Stamnummer 1 prijkt fier op de truitjes van spelers en begeleiders, maar nummer 1 voelt Antwerp zich (nog) niet. Onder impuls van een Engelse staf moet dat veranderen.

Veel is er niet veranderd aan de Bosuil. Vijver en kasseien, ze liggen er nog allebei. De catacomben kregen een lik verf, maar de tribunes blijven herkenbaar altmodisch. Voor de derde keer probeert Antwerp zijn plaats in de eerste klasse opnieuw in te nemen. In tegenstelling tot vorig seizoen was de start dit keer behoorlijk, al gooide een onverwachte nederlaag bij KV Oostende even weer wat onzekerheid in de groep en de entourage. Volgend weekend moet die worden afgeschud, want dan staat Achter de Kazerne een topper tegen KV Mechelen op de agenda. Een decennium geleden was dan Europees voetbal de inzet, het kan verkeren.

Hij is klein van stuk, maar holt in de coulissen van de ene plaats naar de andere, van de lunch naar de fitnesszaal en via zijn kantoortje en een klein groepsgesprek met de lads naar het terrein. Andy Welsh is een bezig bazeke. Officieel is hij special assistant coach, in de praktijk nog steeds de grote baas. Welsh werd hier in januari door Manchester United geplaatst om de aan Antwerp uitgeleende Engelse talenten te begeleiden. Toen de ploeg in mei afscheid nam van Regi Van Acker, intussen aan de slag bij Waasland, werd hij interim-hoofdcoach. Onlangs zette hij weer een stapje terug, ten voordele van een vriend en landgenoot, Warren Joyce, maar de nieuwe hoofdcoach wandelt nog stil rond. Opvallend is het verschil in outfit : Joyce, een werknemer van de club, draagt de kleding van Antwerp, Welsh, werknemer van Manchester United, draagt de outfit van de Engelsen.

Welsh gooide het als interim deze zomer over een heel andere boeg. Hij koos voor een veel kortere voorbereiding met weinig oefenwedstrijden. Bewust : “Het aantal voorbereidingswedstrijden dat werd gepland, leek me veel te veel. Zeker omdat ze al na twee, drie dagen kwamen. Ik hou ervan om de groep pakweg twee, drie weken bij mekaar te houden zonder wedstrijden, voor je naar buiten komt. Ook de opbouw, van makkelijk naar moeilijk was niet goed. Daarom heb ik gevraagd om het helemaal te hertekenen en heb ik een Engels systeem ingevoerd : vijf trainingen, rust, weer vijf trainingen, rust enz. In de zomer leggen spelers een basis en ik had absoluut geen zin om jongens kwijt te spelen door te snel te hard te trainen. Een seizoen is een marathon, geen spurt.”

De trainingen zijn korter maar intenser, hoor je ook. Welsh : “Geen verwijt aan de trainer vorig seizoen, maar we doen het nu wat Engelser … Wij willen onze wedstrijden aan een zo hoog mogelijk tempo spelen en daarom moet er ook tempo in de trainingen. Antwerp is één van de kandidaten voor promotie en dat gebruikt de tegenstander door ons weinig ruimte te geven. Daarom moet het tempo omhoog. En daarop moet je trainen. Bovendien zijn Warren en ik hier niet alleen verantwoordelijk voor de club, maar ook voor de verdere ontwikkeling van de Engelse spelers. Dus kunnen we het ons niet veroorloven het tempo en de intensiteit te laten zakken. Trainingen en wedstrijden moeten zo dicht mogelijk de Engelse realiteit benaderen.”

De vloek van het resultaat

Dat blijft het uitgangspunt van deze samenwerking : iedereen moet er beter van worden. Manchester United, de spelers en Antwerp. Dat laatste was niet altijd het geval, Antwerp beschikte soms heel laat over de Engelse spelers (vorig seizoen pas in de terugronde) en ook niet altijd op de plaatsen waar de ploeg een lacune had. Al jaren drong het daarom aan om ook een coach naar de Scheldestad te sturen, zodat die ter plaatse de toestand kon evalueren. Welsh kwam in januari en zie, er is meteen bijgestuurd : “Dit seizoen zijn de lads niet alleen heel vroeg gekomen, maar het zijn ook van de beste jonge spelers ooit die Manchester naar hier stuurde. En de topper heb je nog niet eens gezien. Dat is Darron Gibson, een middenvelder. Jeugdspeler van het jaar vorig seizoen. Hij heeft een lichte blessure en om eerlijk te zijn : daar zijn we héél voorzichtig mee. De jongen is pas achttien en komt kijken bij de grote mannen. We gaan hem heel voorzichtig brengen naar waar we willen. Maar hij barst van talent.”

Er is zowaar ook gekeken naar lacunes en dus zien we een oude bekende terug. Kirk Hilton, inmiddels al 25 en zes jaar geleden al een keertje voor zes maanden uitgeleend aan de club. Welsh : “Hij voetbalde daarna in Schotland, bij Livingstone, en in Engeland onder meer voor Blackpool, maar raakte geblesseerd. Omdat hij beantwoordde aan bepaalde noden die we hadden ( Hilton is een linksachter, nvdr), hebben we hem naar hier gehaald. Kirk kan hier weer fit worden en wij kunnen zo’n speler goed gebruiken.”

Blijft het heikele punt dat hij naast opleider nu ook voor resultaat moet gaan. Vloekt dat niet ? Onder Van Acker vloog wie niet presteerde al eens naar de bank, ook een Unitedspeler. In een groep van 26 spelers zijn niet noodzakelijk achttienjarige Engelsen die overal op afvliegen een garantie voor het resultaat. Welsh : “Het mooie van deze relatie voor de jongens van Manchester is net die competitieve kant. De invallers worden steeds kampioen in Engeland, maar de kloof met de A-ploeg is te groot, ik zie een manager niet zo snel meer vijf, zes jongeren tegelijk in de ploeg droppen zoals tien jaar geleden wel nog kon. Om die kloof te dichten, moeten we een tussenstap voorzien. Wij blijven geloven dat dit hier kan. Ik vind niet dat er een belangenconflict is, zowel Warren als ik werken met de hele groep, we doen er alleen nog wat individueel werk voor de Engelsen bij. Warren heeft ook voornamelijk een achtergrond als opleider, maar ik coachte een A-ploeg in Blackpool en hij bij Hull, wij weten echt wel hoe je een ploeg moet bouwen die resultaten kan halen. Voor ons gaat het samen, als je het individu beter maakt, maak je ook het team beter. Ik snap de bekommernis wel, United-speler of niet, ze zullen slechts op basis van verdienste in de ploeg staan.”

De discussie ontwikkeling of resultaat is een foute, zegt hij : “Idealiter staat ontwikkeling voorop, maar wees niet bang : die jongens staan in Manchester al heel hun leven onder druk, daarvoor zijn ze niet bang. Zij moeten iedereen binnen en buiten de club ervan overtuigen dat het er hier eerlijk aan toegaat. Anders wordt dit nooit een ploeg en als dit geen ploeg is, zullen we nooit promoveren. Voetballen kunnen ze, aan hen om nu te leren functioneren als een geheel én om te leren hoe ze in intensiteit kunnen variëren.”

De jongens van vorig jaar misten dat groepsgevoel. Welsh : “Niet mee eens. Het probleem vorig jaar was dat we halverwege het seizoen in de club stapten. Dan ben je veertien wedstrijden ver en pik je de plaats van andere jongens. Door nu direct beschikbaar te zijn, vermijd je dat.”

Suïcidaal

Bewust koos men in september voor een Engelse hoofdcoach. Welsh : “In theorie had het gekund dat hier een Belgische, of een Duitse coach kwam, maar dan zouden er misschien veranderingen zijn gekomen en het ging net goed, vonden we. Ook vorig jaar al, we misten maar net een ticket voor de eindronde. Daarom adviseerde ik de club in die richting te blijven werken en te opteren voor een Engelsman.”

Hij kon de hoofdcoach niet blijven, zegt Welsh : “In theorie kan United me op elk moment terughalen. Ze kunnen me naar Carrington terughalen om er de invallers te coachen of ergens anders naartoe sturen. Ik ga ervan uit dat ik het hele seizoen hier blijf omdat ik hier nuttig werk kan verrichten, maar in voetbal mag je niks uitsluiten. Daarom kon Antwerp onmogelijk alleen op mij steunen, ook omdat ik met hen niet eens een contract heb.”

Van de nieuwelingen voorlopig niks dan goeds. Verdediger Jonathan Evans zou beter zijn dan John O’Shea toen die in Antwerpen kwam en die is nu basisspeler én international. Welsh schrikt : “Jonathan is intelligent en ontwikkelt zich snel, zowel op als naast het veld, ik hoop dat ook hij een succes wordt. Hij is groot, we werken nu aan zijn wendbaarheid en snelheid zonder bal.” Spits Frazier Campbell heeft dan weer alles om een smaakmaker in tweede te worden, want hij scoort makkelijk. Welsh : “Klopt, er is echt wel talent gestuurd. Ik vind daarom dat er een betere groep is dan vorig jaar. Het enige probleem hier is … ( aarzelt) Laat het me zo zeggen : als we winnen, is het schitterend ; een gelijkspel is een klein drama, maar o wee als we verliezen. Dan zijn we (grijnst) sukkelaars. Over dat overenthousiaste maak ik me wat zorgen, dat één nederlaag hier tot suïcidaal gedrag kan leiden. We moeten geloven in standvastigheid, in wat we doen. Soms valt een resultaat tegen – zie Oostende onlangs – maar als het niveau van de prestatie goed is, moet je daarmee kunnen leven. Zoals onze manager altijd zegt : kampioen word je niet in september of oktober, met Pasen moet je bij de top zijn. Als dan geen ploeg mijlenver weg is, heb je altijd een kans. Uiteraard moet je met periodekampioenschappen rekening houden, maar die eindronde is zo moeilijk. Zeker als een eersteklasser deelneemt. Ik ga dus uit van één promotieticket. Dat pakken is niet evident.”

Kan een tweedeklasser die eindronde niet meer winnen ? Welsh : “In theorie wel, in de praktijk zal de eersteklasser vaak sterker zijn, vanwege meer financiële armslag, een betere kern … Dat zag je vorige zomer al met Lierse.”

Antwerp legt zijn lot duidelijk in Engelse handen. Is het dan ook hun bekommernis om op de langere termijn de werking zo bij te sturen dat Antwerp weer ‘zelfbedruipend’ wordt ? Welsh : “Dat zou op dit moment te veel van ons gevraagd zijn. Warren en ik bekijken wel de jeugd en als er talent is, nemen we het bij de groep. Ik denk dat deze club gewoon nood heeft aan een promotie en daarna komen marketing, financiën en structuur wel weer in orde. Alleen moet je daar nu wel over plannen en nadenken, zodat de structuur direct van start kan gaan als je promoveert. Als je dan nog moet beginnen, kom je hopeloos te laat.”

PETER T’KINT