Het is kil en donker op de Heizel. ‘Eigenlijk was de match er te veel aan’, zucht Frans Schotte. Het is net zondag 16 mei 2010 geworden en Cercle Brugge heeft de bekerfinale tegen AA Gent met 0-3 verloren. Een dag in het spoor van de Cerclevoorzitter.
Het is zaterdagochtend kwart voor negen als Frans Schotte opstaat. Het eerste wat hij doet is, zoals elke zaterdag trouwens, een bezoekje brengen aan de Standaard Boekenhandel in eigen stad Roeselare. De winkel, een van de 130, is in volle verbouwing. Er volgen er dit jaar nog zo’n 70, het gaat uitstekend met Schottes Standaard Boekenhandel. “We hanteren daarbij een eenvoudig principe”, legt hij uit. “We kijken uit naar plaatsen waar veel volk komt en proberen daar een winkel neer te planten. Ook onze eerste baanwinkel, aan de Boomsesteenweg in Schelle, blijkt een succes.”
Mooi mooi, maar vandaag is geen Standaarddag, vandaag is de Grote Historische Cercle Dag. Eerst nog het wekelijkse bezoekje aan zijn stiefmoeder, dan nog een dutje “want het wordt nog een lange dag” en dan naar het Jan Breydelstadion, waar om halfvier de bus met de Cerclebestuursmannen en hun vrouwen richting Brussel vertrekt.
Bus 100 is 1 van de 121 supportersbussen van groen-zwart, en er rijden ook nog twee Cercletreinen, heel Brugge rukt blijkbaar uit voor Cercle.
De voorzitter glundert: “13.000 tickets, een paar jaar geleden telden we nog maar 3000 abonnees, hé. En wist je dat we procentueel de meeste vrouwelijke en jonge supporters van eerste klasse tellen? We hebben in de regio een potentieel van 200.000 supporters, dat wil zeggen dat 7 procent daarvan vandaag naar Brussel trekt.”
Om er na de bekerwinst van 1985 nog eens een prijs te pakken. Voor erevoorzitter Paul Ducheyne, nog maar net 85 geworden, is de bekerfinale van 25 jaar geleden een bijzondere herinnering. Hij zou vandaag hetzelfde kostuum aantrekken als toen, maar dat past niet zo goed meer, dezelfde das kan gelukkig wel. Hij is zenuwachtig, bevestigt zijn zoon Filip, bestuurder. “Emotioneel ook. Cercle was en is nog steeds de helft van zijn leven. Ik herinner me dat wij vroeger om 6 uur ’s ochtends opstonden en dat hij toen nóg aan het werk was. Weet je, in 1985 kreeg hij zes hartoverbruggingen op één jaar, het ziekenhuis had dat nooit eerder meegemaakt. Hij mocht van de dokter niet naar de bekerfinale gaan, maar ging natuurlijk toch. En we wonnen.” We zijn nog maar in Oostkamp of de voorzitter zoekt in de bus de ex-voorzitter op. Schotte: “Ik geniet van elk woord dat hij zegt. Het is voor hem duidelijk een heel bijzondere dag.”
Maar dat is het voor de hele vereniging, omschrijft de voorzitter die gistermiddag nog even iets ging eten met zijn trainer en uitzonderlijk de spelers op training ging groeten. “Ik heb Glen gezegd: wat het ook wordt, deze dag is de bekroning van drie jaar uitstekend werk, ook van onze 200 vrijwilligers. Dat Europees ticket, daar droomde ik al lang van. Het is weer een stap verder in de groei van de vereniging. Door onze beperkte middelen is dat via de competitie quasi onhaalbaar, precies daarom is de bekercompetitie voor ons elk jaar zo ontzettend belangrijk.”
En al hebben ze dat ticket beet, Schotte zal met veel plezier van de 700.000 euro die Cercle voor de finale krijgt, zo’n 200.000 euro aan winstpremies betalen. “Die 200.000 euro wordt bijna helemaal goedgemaakt door de premie voor de vierde en laatste voorronde in de Europa League van 180.000 euro”, rekent Schotte uit.
Wat tien jaar geleden, toen hij toetrad tot het Cerclebestuur, begon als een hobby, is een bijberoep geworden voor de inmiddels 62-jarige zakenman. En de liefde is meegegroeid. Hij is ooit gevraagd geweest door … AA Gent, jawel en hij ging ook wel een paar keer kijken, “maar ik voelde niets. En mijn vrouw is van Brugge, dus werd het Cercle Brugge. Inmiddels voel ik er mij zo thuis dat ik altijd aan Cercle verbonden zal blijven. Al blijf ik heus geen tien jaar meer voorzitter, ik zal op tijd plaatsmaken, dat is zeker.”
17 uur, vipdorp: rondborstig zingen
Bus 100, intussen getooid met groen-zwarte vlaggen, rijdt de Heizelvlakte op, omgeven door honderden supporters van AA Gent … die spontaan applaudisseren en een duim omhoog steken. Schotte glimlacht: “De sympathie die we van iedereen krijgen, is mooi. Ik vind die reputatie van gezellige en hartelijke vereniging ontzettend belangrijk. Ik ben er trots op dat wij maar één supporter hebben met een stadionverbod, AA Gent heeft er een vijftigtal.”
Om 17 uur komen we aan in Paleis 10, waar een cateringbedrijf een vipdiner organiseert voor 500 personen, Cerclisten en Buffalo’s door elkaar. Het Cerclebestuur schreef voltallig in, van het AA Gentbestuur geen spoor in de sfeerrijk groen en blauw verlichte zaal. Schotte, fijntjes: ” Ivan De Witte zal te zenuwachtig zijn, zeker …?”
Het kost 110 euro om binnen te komen in Paleis 10 (Gentenaars over blauwe en Bruggelingen over groene loper!) en dat is prijzig, maar het is er best gezellig, er wordt leuk verbroederd. En er mag al eens gelachen worden met het katholieke Cercle, dat de verloren eer van Brugge zal moeten wegspelen.
De heer en mevrouw Schotte delen een tafel met hun zoon Geert en hun twee dochters Kathleen en Katrien, allen met respectieve partners. Maar wie is de eerste die het podium op springt om zo rondborstig mogelijk het Cerclelied aan te heffen? All together! Een senator, zowaar! De onvermijdelijke Pol Van Den Driessche. De vereniging staat dan wel voor rust en nuchterheid, er moet er toch één een grote mule hebben, vindt de voorzitter over zijn zo atypische bestuurder en woordvoerder. Glimlachend: “En hij durft ook al eens tegen schenen te trappen. Pol heeft geen last van het Calimerogevoel, hé.”
Even later brult alles wat groen-zwart en blauw-wit is, ook de anders altijd zo rustige voorzitter van Cercle, driftig zwaaiend met een sjaal You Never Walk Alone. Mooi, zo feestelijk kan voetbal echt wel zijn. Schotte gaat er steeds harder in geloven en pronostikeert 5-1. “Dat is eigenlijk elke match mijn pronostiek, het zal wel een keer lukken, zeker?”
Maar het dessert hoeft hij niet meer, het is 19 uur en hij wil per se nog even naar Cercle Village. Naar zijn volk. Of hij niet door de bond wordt verwacht op de receptie in het Koning Boudewijnstadion? “Dat weet ik eigenlijk niet.” Hij zegt er net niet bij: ik vind onze supporters geestiger en belangrijker. 19 uur, Cercle Village: hoogdag van de voorzitter
Het plein onder het Atomium is een kruising tussen Rock Werchter en I Love Techno. Rock Cercle: opvallend veel jong volk dat lacht, zingt, danst en drinkt vooral. Schotte wordt verwelkomd met een uitgelaten “Proficiat met je hoogdag, voorzitter!” en wordt door verschillende supporters geknuffeld: een zwaar getatoeëerde man met een pruik, de beschilderde dochter van ondervoorzitter Paul Vanhaecke, een statige dame in stijlrijk groen-zwart deux-pièceke … Ze willen allemaal op de foto met hun voorzitter. Schotte, verlegen bijna: “Je zou denken dat ik elke supporter persoonlijk ken.” Maar hij geniet met volle teugen: “Dit is ongelofelijk. Kijk zie, daarom doe je het!”
Hij mag van hen alvast een grote beker in zilverpapier opsteken, even oefenen. De Cercleslogan prijkt erop: The Road To Glory. Dit is glorieus, voor de voorzitter ook, maar zo zit Frans Schotte niet in elkaar. Als supporters beginnen te zingen van ‘Merci bestuur!’ roept hij, geëmotioneerd zelfs: ‘Neen, merci supporters!’
We botsen ook nog tegen cartoonist Marec, een BC, een Bekende Cerclist. Maar dan moet de voorzitter snel verder: hij wil zijn spelers in de kleedkamer nog even groeten. Hij spreekt ze niet meer toe, een stevige handdruk moet volstaan, ze zijn al zeer geconcentreerd, “misschien zelfs wat overgeconcentreerd”. De trainer stelt de voorzitter gerust: “Goeie afzondering gehad, we zijn er klaar voor.” En dan neemt Schotte plaats op de eretribune, naast Ivan De Witte en bondsvoorzitter François De Keersmaecker. Hij knipoogt: “Een goed gevoel!”
20.45 uur, Koning Boudewijnstadion: the road to glory?
De gezelligheid bij Cercle mag dan belangrijk zijn, het voetbal moet vandaag op de eerste plaats komen. De wedstrijd wordt afgetrapt. Al snel blijkt dat deze wedstrijd er voor Cercle te veel aan is. Een halfuurtje houdt groen-zwart nog stand, maar na 34 minuten staat het 0-1. Dan kan die 5-1 van Schotte nog steeds. Grijnzend: “We spelen niet goed, maar je weet nooit: één actie… Ik geloof er nog steeds in.”
Maar de tweede helft lukt het langs geen kanten meer, het wordt op het einde nog 0-2 (5-1 kan niet meer) en zelfs 0-3. De voorzitter: “We waren écht niet goed”, zo teleurgesteld is hij wel. Rustig feliciteert hij Ivan De Witte. “Die doet hard zijn best niet te uitbundig te doen”, zegt Schotte met een knipoog.
Door het stadion loeit keihard It’s a Beautiuful Day en eigenlijk is het dat nog steeds, vindt de voorzitter. En dus snelt hij naar beneden, naar zijn trainer en zegt hem: “Glen, dit is jammer. Maar we hebben de voorbije drie jaar een prachtig parcours afgelegd, het blijft een heel mooie prestatie dat we hier staan, dat moeten we onthouden.” De Boeck: “Dat is waar. Alleen is het zo erg dat we niets hebben getoond.” Dat is ook wel waar natuurlijk, mag bij een glas bier achteraf op de receptie worden gezegd. Cercle-icoon Jules Verriest is duidelijk: “Een van onze slechtste matchen van het seizoen.” De voorzitter geeft hem gelijk: “Niet de cijfers maar de manier waarop, dat is mijn grootste teleurstelling.”
00.30 uur, de weg terug: denken aan de toekomst
Maar zo zijn en blijven echte Cerclisten, op de weg terug kan alweer worden gelachen: “We spelen volgend jaar Europees en dan schakelen we gewoon Liverpool uit.” De voorzitter kan nog steeds goed rekenen: “Achtereenvolgens kwart en halve finale en dan finale. Logisch is dus dat we volgend jaar de finale, onze vierde dan, winnen. Dan zijn we trouwens na Anderlecht en Club Brugge de ploeg die de meeste bekerfinales speelde, geloof ik.”
En als het over centen gaat, kan hij nog beter rekenen. “700.000 euro voor deze finale, 90.000 euro voor de tweede ronde van de Europa League, dat telt op. Want verder blijft het budget ook volgend jaar 6,5 miljoen euro, meer zit er niet in.”
In Wetteren kijkt de voorzitter al verder. “Bij de verlenging van het contract met Glen was ons langetermijndenken fundamenteel. En dat wil zeggen: verder onze belofteploeg zo sterk mogelijk maken zodat over een paar jaar zeker vijf, zes eigen jongeren naar de A-ploeg kunnen. Dat is de enige manier. Vergeet niet dat van de huidige kern van 20 er ook al 6 eigen jongeren zijn. Vooraleer we daar zijn, wordt het behelpen: tijdelijke oplossingen zoeken, spelers huren, zoals Vossen, Reynaldo … Via Sporting Lissabon wellicht. Leekens zei me daarnet: ‘Jullie hebben voor elke linie een ervaren sterkhouder nodig.’ Maar dat is korte termijn, daar gaan wij dus niet aan beginnen.”
We rijden Brugge binnen. De CD&V-senator vloekt nog eens. Op 13 juni zal hij beter moeten spelen. Maar 13 juni ligt nog ver, we zijn nog maar 16 mei, 2 uur ’s ochtends. Er komen 121 bussen teleurgestelde Cerclesupporters in Brugge aan. Ze zijn wat stiller dan op de heenreis maar er wordt heus nog wel gelachen. En ze mogen straks tenminste uitslapen. De ontvangst op het stadhuis en het volksfeest op de Burg, op het podium van de Heilige Bloedprocessie, gaan niet door. De Burg zal leeg blijven. Dat is jammer, maar Cercle is op 15 mei hooguit een heel klein beetje beschadigd. Zijn ziel is het heus niet kwijt-geraakt. Schotte: “Morgen hebben we met spelers en trainers onze klassieke afsluiter van het seizoen: een gezellige barbecue bij onze kinesist, Geert Leys.” Waarop hij verdwijnt, de nacht in, toch nog even een pint gaan drinken in de Cercle Pub. Bij zijn volk. Met zijn familie.
door frank buyse – beelden: reporters
Ik blijf heus geen tien jaar voorzitter meer; ik zal op tijd plaatsmaken, dat is zeker.
