De geschiedenis van Real Madrid is een opeenvolging van triomfen en onenightstands. Alles wijst erop dat Eden Hazard op een slecht moment is neergestreken in de Spaanse hoofdstad. Nochtans is hij van plan om het scenario dat nu klaarligt te herschrijven.
Volgens de officiële geboorteakte zag Real Madrid in 1902 het levenslicht. Maar de Koninklijke kende op 13 juni 1956 een wedergeboorte in Parijs. Onder de enorme lichtmasten van het Parc des Princes leidden Alfredo Di Stéfano en Paco Gento het Casa Blanca toen naar de eerste zege in de gloednieuwe Europabeker voor Landskampioenen. In de vier jaren die volgden, zou het winnen van het meest prestigieuze Europese bekertoernooi een routineklus worden voor de club uit de Spaanse hoofdstad.
Marco Asensio en luitenant Gareth Bale moeten Ronaldo aflossen, maar het plan draait uit op een fiasco.
De vijfjarige dominantie, die uiteindelijk gebroken werd door het Benfica van Eusébio, katapulteert Real naar de top van het Europese continent. De sterren staan te drummen aan de poorten van het Nuevo Estadio Chamartín om te spelen aan de zijde van Di Stéfano, de Blonde Pijl, van wie zelfs mannen als Ferenc Puskás en Raymond Kopa afhankelijk zijn. Don Alfredo, zoals hij na verloop van tijd wordt genoemd in Madrid, rijgt de doelpunten en de Europese trofeeën aan elkaar en neemt rustig plaats op de stoel die voorbehouden is aan de beste speler uit de clubgeschiedenis. Noch Emilio Butragueño, die met zijn fameuze Quinta del Buitre verstoken blijft van de ‘beker met de grote oren’, noch Raúl González komen nog maar in de buurt van de troon waarop de Madrileense legende zit. Nochtans is het onder leiding van de mythische Spaanse nummer 7, gesteund door de Galácticos van voorzitter Florentino Pérez, dat Real aan zijn tweede rooftocht begint op het Europese continent. In 1998 toont Real zich de meerdere van Juventus, twee jaar later is Valencia aan de beurt en er volgt in 2002 tegen Leverkussen een derde zege in vijf edities dankzij een sensationeel vluchtschot van Zinédine Zidane. De negende Champions Leaguezege en de transfer van El fenómenoRonaldo, die het WK in Japan en Zuid-Korea zou overvleugelen, zijn de voortekenen dat Real een geweldige tijd tegemoet gaat.
HISTORISCH MANOEUVRE
Maar de magie verdampt op een moment dat niemand het verwacht. Real glijdt geleidelijk aan helemaal af en slaagt er vanaf 2005 niet meer in om de horde van de achtste finales te nemen. De korte periode onder het voorzitterschap van Ramón Calderón verandert daar niets aan. In de zomer van 2009, na het zoveelste seizoen waarin Real getroffen wordt door nationale en internationale desillusies, maakt Florentino Pérez zijn comeback en hij belooft plechtig aan de socios dat de Europese successen opnieuw zullen volgen. Enkele weken na de machtsgreep van Pérez dalen Gouden Balwinnaars Kaká en Cristiano Ronaldo af naar de hoofdstad om die andere nieuwkomers Karim Benzema en Xabi Alonso bij te staan. Bij Real Madrid zien ze het groots: met de aanstelling van Manuel Pellegrini, die samen met Juan Román Riquelme Villarreal spectaculair liet voetballen, willen ze een gooi doen naar de finale die in het eigen Santiago Bernabéu plaatsvindt. La Décima ligt binnen handbereik, denken ze bij Real, maar in de achtste finales slaat Lyon de Madrileense droom meteen aan diggelen. Het is José Mourinho die met de felbegeerde cup staat te zwaaien in Madrid, nadat Inter in de halve finales een regelrechte coup tegen het Barça van Pep Guardiola had gepleegd. Pérez is gecharmeerd door de enige man die de Catalaanse machine kan afstoppen en geeft Mourinho de sleutels van het Witte Huis. Inclusief alle volmachten.
In zijn eerste seizoen voert TheSpecial One zijn troepen naar de halve finales van de Champions League. Onderweg vertrappelen ze Lyon en Tottenham, maar op een zucht van de eindstreep stuiten ze op de toekomstige winnaar Barcelona. Hoewel Mourinho er een jaar later ook niet in slaagt om zijn derde Champions League te pakken – deze keer is Bayern te sterk – legt hij aan de zijde van goalgetter Cristiano Ronaldo wel de fundamenten van een nieuwe periode waarin Real met veel gezag over Europa waakt. Het zijn Carlo Ancelotti en Zinédine Zidane die met de eer gaan lopen. Ancelotti legt beslag op de vermaarde Décima, waarna Zidane op goddelijke wijze drie keer na elkaar zegeviert op het kampioenenbal. Sinds de jaren 90, toen de Champions League aan haar uitbreidingstour begon en zo uitgroeide tot de meest veeleisende Europese competitie, lukte het geen enkel team om langer dan twee jaar over het Oude Continent te heersen.
Negen jaar na de start van zijn beklimming richting Europese top mag Pérez zich op de borst kloppen: zijn gok is goed uitgepakt. Met drie Europese titels op zak heeft hij van Real Madrid ontegensprekelijk opnieuw de grootste club ter wereld gemaakt. En dat terwijl de beste voetballer op deze planeet het blaugrana van de Catalaanse rivaal draagt. In 2017 wordt de dubbel Liga en Champions League gewonnen dankzij een ingenieuze strategie van Zidane: in Europa krijgen Ronaldo en consoorten de hoofdrol, in het weekend mogen supersubs Álvaro Morata en James Rodríguez zich uitleven. Tijdens zijn historische manoeuvres zet Real zelfs een reeks neer van veertig wedstrijden zonder nederlaag.
GALÁCTICOS
Zoals verwacht kon de buitensporige heerschappij van Real niet eeuwig blijven duren. In 2018 zijn de withemden nog een maatje te groot voor Liverpool. Al is dat louter te danken aan de defensieve stootkracht van Sergio Ramos en de doelpunten van Ronaldo. De vijfvoudige winnaar van de Gouden Bal wint in totaal drie keer de Champions League, één minder dan Di Stéfano, en zijn vertrek betekent het einde van een cyclus bij de Koninklijke. Want welke speler zal het in zijn hoofd halen om een personage te vervangen dat in negen seizoenen goed was voor 450 goals? Niemand, zo blijkt. Het bestuur gaat zelfs niet op zoek naar een vervanger. Marco Asensio en luitenant Gareth Bale moeten Ronaldo aflossen, maar het plan draait uit op een fiasco. In de Primera División worden ze gedumpt door Barcelona en Atlético Madrid en tegen het einde van de winter zijn ze ook in Europa uit koers geslagen na een uitschakeling in de achtste finales tegen het onverschrokken Ajax van Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt.
Pérez wordt door het volk tot de orde geroepen en voelt zich genoodzaakt om te reageren. Na de ontluisterende campagnes onder trainers Julen Lopetegui en Santiago Solari wordt Zidane teruggehaald. Dezelfde man die tien maanden eerder een chaos had achtergelaten in het Madrileense huishouden, toen hij in mei zijn ontslag aankondigde terwijl alle grote namen in het trainerswereldje al werk gevonden hadden. Lopetegui in volle wereldbeker bij LaRoja wegplukken lijkt op dat moment een meesterzet, maar daarna pikt Pérez de draad van zijn Galácticos-programma weer op. Het is zijn manier om gestalte te geven aan een nieuwe episode waarin Real opnieuw met successen moet aanknopen.
Neymar en Kylian Mbappé zijn onhaalbaar . Daar ging Pérez althans vanuit voor de Braziliaan clashte met het Parijse clubbestuur. En dus zet de Spaanse zakenman en voormalig politicus zijn zinnen op Eden Hazard, die Real al jaren openlijk het hof maakt. Het gaat zelfs zo ver dat Hazard niet ingaat op een uitnodiging van Barça, dat de mogelijkheden voor een transfer aan het aftasten is. De Rode Duivel ligt nog maar een jaar onder contract bij Chelsea, maar Real moet toch een slordige 100 miljoen euro neertellen om hem uit Londen te bevrijden. Na een overgangsjaar waarin het team het vertrek van Cristiano Ronaldo niet kon maskeren, moet Hazard het nieuwe gezicht worden van Real Madrid. Het komt erop neer dat Hazard de affiche moeten delen met Lionel Messi wanneer de marketing rond de Clásico wereldwijd op volle toeren zal draaien.
EINDE VAN EEN DYNASTIE?
Sinds eind juli, toen de voorbereiding werd besmeurd door een zware 7-3-nederlaag tegen Atlético, mogen alle theorieën over een snelle terugkeer van Real op het Europese voorplan naar de prullenmand. Tijdens de mercato spendeerde Real zo’n 300 miljoen euro aan nieuwe spelers, maar Hazard lijkt de enige die straks op een basisplaats mag rekenen. De doelpunten van Luka Jovic, de runs van Ferland Mendy en de slaloms van Rodrygo zullen als plan B worden gebruikt door Zidane. Hun aanwerving moet vooral de concurrentie aanscherpen en enkele ingedommelde talenten wakker maken.
In de Spaanse pers werd de jacht naar een schuldige intussen ingezet. In de coulissen gonst het van de geruchten over een koude oorlog tussen Pérez en Zidane, die aangewakkerd werd door een eventuele transfer van Paul Pogba. Zizou zou willen doordrukken voor zijn landgenoot, terwijl zijn baas zich eerder terughoudend opstelt. De behoudsgezindheid van Zidane, die de mannen die hem geholpen hebben bij het winnen van de historische Europese treble het vertrouwen blijft geven, zou ook aan de basis liggen van de huidige malaise. In vergelijking met de basisploeg die in 2018 de Champions League won, werd het elftal slechts op twee plaatsen gewijzigd: Hazard en Thibaut Courtois namen de plaats in van respectievelijk Cristiano Ronaldo en Keylor Navas. De vormcrisis van Toni Kroos en Luka Modric, de steeds weerkerende defensieve blunders van Marcelo en het dramatische seizoen van Raphaël Varane hebben blijkbaar geen enkele invloed gehad op de hiërarchie binnen de ploeg.
En dan is er nog Hazard, de nieuwe hoofdact in Bernabéu en een gemakkelijk doelwit voor de criticasters. In een club waar zelfs een open training haarfijn geanalyseerd wordt, was het overgewicht van Hazard – door bronnen bij de directie geraamd op zeven kilogram – uiteraard een gespreksonderwerp. In afwachting van zijn eerste officiële matchen gedraagt Hazard zich low profile. Maar de druk op zijn schouders is immens. De meest sceptische waarnemers amuseren zich nu al door het rapport van Hazard in de knock-outfase van de Champions League boven te halen. Bij Chelsea kon de Rode Duivels slechts twee keer scoren na de winterstop. Telkens vanop de penaltystip. De conclusie van die doemdenkers? In moneytime heeft Real niets aan Hazard.
De komende maanden zal Zidane moeten aantonen dat hij gelijk had om vol voor Hazard te gaan als nieuwe cultfiguur van Real. Hazard en Zidane zullen hard moeten toeslaan, want geduld is niet meteen de grootste kwaliteit van het Madrileense publiek. Vreemd genoeg lijkt die massa al vergeten te zijn dat ze na de negende Champions Leaguezege twaalf jaar hebben moeten wachten op La Décima. Tussen de zesde en de zevende beker zat er zelfs 32 jaar.
De cycli van Real laten vaak een spoor van vernielingen achter in Europa, maar na de roes van een historische reeks moeten ze in Madrid even vaak bekomen van een ferme kater. Er wordt gevreesd dat Real opnieuw de ploeg wordt van voor 2010, toen het meer slachtoffer dan beul was in de Champions Leagueduels met rechtstreekse uitschakeling. Het post-Ronaldotijdperk heeft op dit moment veel weg van het einde van een regeerperiode. Maar de twee Rode Duivels zullen er alles aan doen om te vermijden dat hun komst samenvalt met de neergang van een dynastie.
Het geval Courtois
De supporters van Real herkennen Thibaut Courtois niet meer sinds zijn terugkeer naar Madrid. Ze herinneren zich hoe Courtois in zijn periode bij de Colchoneros als een octopus tekeerging in doel en de mirakelsaves aan elkaar reeg.nEen jaar na zijn transfer is de beste doelman van het WK in Rusland niet onomstreden.
Vorige zomer werd de komst van de Rode Duivel op veel tandengeknars onthaald in Spanje. Courtois was weliswaar een opportuniteit op de transfermarkt – zijn contract liep nog maar een jaar – maar iedereen vroeg zich af of zijn transfer wel noodzakelijk was. Waarom stokken in de wielen steken van Keylor Navas, een van de helden van de dertiende Champions Leagueoverwinning en met zijn onorthodoxe reddingen een van de chouchous van het publiek? De Costa Ricaan werd in mei, na een thuisnederlaag tegen Betis op de laatste speeldag van de competitie, als enige speler toegejuicht door de fans en er wordt gefluisterd dat hij een van de favorietjes is van Zinédine Zidane.
En toch werd Courtois bij de start van de voorbereiding bekrachtigd als de nieuwe onbetwiste nummer één in de doelmannenhiërarchie. De harten van de supporters moet hij vooralsnog verdienen. Zijn populariteit kreeg een knauw toen geruchten de ronde deden dat Courtois’ plek tussen de palen opgelegd werd van bovenaf. Bovendien verwijt een deel van de aanhang hem nog altijd zijn weinig flatterende liedjes over Real toen hij nog in dienstverband zat bij Atlético. Twaalf maanden bleken niet genoeg om zijn charmeoffensief tot een goed einde te leiden. De Belgische reus zal dus de negatieve tendens moeten ombuigen met beslissende reddingen en zijn team in de race moeten houden voor de prijzen.
