Door Jacques Sys
Zowat overal mocht Hein Vanhaezebrouck de afgelopen weken zijn voetbalevangelie verkondigen. Een maand of twee geleden zei de trainer van KV Kortrijk in dit blad dat hij te veel aandacht kreeg, waarna de stroom interviews pas goed loskwam. Vanhaezebrouck neemt er telkens alle tijd voor. Niets dat hij liever doet dan over voetbal praten. Met gloed en passie. En steeds uitgaande van de kracht van het positivisme.
Ergens vertoont Hein Vanhaezebrouck opvallende raakpunten met de vorig seizoen zo in de hemel geprezen Glen De Boeck: hij is ervan overtuigd dat je spelers kan laten groeien door constant hun kwaliteiten te benadrukken. Hij probeert in iedere wedstrijd en op iedere training dezelfde klemtonen te leggen. Herkenbaarheid is het credo. Door zijn voetballers niet vast te binden in een tactisch stramien geeft hij hen de gelegenheid zichzelf verder te ontwikkelen. Het is moedig dat een coach veeleer daaraan denkt dan aan het eigen lijfsbehoud en zo voor de moeilijkste weg kiest. Op en vaak ook naast het veld.
Hein Vanhaezebrouck is een on-Belgische trainer: hij denkt nooit defensief. Dat deed hij ook zaterdag op Club Brugge niet waar KV Kortrijk 0-1 voorkwam en aanvankelijk met fris combinatievoetbal uitpakte. Vanhaezebrouck stond langs de lijn en wees constant de richting aan die zijn ploeg moest uitgaan: die naar voren. Uiteindelijk verloor KV met 4-1. Achteraf hekelde de trainer genadeloos het zwakke optreden van scheidsrechter Luc Wouters. Hij stelde, na de onterechte uitsluiting van verdediger Brecht Verbrugghe, onder meer vast dat zijn ploeg in tien wedstrijden al vier keer rood kreeg. Dat botst met het positieve voetbal dat hij brengt en is voor hem een mateloze bron van frustratie.
Hein Vanhaezebrouck is nooit een diplomaat geweest. In discussies met bestuursleden doet hij geen concessies. Hij funcioneert vanuit een haast ontroerende liefde voor het voetbal en is overtuigd van zijn gelijk. Vanhaezebrouck zegt wat hij denkt. Dat is prachtig. Alleen zou hij er goed aan doen die ergernissen beter te controleren. Zijn rechtvaardigheidsgevoel duwt hem in precaire situaties steeds weer in het verweer maar de toon waarop hij zaken aankaart, is te verwijtend en te berispend. Zo ook zaterdag op Club Brugge. Niet alleen in dat soort situaties moet Vanhaezebrouck leren dat (zelf)relativering vaak een goed hulpmiddel is.
Door de ruimte die KV Kortrijk gaf, speelde Club Brugge zaterdag zijn beste wedstrijd van het seizoen. En veroverde zo, zes dagen na de 3-0-afstraffing op AA Gent, de koppositie. Dat is mooi maar het mag de realiteit niet camoufleren: Club blijft zoeken naar het juiste evenwicht, naar een manier om het voetballend vermogen te verhogen. De terugkeer van Elrio Van Heerden leidt straks mogelijk tot een andere invulling van het middenveld waar centraal meer creativiteit en inventiviteit absoluut noodzakelijk zijn. Nog altijd wordt er meer gewerkt dan gevoetbald.
Is het ook daarom dat Jacky Mathijssen bij een aantal van zijn spelers vermoeidheidsverschijnselen constateerde. Het blijft vreemd hoe moeilijk het in dit land is om met een hogere belasting om te gaan. En hoe verschillend er over trainingen wordt gedacht. Bij AA Gent bijvoorbeeld heette het in het begin van het seizoen dat de spelers zich nog duidelijk moesten aanpassen aan het werkritme van Michel Preud’homme. De trainingen van de Luikenaar zijn, zo viel in de spelersgroep te horen, zwaarder dan die van Trond Sollied. Op hetzelfde moment klaagden de spelers van Standard over de veel hardere oefensessies van Laszlo Bölöni in vergelijking met die van Preud’homme. Werelden van verschil ligt er kennelijk in de intensiteit waarmee wordt gewerkt.
De hardere aanpak van Bölöni blijkt alvast niet uit de resultaten van Standard, waar na enkele hoopgevende Europese wedstrijden de collectiviteit is afgebrokkeld. Juist die sleep Michel Preud’homme, die in tien wedstrijden 21 spelers opstelde, na een lange aanloopperiode in het team van AA Gent. Negen op negen en nog veel progressiemogelijkheden: nu de gigantische schuldenberg is afgebouwd en er een nieuwe voetbaltempel moet verrijzen, kunnen de Buffalo’s eindelijk oogsten. Dat het vroeger zo snel in euforie vervallende bestuur daar nu rustig bij blijft, kan het groeiproces alleen maar versnellen. S
