‘Ik wou niet liever dan scoren en door mijn ploegmaats omhelsd worden. Maar in de plaats daarvan scoren ze tégen mij. En ik moet eenzaam de bal uit het net gaan vissen.’ Deze bekentenis van Víctor Valdés in El País schetst het portret van een man die nooit keeper wilde worden. Een soms hartverscheurende positie die hem meer tranen dan trofeeën opleverde.
Tussen de palen staan bij Barça was een lijdensweg. Te zwaar voor de schouders van een jongen die het slechts zes maanden uithield op La Masía voor hij weer onder het ouderlijke dak terugkeerde. ‘Elke nacht was een drama’, vertelde zijn broer Ricardo op het Spaanse Canal+.
Víctor Valdés, die in Spanje de bijnaam La doble zal krijgen (vanwege zijn initialen, de dubbele V) wordt door zijn vader getraind op de stranden van de Canarische Eilanden en keert op zijn dertiende terug naar Barcelona. Nadat ze op een avond hun zoon hebben afgezet op La Masía, profiteren vader en moeder Valdés van een openstaande poort om enkele stappen te zetten op het gras van Camp Nou. In de schemering wijst de vader naar een van de doelen en hij zegt tegen zijn echtgenote: ‘Op een dag zal je daar je zoon zien spelen.’
De vaderlijke voorspelling zal uitkomen. Víctor Valdés heeft immers karakter. Urko Pardo, vandaag onder de lat bij APOEL Nocosia, speelde acht jaar met Víctor Valdés in Catalonië en zegt: ‘Hij was niet alleen een toffe kerel naast het veld, hij is altijd ook een uitzonderlijke keeper geweest. Als hij op het terrein kwam, was hij een winnaar. Je moet een mentaliteit van staal hebben om op die positie te kunnen spelen.’
Het probleem van La doble is niet de mentaliteit maar het plezier. Op zijn achttiende vertelt hij thuis dat hij niet meer wil doorgaan. Hij wil het voetbal vaarwel zeggen omdat hij niet gelukkig is. Wanneer Louis van Gaal hem na een wedstrijd tegen Valladolid in 2002 naar de B-ploeg verwijst, komt Valdés zelfs niet opdagen op de training. ‘Ik kreeg op donderdag te horen dat ik uit de ploeg gezet was en op vrijdag met hen moest meetrainen om op zaterdag te spelen. Ik zou op zijn minst een weekend willen hebben om daarover na te denken.’
Valdés wordt gestraft, maar hij staat dan nog maar aan het begin van zijn avontuur bij Barcelona. Uiteindelijk zal hij de onbetwiste titularis worden in het doel van Barça. Telkens als hij het veld betreedt, wijst hij naar de hemel, een eerbetoon aan zijn grootvader. De familie Valdés zal altijd vermijden dat men te veel benadrukt dat papy een fan was van Real. VV krijgt zo al genoeg kritiek. In een onoverwinnelijk Barça wordt hij als de zwakke schakel beschouwd. ‘Hij is slecht, maar hij speelt bij Barcelona’, verklaarde Diego Maradona. De speler zelf antwoordde daarop: ‘Men heeft altijd aan mij getwijfeld, maar alleen doelmannen kunnen doelmannen beoordelen.’
Valdés lijkt uiteindelijk het geluk gevonden te hebben. In de eerste plaats omdat hij vaker met zijn voeten dan met zijn handen speelt. En ook omdat hij kan rekenen op de aanwezigheid van zijn kameraad Andrés Iniesta, die hem ‘kalmte en gemoedsrust’ bijbrengt. Hij is aan zijn beste seizoen bezig wanneer het noodlot hem treft, in een wedstrijd tegen Celta de Vigo. De scheidsrechter fluit voor een strafschop terwijl de fout buiten de grote rechthoek gebeurde. La doble, als kapitein, gaat protesteren bij de assistent, die er de scheidsrechter uiteindelijk van overtuigd om op zijn beslissing terug te komen. Het wordt een vrij trap voor Celta en… gescheurde kruisbanden voor Valdés. ‘Ik zei nog tegen mijn ploegmaats dat alles te goed ging, dat er iets zou gaan gebeuren’, bekent de man die een Steenbok op zijn linkeronderarm liet tatoeëren.
Het is dus met een blessure dat Valdés de deur van Barça achter zich dichttrekt. Hij verkoopt zelfs het futuristische huis dat hij liet bouwen in Gava, waar veel spelers van FC Barcelona wonen. ‘Men heeft me verteld dat hij tabula rasa wilde maken met het verleden’, zegt Urku Pardo. Monaco, dat een akkoord had met de doelman, komt na het incident op zijn beloftes terug. Valdés vecht helemaal alleen terug, op karakter. Kort na zijn blessure zet hij een foto op Whatsapp met daarbij de zin ‘Mijn knie is kapot, maar ik heb de bal niet gelost.’
DOOR GUILLAUME GAUTIER EN DAVID DUPONT
