De beslissing van het beroepscomité om FC Brussels alsnog een licentie te geven werd op stormachtig gejuich onthaald. Een maand geleden bleek de club niet in staat om de elektriciteitsrekening te betalen en moesten de spelers op hun geld wachten, nu is er sprake van de opbouw van een sterke ploeg. Niets dat zo snel verandert in de voetballerij als een visie. De ene dag wordt er gewerkt op mul zand, de andere op stevig ogende fundamenten.
Maar ook nieuwe opties worden razendsnel op de vuilnisbelt gekieperd. Wat blijft er in Sint-Truiden bijvoorbeeld nog over van de denkbeelden van Marc Wilmots, de man onder wie alles anders moest worden ? Hoe oordelen ze nu in Bergen over Sergio Brio, destijds door enkele bestuurders uitgeroepen tot de koning van het professionalisme ? En wat rest er nog van de luchtkastelen die in Moeskroen werden gebouwd ? Een paar jaar geleden sprak deze club van een budget dat ongeveer even groot moest zijn als dat van Anderlecht, nu vraagt Moeskroen, dat in vijf jaar vijf trainers versleet, zich radeloos af of professioneel voetbal nog wel mogelijk is. Rust en sereniteit blijven vage begrippen in het voetbalwereldje, dat wild op en neer danst op de golven van de turbulentie.
Ook de sportieve continuïteit is ver te zoeken. Deze competitie werd onder meer gekenmerkt door acht trainerswissels. Vele veranderingen bleken goedkope wanhoopspogingen om bestuurlijke fouten te camoufleren. Het blijft verbazend hoe sommige dirigenten blijven oordelen en veroordelen terwijl ze de bestuurlijke fouten opstapelen. In Lokeren bijvoorbeeld dumpte de almachtige Roger Lambrecht tijdens de winterstop Franky Van der Elst omdat er te weinig spektakel werd geboden. Dat veranderde niet toen Willy Reynders het roer in handen nam. Sterker zelfs : Reynders behaalde minder punten dan Van der Elst. Bij FC Brussels trok Johan Vermeersch de uitgebluste Robert Waseige aan. Na een paar weken vroegen de spelers aan de voorzitter om de intensiteit van de trainingen op te drijven. In Bergen werd een zware prijs betaald voor het doorsturen van Jos Daerden en was de macht van de voorzitter belangrijker dan de competentie van de trainer.
Het bleek dit seizoen moeilijker dan ooit om voor de juiste invulling van de technische staf te kiezen : van de achttien eersteklassers beginnen er straks, in vergelijking met een jaar geleden, tien met een andere trainer aan het seizoen.
Naar jaarlijkse gewoonte wordt in dit nummer teruggeblikt op de competitie die deze week onverwacht nog een epiloog krijgt. Na de uitschuiver van Standard op KV Oostende spelen de Luikenaars tegen RC Genk voor een Europees ticket. Het is een finale tussen de toonaangevende ploegen van de terugronde. Zowel Standard als Genk pakten daarin veertig punten, vier meer dan Anderlecht en vijf meer dan Club. Het gevecht om een Europees ticket krijgt gegarandeerd een geladen karakter. Vooral in Genk dreigt er na een seizoen van gekrakeel en tegenstellingen tussen Jos Vaessen en René Vandereycken hoogspanning. Het blijft de vraag of er in deze constructie verder gewerkt kan worden. Na de wedstrijd van zaterdag sprak een ontstemde Vaessen over het geklungel van zijn ploeg. Los van het gegeven dat de Genkse voorzitter nog nooit een match op een zinnige manier heeft geanalyseerd, vraag je je af wat hem bezielt om juist nu dat soort dingen te roepen. Omdat hij niet met Vandereycken wil doorgaan, al een overeenkomst heeft met een andere trainer en nu een en ander moet herzien ? Het zal in de toekomst blijken.
Opvallend was in ieder geval dat Vandereycken de onverwachte kans op Europees voetbal haast triomfalistisch vierde, al was hij op de persconferentie weer compleet zichzelf : volledig onnodig benadrukte hij dat Cercle wel met een grote inzet had gespeeld.
Met de waarschijnlijke transfer van Marius Mitu van Lierse naar Anderlecht brengt paars-wit de transfercarrousel op gang. Het was vreemd om horen dat Herman Van Holsbeeck zijn trainer van deze overgang moest overtuigen, terwijl toch de indruk ontstaat dat alle sportieve bevoegdheden bij Frank Vercauteren liggen. Het valt trouwens af te wachten in hoeverre Anderlecht onder Vercauteren nieuwe wegen kan inslaan. De indruk dat de nieuwe trainer orde op zaken zette, wordt alvast door naakte cijfers tegengesproken : Vercauteren pakte in 14 wedstrijden 31 punten (op 42), Broos in 20 partijen 45 punten (op 60). Waarmee Vercauteren een score haalt van 74 procent en zijn voorganger met 75 procent zelfs iets beter deed.
door Jacques Sys
Wat bezielt Jos Vaessen ?
