België kende hem al, Parijs en les Bleus sinds zaterdag ook. Rest nog Japan, de volgende bestemming van Glen De Boeck. Een vooruitblik, tussen Brussel en Tokyo. Met ook nog even de groeten aan Aimé.

Het was genieten.

Glen De Boeck : Op zijn Belgisch, met oog voor de organisatie, misschien soms nog iets te slordig in balbezit. We hadden respect voor de tegenstander, maar ook niet te veel, we zijn niet echt gaan wijken. Mijn doelpunt zou ik er één à la Staelens durven noemen. De bal viel eigenlijk net iets te ver, ik heb serieus moeten wringen om erbij te kunnen. Je eerste doelpunt in zo’n stadion maken, in wat bovendien voor hen een galamatch was, is mooi. We hebben hun feestje verbrod.

Nu begint het echt.

Ik denk het wel. Er was vorige week nog wat spanning, over de afvallers, bovenop het voortdurend slechte nieuws over de geblesseerden. Het is al bij al nog een bewogen week geweest.

De zege in Frankrijk was een verademing na de slappe was tegen Algerije.

Dat heeft me niet verrast. We hebben er in De Panne de riem wat af gelegd. Wat duurlopen gedaan, geen baltrainingen, qua levendigheid boet je in. Veel verspeel je niet op een paar dagen, dat weet ik ook wel, maar het speelt toch wat mee. Wat telt is 4 juni, dàn moet iedereen top zijn. Na een 4-0-nederlaag in Parijs zou ik net hetzelfde gezegd hebben. De zege was mooi, zeker, en ik vind dat we er ook even van mogen genieten, maar je moet het zien in zijn context. Dit was maar een oefenmatch.

In hoeverre ondermijnden de afzeggingen het moreel ?

Ik was vooral bezig met Clement. Emile ( Mpenza, nvdr) sukkelt al veel langer, hij doet al een tijd niet mee, dat zat er aan te komen. Het is geen onverstandige beslissing van hem om alles op volgend seizoen te zetten. Walter ( Baseggio, nvdr) heeft de laatste tijd ook niet zoveel gespeeld voor de nationale ploeg. Wij wisten dat hij sukkelde met de knie, ook al was ik toch nog verrast dat hij niet verder kon. Voor Philippe is het veel erger, die speelde wél mee en viel uit in de laatste negentig minuten voor het toernooi. Ik heb direct gebeld met Gert ( Verheyen, nvdr) om te weten hoe het was. Niet omdat ik hem beschouwde als een concurrent, maar gewoon uit menselijk oogpunt.

Hebben we een scoringsprobleem ?

Ik denk het niet. We maken er toch twee tegen de Fransen. Wesley ( Sonck, nvdr) is topschutter in België, Marc ( Wilmots, nvdr) kan in de spits spelen, Gert liet in de barragewedstrijden zien dat hij een volwaardige spits is, en ik hoop dat Branko ( Strupar, nvdr) voldoende fit is. Hij kan Bart ( Goor, nvdr) iets dieper laten spelen. Alternatieven genoeg.

Drie goals op het WK van 1998, twee slechts op Euro 2000, het is al langer een probleem.

Ja. Maar kan je daar nu voorspellingen over doen ? Als we straks drie keer scoren tegen Japan, is dit achterhaald. Theoretisch zit er genoeg in de groep, het zal er straks alleen moeten uitkomen. Ik was heel erg gecharmeerd van de prestaties van Gert in de spits tegen Tsjechië. Wesley is sowieso iets meer een schaduwspits. In de competitie had hij het ook moeilijker als Dagano er niet was. Hij heeft nood aan een breekijzer, van wie hij in de schaduw kan profiteren.

Wordt het zonder Emile anders voetballen ? Minder snel de lange bal in de diepte ?

Dat waren we de laatste wedstrijden ook al gewend. Met Emile Mpenza is er meer diepgang, zijn startsnelheid kan je altijd als wapen gebruiken, hij gaat er toch voor. Dat heb je nu niet, maar een ploeg mag nooit afhangen van één of twee pionnen. Je moet voetballen naar de kwaliteiten van een ploeg, niet naar die van één of twee spelers.

De les van Euro 2000 is ook dat je moet kijken naar organisatie en niet blind vooruit mag voetballen.

Ik ben natuurlijk een verdediger en zal daarom iets meer aan de organisatie denken, maar het moet altijd de norm zijn. Eens je dat verwaarloost, maak je jezelf kwetsbaar, hoe sterk je ook bent. Dat was wellicht de zwakte van Anderlecht in heel veel wedstrijden vorig seizoen. Soms konden we wel het verschil maken, maar stonden we zwak omdat we de organisatie verwaarloosden. Dan kwamen we zelfs tegen Beveren in de problemen. Defensief of offensief voetbal, het maakt allemaal niet uit, in alle gevallen moet de organisatie goed zijn. Of je nu een WK speelt of een vriendenwedstrijd, voor mij verandert dat niks.

Hoe ziet het ideale koppel achterin er uit ?

Ik heb daar nu geen zicht op. In hoeverre wil de bondscoach straks naar een vast duo, of laat hij de samenstelling afhangen van de vorm van de dag ?

Niet erbij in Euro 2000, maar wel in de grote WK-kwalificatiewedstrijden vorig najaar : thuis tegen Schotland, in Kroatië en anderhalve wedstrijd tegen Tsjechië. Tegen Algerije was je na de rust aanvoerder, in Frankrijk uitblinker. Beleven we de grote doorbraak van Glen De Boeck in de nationale ploeg ?

De appreciatie kwam laat, omdat ik me vaak zelf wegcijfer voor die organisatie. Voor de rest zou ik het niet weten.

Vier jaar geleden zat je ook in de kern, maar je bekeek het WK vooral vanuit de coulissen. Wat leerde die ervaring je ?

Dat er enorm veel bij komt kijken. Het is telkens negentig minuten alles of niks, en achteraf zijn er geen excuses. Sportief viel het tegen, zowel voor de ploeg als voor mij. Ik heb veertig minuten gespeeld tegen Mexico, meer niet. Daarnaast viel op hoe belangrijk zo’n evenement gemaakt wordt door de entourage. Heel het land leeft mee. Dat heeft in het verleden voor veel vreugde gezorgd, maar toen was het negatief. Voor de rest zijn er weinig dingen die een enorme indruk op mij maken, zeker wat het voetbal betreft.

Stress, ruzie, misverstanden die worden uitvergroot, op elkaars lip leven.

Het blijft mààr voetbal, op wereldvlak heeft het een minieme impact. Drie keer negentig minuten voetbal, waar staat dat vergeleken met wat er onlangs in Nederland gebeurde of de week daarvoor in Duitsland ? Plaats het naast elkaar en dan valt het voetbal toch van het bord ? Ik begrijp dat iedereen meeleeft, dat iedereen er ook vàn leeft : de media, wij, de zakenwereld, de horeca. En ik wil er ook heel graag deel van uitmaken, maar als je het realistisch bekijkt : waar staat dit dan tussen alle wereldproblemen ? Als je het zo bekijkt, kan je beter met de stress om.

De algemene indruk na het vorige WK was dat België niks had laten zien. Na Euro 2000 was er wat lof over het spel, maar het resultaat was hetzelfde : uitgeschakeld in de eerste ronde. Wat verwacht je nu ?

Bekijk eens het lijstje deelnemers. Welke landen zijn er niet bij ? Nederland, Roemenië, Tsjechië, Schotland, Griekenland, Noorwegen, ik noem er maar een paar. Allemaal afwezig. Wij zijn voor de zesde keer op rij geplaatst. Ik zeg niet dat we al moeten tevreden zijn dat we erbij zijn : goeiedag en bedankt, speel nu maar. Je moet altijd proberen zo ver mogelijk geraken, maar zonder de pretentie van naar de tweede of derde ronde te moéten gaan. Je mag en moet ambitieus zijn, proberen vooruit te komen, een structuur op poten zetten en professioneler werken, maar we zijn niet alleen een klein voetballand, ook een klein lànd. Met beperkte economische mogelijkheden.

Het wordt afzien ?

Zeer zeker. We gaan drie moeilijke wedstrijden tegemoet. Direct na de loting vond iedereen de tweede ronde haalbaar. Dat geloof ik ook, maar het zal na drie moeilijke wedstrijden zijn. En het kan gerust dat we na de eerste ronde onze koffers mogen pakken. Dan moet je achteraf gewoon kunnen toegeven : we hebben er alles aan gedaan, maar de tegenstander was beter.

Hoe fit ben je ?

Topfit. Op het einde van de competitie had ik het wat moeilijk. Ik had een spierscheur opgelopen, waardoor ik wat anders ging lopen en op allerlei andere plaatsen last kreeg. Dokter Martens vond dat normaal, maar gaf me toch een inspuiting. Daarna ging het beter. De week in De Panne heeft me veel goed gedaan, zowel mentaal als fysiek.

Wat is de sterkte van deze nationale ploeg ?

Haar collectiviteit. Deze kern hangt ontzettend goed aan elkaar, dat moet straks onze sterkte worden. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, wat deze gasten van elkaar tolereren is ongezien.

Kan je goed in afzondering leven ?

Ja. Je bent voetballer, je bent prof, wat is in godsnaam een maand in een mensenleven ? Voor de familie thuis is het veel moeilijker, dat besef ik. Wij hebben de afleiding, de trainingen, de wedstrijden – eigenlijk ben je de hele tijd bezig. Dit hoort erbij. Ik kom graag naar de nationale ploeg, dat geef ik toe. Een deel van mijn ambitie als voetballer was die nationale ploeg halen, tenslotte is dat het hoogste voor een voetballer.

In hoeverre is dit voor jou een beloning ?

Ik heb een vreemd seizoen achter de rug : eerst veel appreciatie gekregen en dan het voorval met Aimé Anthuenis. Mijn conclusie is dat mijn type voetballer pas op latere leeftijd wordt geapprecieerd. Met Lorenzo was dat vroeger ook al zo. Ik ben geen in het oog springende speler die met twee acties een wedstrijd openbreekt, wel iemand die er over 34 wedstrijden 32 zal staan en er misschien twee mindere speelt. Deze appreciatie doet me goed, maar revanche is een gedachte die nu niet bij mij opkomt. Ik doe mijn werk zo goed mogelijk en al de rest, daar heb je toch geen vat op. Wat is er allemaal al niet geschreven over mij of Eric ( Van Meir, nvdr) ? In feite doet dat er niet toe. Wat er gebeurt op het veld, dat telt. Als je dààr constant presteert, komt de appreciatie er ooit wel.

Het duurde ook een hele tijd voor Robert Waseige je het vertrouwen gaf.

Ik maakte dat al zo dikwijls mee in de club. Het heeft lang geduurd voor ik Vandereycken kon overtuigen van mijn kwaliteiten. Met Anthuenis had ik in het begin ook wat tijd nodig om hem te overtuigen. Maar dat het me altijd lukte, speelt in mijn voordeel. Eén trainer is misschien een uil, maar geen zeven of acht. Zoveel had ik er in Anderlecht en ik heb ze allemaal moeten overtuigen. En dan denk ik dat rendement vaak de doorslag gaf.

Je bent wel gegroeid in de loop der jaren, veel rustiger aan de bal geworden, minder op foutjes te betrappen. Autoritair, ook in de duels.

Dat komt met de ervaring van de Europese wedstrijden. Van de vijftien of zestien wedstrijden in de Champions League heb ik er weinig slecht gespeeld. Dat stimuleert je in de gedachte dat je het niveau aankunt. Niet één of twee keer, maar tien of vijftien keer. Ik voel dat ook zelf, merk dat in de Belgische competitie. Die goals in het begin waren een extraatje, maar het defensief spel was belangrijker, ook één tegen één. Je leert nu eenmaal uit duels met Raul of Morientes.

Maakte je een fout in de ‘affaire’ met Anthuenis ?

Neen. ( Denkt lang na) Ik vind het heel erg hoe het allemaal is gelopen, ik heb er lang mee gezeten. Maar ik vind niet dat ik een fout maakte. Op de inhoud van het hele geval kom ik niet terug. Nooit meer. Weken later is het bij mensen binnen de club ook gaan dagen. Zij kennen heel het verhaal, dat is voldoende. Aimé heeft sereen op de gebeurtenissen gereageerd, hij heeft ons niks verweten. Dat laat vermoeden dat het niet zo fout was wat we signaleerden.

Hij zegt dat jullie gelijk hadden, maar niks nieuws aanbrachten, want hij had alles al eerder gesignaleerd.

Aimé wist inderdaad wat de frustratie van een deel van de groep was. Alleen was hij er heilig van overtuigd dat je voetballers op leeftijd niet meer kan veranderen. Misschien heeft hij gelijk, misschien ook niet. Misschien hebben wij ook ons stukje gelijk, dat je altijd het hoogste moet ambiëren. Kampioen worden was mijn ambitie en ondanks een middelmatig seizoen bleven we in de running. Ik zag het vanuit dat standpunt, zo perfectionistisch mogelijk werken voor dat ene doel : de titel. Als Aimé zegt dat hij het ook vanuit andere standpunten moest bekijken, snap ik eigenlijk niet goed wat hij bedoelt.

In een vlaag van ontgoocheling zei je dat je zou stoppen. Een ambitieuze speler laat een ander toch zijn moment van afscheid niet bepalen ?

Neen. Ik heb het moeilijk met de oneerlijkheid en de hypocrisie in het voetbal. Dit was voor mij het toppunt daarvan. Op zo’n moment vraag je je af of je daarin nog tot je 35ste of 37ste moet functioneren, en of je beter nu niet stopt. Na gesprekken met vrienden en familieleden gaat dat wel over.

Vreesde je dat je je eigen ruiten voor een WK-selectie had ingegooid ?

Getwijfeld heb ik wel. Als je zo’n dingen leest, is het normaal dat je daar ook even bij stilstaat. De bondscoach zette zelf op een gegeven moment de puntjes op de i. Hij vond dat hij te ver van het gebeuren stond om een oordeel te vellen en dat de spelers hun problemen in hun clubs moesten afhandelen. In de nationale ploeg telden die niet. Dat was een belangrijk standpunt om mij ervan te overtuigen dat die zaak niet zou meespelen in mijn kansen op het WK.

Hebben de ontslagen van de dokter en de conditietrainer van Anderlecht je verrast ?

Ja. Heel spijtig vind ik dat, omdat ik zowel met Renno Roelandt als met Paul Carels een heel goeie band had. Omdat het twee heel competente mensen zijn. Als je dokter bent van het BOIC mag er niet worden getwijfeld aan je kwaliteiten. De beweegredenen om hem te ontslaan zijn mij een raadsel. Wat Paul Carels betreft, iedereen zegt dat ik als voetballer gegroeid ben. Vooral wat mijn startsnelheid betreft, heeft hij me ontzettend goed geholpen, daar werd veel op getraind. Een club als Anderlecht had deze mensen goed kunnen gebruiken.

Werd Renno Roelandt afgerekend op de medische onduidelijkheid rond een aantal transfers ? Onlangs weer de astma van Tihinen, vorig jaar het been van Jestrovic.

Neen, want als je die afrekening maakt, moet je ze voor iedereen maken en ik denk niet dat het de verantwoordelijkheid is van Renno. Hij heeft een zeer professionele manier van denken en ging zeker niet altijd akkoord met de gang van zaken op Anderlecht. Spijtig dat de club zo’n professionele mensen aan de deur zet. Dit is duidelijk een verlies.

Het WK brengt ook een aantal extra sportieve verplichtingen met zich mee. Hoe was het bijvoorbeeld om voor een promo-actie met een bus te rijden ?

Tof. Ik heb wel bijna iemand een hartinfarct bezorgd : de instructeur. De RTBf maakt een serie met als thema : wat zouden voetballers doen na hun carrière ? Voor mij hadden ze een busbedrijf gevonden met de naam De Boeck, waarin ik zogezegd mijn geld had geïnvesteerd. Ik moest voor hen met de bus rijden. Ook op straat, al zag de instructeur dat niet zitten. Eén keer nam ik de bocht zoals met de auto en had ik bijna een reclamepaneel mee. Andere dingen weigerde ik. Samoeraikreten slaken, hakken met een zwaard, dat zag ik allemaal niet zitten. Ze hebben me ook gevraagd voor een aantal programma’s op tv. Alloo heb ik gedaan, naar andere kijk ik zelf niet en dan doe ik die niet. Van andere jongens vernam ik dat ze dat samoeraizwaard belachelijk vonden. Dan moesten ze ook maar weigeren.

Voelen jullie je soms commerciële sandwichmen ?

Dat valt mee, uiteindelijk word je er financieel niet slechter van. Je hebt het allemaal zelf in de hand, je neemt mee waar je achter staat en de rest laat je vallen. Op dat vlak vind ik het helemaal niet moeilijk.

door Peter T’Kint,

“De tweede ronde is haalbaar, maar dan wel na drie moeilijke wedstrijden.”

“Ik snap eigenlijk nog altijd niet goed wat Aimé bedoelde.”