Vanavond, wanneer Eendracht Aalst op Club Brugge bekert, waant ‘den Iëndracht’ zich nog eens een eersteklasser. Toch voor een dag.

Het Pierre Cornelisstadion op een zondagnamiddag. Sportclub Eendracht Aalst ontvangt de Koninklijke Sint-Truidense Voetbalvereniging, twee clubs met een rijk verleden. De bezoekers, in 2012 gedegradeerd, leken vorig seizoen in de eindronde opnieuw op weg naar de Jupiler Pro League, maar op de slotspeeldag liep het op Stayen tegen Mouscron Péruwelz helemaal fout (2-4). Opgeborgen dromen…

In Aalst dromen ze al lang niet meer. De Traditionsverein die negentien seizoenen in eerste klasse voetbalde, klampt zich met weemoed aan het verleden vast. Het succesvolle trainersdebuut van Jan Ceulemans, de tomeloze inzet van Yves Vanderhaeghe, de Gouden Schoen van Gilles De Bilde in 1994 toen de Ajuinen als nieuwkomer in eerste klasse meteen vierde werden, de stunt tegen Levski Sofia, de legendarische ambiance…

Carnaval in een voetbalstadion, zoals voor de thuiswedstrijd tegen Sofia, toen Keizer Kamiel en manager Patrick Orlans tijdens de opwarming tussen de spelers door liepen te zingen. Nooit eerder gezien in Europa, maar de herinneringen zijn vergeeld. Ondergesneeuwd door wat volgde: kommer en kwel. Voorzitter Eric Goethals geraakte in de problemen met zijn beursvennootschap, rechterhand Patrick Orlans probeerde de carnavalsmentaliteit te exploiteren en haalde wereldsterren naar de Ajuinenstad – Andrea Bocelli, Gilbert Bécaud, The Three Degrees, Sister Sledge, The Supremes… -, maar kreeg de financiële putten niet meer gevuld. Het verhaal van KSC Eendracht Aalst, de club die kunstmatig naar de top was gebracht, kreeg in 2002 een bitter slot: faillissement en degradatie naar derde klasse.

De rechtmatige opvolgers, VC Eendracht Aalst 2002 en SC Eendracht Aalst (sinds 2012), dobberen sindsdien door de nationale reeksen. Derde klasse, tweede klasse, opnieuw derde, zelfs even in vierde nationale (2006-2007), twee promoties en sinds 2011 opnieuw in tweede klasse. Proximus League, terminus.

Eelt op de ziel

De Zwerte Maan dienen heiget allemoal gezeid

Mor sinjs jooren es da naa nog nie gebeirt

Vanoan de poitepit tot oan de groeite mert

Roepen al d’Ajoinen, viva wit en zwert!

In het stadion zitten om en bij de 3000 supporters. Het ene moment kritisch, dan weer euforisch. Stemmingswisselingen, volledig naar het beeld van de clubkleuren wit en zwart, maar tegelijk ook hondstrouw. Zelfkastijding. Mannen met eelt op de ziel, zoals Michel Markey, voorzitter van supportersclub Black & White, met vijftig dienstjaren in het Pierre Cornelisstadion op de teller.

“In eerste klasse hadden we twaalf supportersclubs, nu nog vijf. Elk jaar zien we oudere supporters afhaken, maar gelukkig lopen de jongeren nog warm voor de club. We hébben heimwee naar eerste, maar dat ene seizoen in vierde klasse was óók plezant. Veel winnen, ambiance… Voetbal en carnavalssfeer gaan hier hand in hand. En als de club meespeelt voor prijzen of eindrondes, dan komen ook de slapende supporters terug. De harde kern is enorm loyaal.”

Een vergelijking met De helaasheid der dingen, het boek van Dimitri Verhulst dat zich in de Aalsterse deelgemeente Nieuwerkerken afspeelt, lijkt niet eens vergezocht. Toen het boek in 2006 voor de AKO Literatuurprijs werd genomineerd, omschreef jurylid Wim Sanders het als “een meeslepende roman over hoe moeilijk het is om afscheid te nemen van een bijzondere, maar destructieve omgeving.” Net zoals een Oilsjteneerden Iëndracht de rug niet toekeert…

En: de macht van de supporters, verknocht aan de Aalsterse grond, is groot. Toen voorzitter Gilbert De Jonghe en Orlans begin 2000 net iets te openlijk met Sporting Lokeren flirtten, schreeuwde het publiek hen buiten. Ook voorzitter Peter Garré, die verliefd naar AA Gent lonkte, werd naar de uitgang begeleid. Nadat hij het, volgens hem, te kritische supportersforum opdoekte en uit besparingen de staantribune sloot, bezetten fans de business seats en moest de voorzitter de week erna in Torhout door de politie worden ontzet. Ook hij stapte, ontmoedigd, op.

Het aantal voorzitters was de voorbije tien jaar amper bij te houden. Spitsroeden lopen. Michel Markey is wel verheugd dat de supporters na de financiële actie ‘Steun Iëndracht’ (mei 2012), toen ze voor 15.000 euro een zitje in de algemene vergadering van de vzw kochten, een stem kregen. “Die weegt misschien niet zwaar tussen de dertien andere leden, maar we krijgen nu correcte informatie en we kúnnen onze mening ventileren.”

Soms gebeurt dat laatste ludiek, maar daarom niet minder treffend. Zoals tijdens de wedstrijd tegen Antwerp, nadat burgemeester Christoph D’Haese besliste dat de bekermatch tegen Club Brugge uit veiligheidsoverwegingen niet in Aalst gespeeld kon worden, en spandoeken de houding van het stadsbestuur in het stadiondossier hekelden. ‘N-VA – Niets voor Aalst’, ‘Wij verdienen meer dan een tweedehands partytent’… Markey: “De druppel te veel. In 2003 was al duidelijk dat ons stadion verouderd was, maar meer dan tien jaar erna is er nog altijd geen oplossing in zicht.”

Uitgewoond en uitgemergeld

Vanoan Sint Job tot aan de keirk van Moilebeik

Loot’n d’Ajoinen noeit eir ploeg nie in de steik

Komt injs nor ’t ploin, doar moeje zoin

On ’t hoileg ert, speeltj wit en zwert

Het Pierre Cornelisstadion, genoemd naar de voorzitter die de club voor de Tweede Wereldoorlog vijftien jaar leidde, is sinds 1928 de thuishaven van wit en zwart, maar de tijd was genadeloos. Staantribune K werd in de zomer van 2013 gesloopt, de ‘nieuwe’ tijdelijke noodtribune in hout en ijzer – kostprijs 200.000 euro – kon bij de supporters van bij het begin op weinig sympathie rekenen. “Een gedrocht”, postte er eentje op het forum. “Zet hem op de zoekertjessite Kapaza: ‘Partij oud ijzer te koop in Aalst. ‘”

Het stadion is uitgewoond en uitgemergeld, palliatieve zorgen leiden tot niets. “Geen commerciële ruimtes, boetes van Binnenlandse Zaken, een maximumcapaciteit van amper 3000 toeschouwers. Historisch laag… (zucht) Wat als we het dit seizoen blijven goed doen?” vraagt Yannick Van Aken, manager van de club, zich af. “Iedereen is het erover eens dat verbouwen geen zin heeft. Ons stadion ligt in een woongebied, waardoor de kans groot is dat buurtbewoners zich tegen een verbouwing zullen verzetten. En: de club kan niet mee investeren, terwijl een verbouwing ook op de stadsbegroting te zwaar zou doorwegen.”

De verbouwingspiste wordt al snel verlaten, zeker wanneer een Europees concern – gespecialiseerd in het bouwen van nieuwe voetbalstadions – toenadering zoekt. Guy Van den Broeck, marketingexpert met sterke bindingen in de voetbalwereld, legt de plannen uit aan voorzitter Frank De Roose. De conclusie: een opportuniteit voor de club en de stad. Van den Broeck: “Volgens mij komen er in België nog drie regio’s in aanmerking voor een economisch onderbouwd clubproject: Antwerpen, de regio rond Kortrijk met het Franse hinterland en het ruime gebied tussen Halle, Wetteren, Dendermonde en Asse, waarin Aalst centraal ligt. Een stad waar feesten bovendien in het DNA zit.”

Eind maart 2014 zit Van den Broeck samen met een aantal ondernemers uit de regio, onder wie Jan Vijverman (gedelegeerd bestuurder van het sportmerk Jartazi uit Denderhoutem) en Guy Valckenier (eigenaar van de gelijknamige Renaultgroep en ex-voorzitter van Terjoden-Welle). Een maand erna trekt een delegatie uit Aalst, mét de burgemeester, naar het Parkstad Limburg Stadion in Kerkrade, de voetbaltempel van Roda JC, die 20.000 plaatsen telt. “Alle cijfers werden door de vertegenwoordigers van het concern op tafel gelegd. De miniversie – om en bij de 16.000 plaatsen – van het stadion in Kerkrade zou de club quasi niets kosten. Ook de burgemeester reageerde enthousiast, zeker omdat het concern de ruimte voor retail beperkt wilde houden, waardoor het effect op de handelszaken minimaal zou zijn.”

Maar, benadrukt Guy Van den Broeck: “Het was geen blanco cheque. Van bij de eerste contacten was duidelijk dat de club onderbemand was, dat slechts twee tot drie mensen met voetbal bezig waren. Het concern pleitte voor een professionele omkadering van de club, die bovendien de ambitie moest hebben om op korte termijn naar eerste klasse te promoveren. En we rekenden erop dat het stadsbestuur voor de gronden en vergunningen zou instaan. Redelijke ‘eisen’, want zelfs de burgemeester zei dat hij de bouw nog tijdens deze legislatuur wilde afronden.”

En toch: een paar weken erna verslikt Van den Broeck zich in zijn koffie, wanneer de club een samenwerking met Ghelamco aankondigt. Paul Gheysens, CEO van het West-Vlaamse bedrijf dat in Gent een multifunctioneel stadion neerpootte, ziet in Aalst óók een opportuniteit: een koppeling tussen voetbal, kantoren en retail, de investeringen voor club en stad zijn minimaal/nihil. Van den Broeck: “Sindsdien hebben wij niets meer gehoord. Maar ergens begrijp ik het stadsbestuur wel: als de club financieel en structureel een puinhoop is, wil je je daar niet zomaar aan verbranden.”

Haar in de boter

In het voorjaar laten Eendracht Aalst en Ghelamco hun oog vallen op het industrieterrein Zuid IV in Erembodegem. Een realistische piste, vindt ook het stadsbestuur, maar midden juni krijgt de club een koude douche: de terreinen worden verkocht aan Movianto. Het bedrijf in zorglogistiek wil op Zuid IV een nieuw distributiecentrum bouwen, goed voor 100 extra jobs en nog eens 67 extra arbeidsplaatsen op korte en middellange termijn. Een argument waar het stadsbestuur niet omheen kan.

En: het voetbal- en retailproject van Ghelamco is te concurrentieel met de plannen om op de Tragelsite een multifunctioneel complex – met een nieuwe zaal voor basketbalclub Okapi Aalstar – te bouwen en waar óók handelsruimte voorzien is. De vrees is dat twee nieuwe retailprojecten de binnenstad zullen leegzuigen. De club is woedend. “Stad Aalst laat Eendracht Aalst vallen”, klinkt het op de website. Drie maanden na de mokerslag zijn potentiële locaties – onder andere de Albrechtlaan – aan een haalbaarheidsstudie onderworpen, maar een oplossing is nog niet voor morgen. Manager Van Aken: “Er is nu een extern bureau aangesteld dat, los van politieke en andere druk, moet bepalen wáár het stadion gebouwd kan worden.”

‘One mission, one game’

Iendracht veroit, ’t es de ploeg die naa moe winnen

Iendracht veroit, sjot de baalekes mor binnen

Iendracht veroit, roepen weir wel mè miljoenen

Iendracht veroit, werd de ploeg der kampioenen

Opmerkelijk: in de basis is nog plaats voor twee Kevins, een Wesley, Philippe, Mike of Matthias. Eendracht Aalst kleurt, in tegenstelling tot de Limburgse bezoekers, Vlaams. “Een doelbewuste keuze van de trainer, Regi Van Acker“, zegt Van Aken. “We wisten dat hij graag met jonge spelers uit de ruime regio rond Aalst werkt. Met een uitzondering: de Braziliaan Daniel Rodrigo de Oliviera, na een seizoen bij Metaloerh Donetsk naar België teruggekeerd en met wie Regi al bij Sint-Niklaas samenwerkte. Maar vooral een jongen met een sportieve meerwaarde.”

De Truiense bezoekers komen gevleid op 0-2, in de slotfase krult Nick Van Belle de 1-2 op het bord. Sint-Truiden buigt, maar barst niet. Aalst leidt zijn tweede opeenvolgende nederlaag. “Vorig seizoen was vrij vlak. Dit jaar mikten we op een comfortabele plaats in de linkerkolom – misschien de eindronde – én een goede bekercampagne. We zitten dus op schema, alleen is het pijnlijk dat we straks naar Brugge moeten uitwijken. We begrijpen het standpunt van de burgemeester, maar het heeft wellicht ook financiële implicaties. We hebben met Club Brugge een mooie overeenkomst kunnen maken, maar we weten natuurlijk niet of we in Aalst niet méér inkomsten zouden hebben.”

Hoe dan ook, het wordt voor Eendracht Aalst de match van het jaar, of zoals de website het omschrijft: 24/09, one mission, one game! De speciale sjaals zijn gemaakt, de bussen staan klaar, de strofes uit het clublied ingeoefend.

En van je hopsasa en weir zèn hier, de voetbalisten, de voetbalisten.

En van je hopsasa en weir zèn hier, de voetbalisten van ’t ajoinkot die zén hier, van ’t ajoinkot die zèn hier, van ’t ajoinkot die zèn hier, zèèèèèèèèn hier. ?

DOOR CHRIS TETAERT – BEELDEN BELGAIMAGE

“De miniversie – om en bij de 16.000 plaatsen – van het stadion in Kerkrade zou de club quasi niets kosten.” Guy Van den Broeck

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content