Dit is het verhaal van een tengere mokkende jongen die niet overliep van talent maar wel een van de grote transfers van Atalanta werd. Timothy Castagne gaat op zijn 21e de Serie A verkennen, te beginnen tegen Roma komende zondag. Van de Ardennen naar de Povlakte: hoe is dat verlopen?
Hij klopt hem op de schouder en fluistert hem wat toe: ‘Weet je, ik ben ongeveer op dezelfde leeftijd begonnen als jij. Maak je maar niet druk.’ De werkmanshanden van Alex McLeish zijn naar heel wat landen gereisd en hebben daar meerdere trofeeën opgetild. Op deze 14 september 2014 hebben ze al stapels wedstrijdpapiertjes volgekrabbeld en verfrommeld, maar vandaag is de man aan wie die handen toebehoren, beroofd van zijn gebruikelijke rechtsback, Anele Ngcongca. In de kleedkamer van Genk legt hij ze op die tengere jongen. Timothy Castagne knikt en visualiseert al de strook van het veld die hij negentig minuten zal op en af lopen. Een jonge ‘lad‘ zoals McLeish hem later zal noemen, die zijn tweede wedstrijd bij de profs speelt. De eerste als titularis, in eigen huis, en meteen een hele hap: tegen Club Brugge.
Dimitri De Condé, zijn mentor bij de jeugd, geeft hem voor de aftrap nog wat goede raad: ‘Ik heb hem gezegd dat hij vertrouwen moest hebben. Ik vind dat hij een voortreffelijke match gespeeld heeft. Het was ook het debuut van José Izquierdo en hij wist die goed in toom te houden. Dat zegt alles…’
Een moderne back
Na de puntendeling tegen Club Brugge (1-1) blijft Castagne in de ploeg staan. En dat ondanks het feit dat zijn concurrent er al zeven seizoenen op die positie heeft op zitten. ‘Anele is een echte vaste waarde. Maar Timothy bleef er zich in vastbijten’, zegt Julien Gorius, destijds ploegmaat. ‘Uiteindelijk hebben ze het allebei gehaald en mochten ze alle twee spelen. Anele op links of centraal en Timothy op rechts. Het is niet niks als de coach zijn systeem aanpast om jou in het elftal te houden…’ Castagne belichaamt op de manier een nieuwe beloftevolle generatie in de Cristal Arena, samen met Siebe Schrijvers en Pieter Gerkens. Een jaar eerder werd hij nochtans zonder veel ruchtbaarheid in de A-kern opgenomen. Gorius: ‘Hij heeft uiteindelijk een vrij rare opgang gemaakt, maar op dit moment heeft hij precies het profiel dat de coaches zoeken voor die positie. Hij is snel en heeft veel loopvermogen, echt een moderne back. Bovendien is hij regelmatig, hij staat er altijd in de belangrijke wedstrijden.’
Het typische profiel dat de liefhebbers van een driemansverdediging in vervoering brengt. Een systeem dat hij ook zal tegenkomen bij Atalanta en dat ook door de Rode Duivels wordt gehanteerd. Bergamo, dat ook interesse had in Sander Berge, telde 6 miljoen euro neer om de clausule op te heffen en bood hem een contract voor vier jaar. Zénon Mélon, zijn makelaar en schoonvader, is vol lof over zijn poulain: ‘Als je kijkt naar het geringe aantal ballen dat hij verliest, dan weet je het wel. In de vriendschappelijke wedstrijd tegen Dortmund verloor hij er geen enkele. En hij is nog maar 21 jaar.’ Het doel is duidelijk: uit zijn comfortzone treden om de nationale ploeg te halen. Castagne en zijn entourage volgden eerst de piste naar Nice, maar de Zuid-Fransen wilden de afkoopsom niet betalen. Atalanta, dat zijn B-plan in duigen zag vallen toen bij Thomas Foket tijdens de medische testen ischemie werd vastgesteld, wilde wel tegemoetkomen aan de eisen van het Genkse bestuur.
Nadat Hoffenheim twee jaar geleden en Torino vorig jaar hem kwamen bekijken en zowel Lazio als Monaco dit seizoen belangstelling toonde, gaat Timothy Castagne dus naar de nummer vier van 2016/17 uit de Serie A. Niet slecht voor een jongen die bij de jeugd nergens op de radar verscheen. ‘Hij was geen joch dat opviel, gewoon een goed spelertje’, bekent zijn vader Pierre, zelf tweemaal Gouden Schoen van de Provincie Luxemburg. ‘Op zijn twaalfde of dertiende zei hij me al: ‘Ik ga slapen want het is morgen wedstrijd.’ Dat is erg zeldzaam op die leeftijd. Ik heb er eigenlijk meer tijd moeten insteken om hem te doen inzien wat hij allemaal kon bereiken. Hij was snel, liep niet te veel met de bal. Ik zei hem: ‘Je moet durven te dromen! Waarom schiet je niet eens?’ Dat is iets wat hij nog altijd mist en waaraan hij moet werken.’ Zeker wanneer hij Andrea Conti moet vervangen, die naar AC Milan trok met acht goals op de teller.
Minivoetbal
Dat kostuum van de held in de schaduw trekt hij al op zijn vijftiende aan, in Marseille. Een toernooi waarvan Didier Deschamps peter is. Royal Excelsior Virton haalt de finale, tegen Racing Club de Paris. In de coulissen wordt er over Timothy gepraat. ‘Hij heeft die finale op zijn eentje gewonnen. Ik had een opwarming voorzien om elf uur. Hij was degene die ervoor zorgde dat iedereen daar op tijd was. Hij trok duidelijk zijn ploegmaats mee omhoog’, weet Samuel Petit nog, zijn coach bij de U13. ‘Bij ons speelde hij op de 6 of de 8. Hij had diepgang, wist goed te infiltreren. We lieten hem zich uitleven. Hij stak er niet per se bovenuit, maar hij maakte wel de mooiste ontwikkeling door die ik ken.’
In de auto van zijn ouders, die hem van zijn Ardens dorpje Waltzing naar Virton voerden, maakte hij zijn huiswerk. In stilte, zoals altijd. Hij organiseerde zelf bijkomende oefenstonden met zijn vader. ‘Hij gedroeg zich toen al als een prof’, beweert Thibaut Lesquoy, zijn vriend en ploegmaat van destijds, die nu in de eerste ploeg van Excelsior speelt. ‘Als ik na een wedstrijd bij hem bleef overnachten, dan hielden we de ochtend erop een uitlooptraining. Zijn vader maakte ons wakker om te gaan lopen. Dat was normaal bij hen. Maar voor mij was het de enige plaats waar ik dat meemaakte’, glimlacht Lesquoy. Ondanks een zekere fysieke achterstand werkt Timothy keihard. Zo hard zelfs dat hij geselecteerd wordt voor de nationale jeugdploeg en hij dankzij geslaagde testen naar het elitecentrum in Luik mag. ‘Hij sprak er amper over, dus wisten we aanvankelijk zelfs van niks’, vertelt zijn vader. ‘Op een keer kwam hij ons dan vertellen dat hij uitgekozen was en we waren allemaal verrast. Hij was toen vijftien en moest op internaat in Luik.’
Uiteindelijk legt Timothy op die manier heel wat afstand af. Van de Ardennen naar Luik, van Luik naar Virton. De één jaar oudere Merveille Goblet, momenteel doelman bij Waasland-Beveren, kwam hem tegen op het internaat. ‘We speelden vaak minivoetbal en het ging er hard aan toe. Wanneer hij stampen kreeg, mokte hij en trok hij naar zijn kamer. Hij was tenslotte vrij mager. Nadien heb ik gemerkt hoe hij harder werd en minder vaak een pruillip trok… Toen ik hem later terugzag bij de Beloften, was hij geen kleine jongen meer, hij was een man geworden. Hij was breder en had meer zelfvertrouwen.’
Wortelen
Volgens (bijna) iedereen is Timothy Castagne qua techniek niet de meest begaafde. Ook daar put hij kracht uit. ‘Het probleem is dat kinderen vaak doen wat hun ouders willen, niet noodzakelijk wat ze zelf willen. Tim van zijn kant heeft zich altijd aan zijn ‘plan’ gehouden’, legt zijn vader uit, die werkzaam is als ingenieur informatica, maar sport zijn echte passie noemt (zie kader). In 2011 ziet hij zijn zoon naar een onthaalgezin in Genk vertrekken, samen met Sandy Walsh.
Timo leert Nederlands en integreert zich snel. Zijn coach sinds de U17, Dimitri De Condé, heeft het over een erg tengere jongen die de concurrentie op de tweede dag al overvleugelde bij de fysieke testen. ‘Na enkele maanden was hij al mijn kapitein. Ik kan alleen maar goeie dingen over hem vertellen. Timo is een werker. Het enige wat we nog niet goed wisten, was zijn beste plaats.’ Meestal speelt hij centraal in de verdediging of net ervoor, pas bij de beloften komt hij op de backpositie. Waar hij het ook waarmaakt. ‘Hij was niet zoals veel andere jongeren die op training een paar trappen incasseren en meteen naar de kleedkamer gaan voor verzorging’, gaat De Condé voort. ‘Soms zei ik hem dat hij beter even zou stoppen. Daar wilde hij niet van horen. Dan mankte hij twee, drie minuten maar hij zette altijd door.’ Het minivoetbal op school was een goede les geweest.
Na het vertrek van McLeish in mei 2015 kent Castagne enkele moeilijke momenten onder Peter Maes, die minder beschermend met zijn spelers omgaat. Maar het is vooral een oogprobleem dat hem bijna vier maanden van het veld houdt. Een kwaal die hij al sinds kleins af meedraagt, met terugkerende hoofdpijn en migraine. ‘Men heeft me jarenlang verteld dat mijn zicht zou verbeteren als ik geregeld wortelen at. Ik heb dat lange tijd geloofd, tot men me vorig jaar geopereerd heeft aan exoforie (een vorm van scheelzien, nvdr). Mijn ogen draaiden een beetje naar buiten’, vertelde hij ons in november vorig jaar. ‘Ik eet nu veel minder wortelen dan vroeger…’
DOOR NICOLAS TAIANA – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Kinderen doen vaak wat hun ouders willen, niet noodzakelijk wat ze zelf willen. Tim van zijn kant heeft zich altijd aan zijn ‘plan’ gehouden.’ Pierre Castagne
