Wie nog gelooft dat het bij Standard geen puinhoop is, moet absoluut dit verhaal lezen. Ali Lukunku stort zijn hart uit. “Zeg nu zelf, wie mist hier eigenlijk respect voor wie ?”

Wat is er gebeurd ?

Ali Lukunku : De kranten staan nu elke dag vol over de grote schoonmaak bij Standard. Ik veronderstel dat ik tot het vuile wasgoed behoor. Dat is ongelukkig. Want ondertussen ben ik één van de chouchous van het publiek geworden, nadat ik lange tijd de kop van Jut ben geweest. Ik ga trots op die kentering. Ze hebben me nochtans destijds niet gespaard. Wat ik allemaal aan beledigingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Keer terug naar huis ! En : dikke nul ! Ze gooiden bij mij thuis een steen door het raam, ze rukten de achteruitkijkspiegels van mijn wagen, zetten mijn banden plat. Een vriend gaf me de raad om vooral niet op het internet te gaan kijken naar wat de supporters op hun site over mij vertelden.

Dat was in de eerste plaats allemaal de schuld van Ivic. Die speelde me uit in posities die me helemaal niet lagen. Op een dag vormde hij me om tot verdedigende middenvelder en kreeg ik de opdracht mee om Demkine te bewaken. Stel u voor ! Ik ben een spits. Maar Lukunku moest ineens stopper gaan spelen. Maar vandaag is dat allemaal vergeten. Ik heb van de supporters verontschuldigingen gekregen, en ze sturen me geregeld brieven op om me aan te moedigen. Globaal bekeken heeft Standard echt een goed publiek.

Heb je inmiddels met de supporters vrede gesloten, met het bestuur van Standard leef je op voet van oorlog.

Toen ik het mikpunt van de supporters was, zeiden de mensen van het bestuur me dat ze bewust waren van mijn kwaliteiten en dat ik naar die verwijten niet moest luisteren. En nu zeggen ze dat ze me niet meer nodig hebben. Ik begrijp er niets meer van. Ik kan er alleen maar uit besluiten dat ik niet het niveau haal om in deze ploeg te spelen. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik dit team iets kan bijbrengen.

Hoe hebben ze je meegedeeld dat ze voor volgend seizoen niet meer op jou rekenden ?

Ik zag de bui al hangen tijdens de stage in Knokke. Alphonse Costantin kwam me opzoeken en hij zei : het gaat niet goed met je, Ali, ik heb de indruk dat je hier niet gelukkig bent. Ik viel uit de lucht. Ik voel me prima in Luik. Het voetbal leeft hier, de mensen herkennen je en voelen met je mee. Dat is bijzonder aangenaam, en helemaal anders dan wat ik in Monaco meemaakte. Daar bleef ik in de schaduw van sterren als Anderson, Trezeguet en Henry. Ik liep daar rond en geen hond die me herkende. Nu ja, in Monaco wemelt het van de VIP’s. Op straat kwam ik Villeneuve, Medvedev, Dinis en noem maar op tegen. Ik zat geregeld in hetzelfde restaurant als Van Basten en Rijkaard. Zelfs die kunnen zich relatief onopgemerkt door Monaco bewegen.

Luik is oké, echt waar. Maar je kan natuurlijk niet van ’s morgens tot ’s avonds lopen lachen als je net je vader verloren hebt. Iedereen heeft wel zijn eigen privé-problemen. Maar de mijne hadden nooit een invloed op de kwaliteit van mijn spel. Wanneer ik het veld opstap, zet ik de dingen die in mijn leven verkeerd lopen, gewoon opzij.

Kort na die stage in Knokke vertelde Costantin me dat de technisch staf me niet meer nodig had. Dat hij het betreurde dat hij mijn contract had laten verlengen. En dat Standard nieuwe spelers wilde kopen. Hij dreigde met de B-kern, maar ik antwoordde hem dat ik niet bang was van concurrentie. Ik zei hem ook dat ik het smerig vond om me zo te behandelen, terwijl ze zes maanden eerder mijn overgang naar Anderlecht hadden verhinderd. Op het ogenblik dat Anderlecht inlichtingen over me inwon, had ik bij Standard nog één jaar te gaan, maar Standard vroeg 250 miljoen frank. Dat stond gelijk met zeggen dat ik niet te koop was. Anderlecht wilde tot 130 miljoen gaan, maar begreep tenslotte dat het geen zin had om aan te dringen. Bij Anderlecht boden ze me hetzelfde salaris als bij Standard, en natuurlijk het vooruitzicht om de Champions League te spelen en te werken met een trainer die me altijd gewaardeerd heeft.

Costantin wil niet meer over je wil horen spreken, maar Michel Preud’homme zegt dat hij nog altijd op je rekent.

Dat is één van de ontelbare tegenstrijdigheden bij Standard. Twee maanden geleden wilden ze niet meer van mij weten. Terwijl ze me nu verplichten om te spelen, hoewel ik fysiek niet in orde ben. Als ze me nu zeggen dat ik een belangrijke speler voor de ploeg ben, moet ik toch even lachen.

Michel Preud’homme heeft me op training maar één verwittiging gegeven. Het liep die dag van geen meter en de trainer zei me dat het zijn laatste waarschuwing was. Hij dacht dat ik vrijwillig met mijn been sleepte. Ik heb hem uitgelegd dat ik kniepijn had en hij raadde me aan een dokter op te zoeken en een paar dagen rust te nemen. De pijn is nog altijd niet weg.

Je bent wel erg blessuregevoelig, niet ?

In het geheel niet ! Dat is het beeld dat ze bij Standard van mij gemaakt hebben. Op een dag zeiden ze dat ik me beter tot een psychiater zou wenden. Dat is een opmerking die ik tot de laatste dag van mijn leven zal onthouden.

Het probleem is dat ik bij Standard ben aanbeland met een blessure die ik had opgelopen met het invallersteam van Monaco. In die match had een tegenstander me verwittigd : ik ga uw enkel breken. Hij heeft woord gehouden. Een week voor de hervatting van de trainingen bij Standard hebben ze nog een metalen plaatje uit mijn voet verwijderd. Bij Standard wilden ze daar echter geen rekening mee houden. Ik heb geforceerd, daardoor ben ik fysiek uit evenwicht geraakt. Al die kleine blessures waarmee ik in die vier jaar bij Standard heb gesukkeld, zijn daar een gevolg van. Voor ik bij Standard kwam, was ik nooit geblesseerd. Maar ze hebben me hier nooit de tijd gelaten om fysiek helemaal in orde te komen.

Toen Thissen trainer was, heb ik iets onwezenlijks meegemaakt tijdens een stage in Spa. De avond voor een match werd ik uit mijn kamer geroepen : de bestuursleden, Thissen en de ploegarts verwachtten me. Ik had hen gewaarschuwd dat ik niet zou kunnen spelen vanwege een knieletsel, maar dat wilden ze nog wel eens bekijken. Op het einde van die samenkomst zeiden de bestuursleden tegen de dokter : doe wat je wil, maar hij moet morgen spelen.

In januari van dit jaar heb ik gezegd dat ik tijd nodig had om een spierscheur in mij dij te verzorgen. Om voor honderd procent fit te zijn, moet ik een periode van non-activiteit inlassen. Ze willen er niet van weten. Ze verplichten me om te spelen. Is dat omdat ze me onmisbaar voor het huidige Standard vinden, of willen ze me gewoon in het uitstalraam zetten ? Ik weet het niet. Ik ga uit van het principe dat ik na dit seizoen moet vertrekken en dat Standard me niet aan een braderijprijs kwijt wil. Uiteindelijk heeft de club vier jaar geleden 70 miljoen frank voor me betaald.

Hoe reageerden de spelers toen men begon over de grote schoonmaak bij Standard ?

De kleedkamers hebben getrild. Wat een kemel om zulke geruchten te lanceren op een moment dat we in volle finale van de competitie komen. De tweede plaats zit er voor ons nog altijd in ( het interview vond plaats voor de nederlaag tegen La Louvière, nvdr), maar om dat doel te bereiken hebben we wel iedereen nodig : Wuillot, Goossens, Meyssen, Blay en alle anderen. Ze hadden beter een beetje gewacht om die mensen mee te delen dat ze moesten vertrekken. Of hen dat te laten verstaan, want veel duidelijkheid steekt er in het discours van Standard niet. Het bestuur van Standard zegt ofwel te veel, ofwel te weinig. Het gevolg is dat iedereen zich vragen stelt. Dit is echt wel de beste manier om ons het ticket voor Europees voetbal te doen missen. Zo solidair als we in het begin van het seizoen waren, zo versplinterd is de groep nu door alles wat er de voorbije weken gezegd en gebeurd is. Op de training is de nervositeit te snijden : er wordt scherp getackeld, geroepen, gescholden. Allemaal dingen die tijdens de heenronde niet voorvielen. Tegenwoordig doet zich na elke training hetzelfde ritueel voor. De spelers nemen hun douche en spurten naar hun auto om zo vlug mogelijk weg te zijn. Samen lachen of een glas drinken : dat is allemaal gedaan.

De affaire-Ernst heeft de groep ook geen goed gedaan.

Dat is duidelijk. Wat ze die jongen hebben aangedaan, is grof. Standard heeft Ernst nochtans nodig. Ik zou begrijpen dat ze Ernst niet zouden opstellen op een moment dat de titel of de tweede plaats veilig gesteld was. Maar toch niet op een ogenblik dat alles nog moet gespeeld worden. Er is geen enkele speler die de handelswijze van Standard in deze kwestie kan begrijpen.

Beging het bestuur ook geen grote vergissing door in de loop van de terugronde nieuwe spelers binnen te halen, terwijl Standard toen aan de kop van het klassement stond ?

Aanvankelijk vond ik dat wel verantwoord. Er waren meerdere sleutelspelers geblesseerd en we wisten niet wanneer ze zouden terugkeren. Als de nieuwe spelers dan echte versterkingen zijn, kan men daarover alleen maar verheugd zijn. Zelf was ik niet tevreden toen ik vernam dat er twee nieuwe aanvallers bij zouden komen. Maar ik heb niks gezegd, want het belang van Standard gaat voor op mijn persoonlijke belangen. En hoe dan ook, ondanks Cavens en Spehar blijf ik in de ploeg staan.

Het probleem is dat we onze speelstijl hebben veranderd, zodat die twee spelers in de ploeg konden meedraaien. In december liep alles gesmeerd, toen speelden we veel in diepte. Onze overwinningen op Gent en Club Brugge kwamen er niet toevallig, dat waren twee modelmatchen. We hebben Gent en Club Brugge afgemaakt met lange ballen in de rug van hun verdedigers.

Cavens en Spehar zijn schitterende voetballers, maar ze hebben niet dezelfde kwaliteiten. Om hun kwaliteiten als afwerker te kunnen benutten, moeten ze aan de rand van het strafschopgebied in de voet worden aangespeeld. Door het concept aan te passen aan onze twee nieuwe aanvallers, hebben we het rendement van de ploeg gevoelig verminderd.

Plots regende het boetes bij Standard. Heeft dat bijgedragen tot de verrotting van de toestand ?

Vanzelfsprekend. De boetes zijn er nog bovenop gekomen. Het feit dat de club spijt betreurde dat ze me had laten bijtekenen, de behandeling van Ernst, de kritieken van de trainer die ons senatoren noemde en aankondigde dat hij ons geen cadeaus meer zou doen, Costantin die over de spelers sprak als verwende kinderen en prinsen, en dan nog die boetes : dat is toch allemaal niet normaal meer.

Op een dag wilde ik Costantin spreken omdat hij me zonder reden een boete had gegeven. Toen ik hem vond, was hij in het gezelschap van andere mensen. Hij zei : het is mijn lunchpauze. Vervolgens wees hij naar de ploegafgevaardigde en voegde me toe : ga met mensen van jouw niveau spreken. Hij vond dat mijn gedrag getuigde van een gebrek aan respect voor hem. Ik kreeg een bijkomende boete van twintigduizend frank.

Dan was er de komedie van de zwaarlijvige spelers.

Ik woog meer bij het begin van de competitie dan nu. Ik maakte doelpunten, ze zeiden op de club dat ik in superconditie stak. Een paar weken geleden was ik na een blessure twee kilo aangekomen. Dat heeft me vijfhonderd euro gekost. Terwijl je twee kilo met één week van intensieve training wegwerkt. Dat soort beslissingen kan een spelersgroep totaal destabiliseren. Zulke maatregelen konden we missen als kiespijn.

Als ik zie welk eten ze voor ons klaarmaken wanneer we tussen twee trainingen in het stadion eten, dan zeg ik : ze lachen ons uit. Een strenger dieet kun je je niet voorstellen. In het begin van het seizoen had ik besloten om wat te vermageren, en dus consulteerde ik een diëtist. Die schreef me een regime voor dat ik de club bezorgde. Maar tijdens de stage in Aix-les-Bains werd ik verplicht te eten zoals iedereen. Er steekt in deze club geen enkele logica.

Pak je gemakkelijk kilo’s ?

Mijn conditiegewicht ligt op 90 kilogram. Weeg ik vier kilo minder, dan kan ik het geen heel seizoen volhouden. Dan raak ik gegarandeerd geblesseerd. Mijn familie bestaat uit louter kleerkasten. Mijn vader, dat was een beest : 1 meter 95, 110 kilo. Mijn jongere zus is 1 meter 80. Bij het berekenen van het ideale lichaamsgewicht van een sporter moet je met verschillende parameters rekening houden : het vetgehalte, de zwaarte van de beenderen en de spieren, het vasthouden van het vochtgehalte, enzovoort. Maar bij Standard proberen ze vooral om zich voor dit alles niet te interesseren. Ze gaan volslagen willekeurig te werk : die daar zou best 85 kilo wegen. En daar moet je je dan maar aan aanpassen.

Maar je hebt wel de boetes betaald.

We hebben geen andere keuze : de boetes worden van ons loon afgetrokken. Maar ik ben niet van plan om het hier bij te laten. Op het einde van het seizoen neem ik contact op met een advocaat en met de spelersvakbond om al die boetes terug te vorderen. Het staat nergens in mijn contract gestipuleerd dat ik langs de kassa moet passeren als ik negentig kilo weeg of als ik me zogezegd bezondig aan een tekort aan respect voor Costantin. Zeg nu zelf, wie mist hier nu eigenlijk respect voor wie ?

Oké, maar je haalt soms wel echt stomme streken uit. Neem nu de rode kaart die je tegen Antwerp pakte na een ‘aanslag’ op Leleu.

Akkoord, dat was dom. Dat had ik niet moeten doen en ik verontschuldig me omdat ik voor jongeren een slecht voorbeeld heb gegeven. Nog op het moment dat mijn been vertrok om de overtreding te maken, heb ik tegen mezelf gezegd : merde, merde, merde. Preud’homme zei achteraf dat ik me zeer onprofessioneel had gedragen en allicht legt de club me straks een nieuwe boete op. Het was een verkeerde reactie, maar helemaal onbegrijpelijk is ze niet : we kregen die bal er maar niet in en Leleu had niet opgehouden met provocaties aan mijn adres.

Het doet me denken aan de blessure die ik in het begin van het seizoen opliep op RWDM. Doumen schopte me in die match ongeveer doormidden, maar hij stond de volgende week wel weer op het veld, terwijl ik twee maanden in de lappenmand lag. Dan is het moeilijk om niet opstandig te worden.

Dat Standard uit koers voor de titel is geslagen, is dat de mislukking van het bestuur ?

Het is de mislukking van heel Standard. Zowel de spelers als het bestuur en de technische staf zijn hier verantwoordelijk voor. Tot in januari geloofde ik dat we titelkansen hadden. Maar toen al wist ik dat het eerste kleine probleem of de eerste serie van twee opeenvolgende nederlagen ons duur te staan zou komen. Vanaf het moment dat de resultaten uitbleven, kwamen er spanningen tussen de technische staf en de spelers, met de gevolgen die iedereen nu kan waarnemen.

De spelers lijken toch veel waardering voor Michel Prud’homme te hebben.

Men heeft hem verplicht zijn houding te wijzigen. In het begin sprak hij veel met iedereen. Invallers of titularissen, dat maakte geen verschil. Maar het bestuur verweet hem dat hij veel te braaf en te vriendelijk was. Met mij, bijvoorbeeld. Dat heeft hij me zelf opgebiecht. Inmiddels heeft hij zijn benadering van de spelers bijgestuurd. Ik begrijp dat een bestuur zich streng opstelt tegenover de spelers, maar een trainer heeft daar niks mee te maken en moet dat spel niet meespelen en ons als kleine kinderen beginnen te behandelen. Onder Ivic hebben we al gezien waartoe zoiets leidt. Als de trainer sympathiek omgaat met de spelers, gaan de spelers sympathiek om met hem. Maar als de trainer zich ineens anders gaat gedragen en het moment breekt aan dat hij de spelers nodig heeft, dan zullen die hem zeggen : loop naar de maan. Het is nochtans voor Preud’homme dat ik tot 2006 bijgetekend heb. En zeker niet voor de mensen van het bestuur. Ik ken trouwens geen enkele speler van Standard die hoog oploopt met Costantin.

Na al de problemen en dit interview is het uitgesloten dat je volgend seizoen nog voor Standard speelt.

Ik heb daarover geen enkele zekerheid, mijn lot ligt in de handen van de club. Het bestuur heeft me in ieder geval nog niet gezegd dat het bereid is terug te komen op de verklaringen van Costantin van januari. Als ze willen dat ik blijf, zullen ze toch een serieuze uitleg klaar moeten hebben. Maar het zal zeker Costantin niet zijn die me die uitleg zal geven. Daar is hij namelijk totaal niet geschikt voor.

door Pierre Danvoye,

“Op het einde van het seizoen neem ik een advocaat om alle boetes terug te vorderen.”

“Op het moment dat Preud’homme de spelers nodig heeft, zullen ze zeggen : loop naar de maan.”

“Wat ze Ernst hebben aangedaan is grof.”