De huurlingen van groen-zwart

Blackburn Rovers, Sporting Clube de Portugal, Juventus en AS Monaco: Cercle Brugge liet zich de voorbije vijftien jaar graag besnuffelen door buitenlandse clubs. Bracht het ook iets op?

Exact 20 jaar geleden vierde Cercle, geboren in 1899, zijn 100e verjaardag. Het voetbalde in tweede klasse, maar dat was tijdelijk. Dachten de meesten. Of hóópten zij die gecharmeerd waren door groen-zwart en de waarden die door de voorzitter, advocaat Paul Ducheyne, werden uitgedragen. Realistisch en deugdelijk beleid, talenten in de jeugdopleiding een opvoeding meegeven én in de eerste ploeg proberen te lanceren, vriendschap en gezelligheid… En, benadrukte de wijze meester: Cercle moest autonoom blijven.

Dat kon, vond de voorzitter die ex-doelman Robert Braet in 1970 had opgevolgd en De Vereniging 32 jaar zou leiden. Daarvan speelde Cercle 25 seizoenen op het hoogste niveau, het won in 1985 de Beker van België en speelde ook nog twee keer de finale (1986, 1996). En toen werd het allemaal iets minder. Groen-zwart degradeerde in de lente van 1997 en dat hakte er zwaar in bij de voorzitter.

‘Waarom trek ik me van al die miserie nog wat aan?’ vroeg hij zich na het vierde seizoen in tweede klasse af. Promotie zat er wéér niet in, het aantal abonnees was gezakt tot 1036 en voor een derby tegen Roeselare waren er amper 315 betalende toeschouwers. ‘Er zullen centen op tafel moeten komen. We sluiten nu al twee, drie jaar na elkaar met verlies af.’ Het was tijd voor vers bloed, vond hij in 2002, en in Frans Schotte, topman van Standaard Boekhandel, vond hij een gelijkgestemde ziel. ‘Ook hij wil Cercle laten voortbestaan als een sterke en autonome vereniging.’

Een jaar na de machtswissel stonden ze zij aan zij op het veld. Trots en met bloemen in de hand. Cercle was kampioen en mocht opnieuw bij de elite voetballen, maar het zou de volgende jaren financieel harken worden. Overleven als rode draad door het derde millennium, waar de hoogtepunten schaars waren. Harm van Veldhoven legde stevige fundamenten, onder zijn opvolger Glen De Boeck schreef groen-zwart zijn mooiste hoofdstuk: vierde plaats (2007) én bekerfinale (2010). Cercle wisselde zijn oubollige imago in voor een sexy kleedje en voetbalde bij momenten sprankelend. Met dank aan een samenwerkingsakkoord met Sporting Clube de Portugal, dat enkele pareltjes naar het Jan Breydelstadion stuurde.

William Carvalho speelde zich na anderhalf seizoen in Brugge in de basis van Sporting én de nationale ploeg, vorige zomer werd de middenvelder voor 20 miljoen aan Real Betis verkocht. Ook Nuno Reis was een voltreffer: de centrale verdediger speelt momenteel, na passages bij Metz en Panathinaikos, bij Levski Sofia. Renato Neto was amper 18 toen hij in Brugge arriveerde, werd na anderhalf seizoen teruggeroepen en was in 2014-2015 een onmisbare schakel op het middenveld van landskampioen AA Gent. De voeten van William Owusu (37 matchen) begrepen niet altijd wat het hoofd wilde, maar de Ghanese aanvaller maakte zich later nog verdienstelijk op de Antwerpse Bosuil. Sommige huurlingen vielen door de mand en moesten na hun korte doortocht in België tevreden zijn met een exotisch of koud voetbalavontuur – Amido Baldé (Indonesië), Milan Purovic (Maleisië) en Gaël Etock (Finland) -, maar de balans van het partnership was meer dan positief.

In tegenstelling tot de samenwerking met Blackburn Rovers, dat tussen 2004 en 2009 acht spelers aan groen-zwart uitleende. Een rariteitenkabinet. Sergio Peter, een Duitse middenvelder, speelde na zijn vertrek uit Brugge een handvol wedstrijden bij Blackburn en Sparta Praag. De Nigeriaan Osahon Eboigbe werd gewaardeerd door OHL, maar andere huurlingen waren gemankeerde voetballers die na hun kort verblijf in Brugge in de krochten van het Engelse en Schotse voetbal belandden: Paul Weaver (Ayr United FC), Jérome Watt (Northampton Town), Luke Jones (Ashton United), Tony Kane (Stockport County) of doelman Patrick Lane (Hinckley United). En, niet te vergeten: Keith Barker, die na amper drie maanden in Brugge mocht opkrassen en twee jaar later een profcontract voor twee seizoenen tekende. Bij Warwickshire, een… cricketclub.

Ersatzvoetballers

‘Met deze overeenkomst willen we realiseren wat destijds met Sporting Lissabon werd bereikt en we hopen dit zelfs nog te overtreffen’, klonk het in augustus 2015 op Cercle, dat op basis van een gentlemen’s agreement met Juventus zou samenwerken. De Vereniging had het moeilijk. De toeschouwersaantallen waren laag, trainers vertrokken bijna sneller dan ze waren gekomen, er was een cvba opgericht om vers (en vreemd) kapitaal aan te trekken en in 2014 stapte ook voorzitter Paul Vanhaecke op. Zijn opvolger? Schotte, de man die in 2011 een stap had opzijgezet…

Cercle was in de lente van 2015 naar tweede klasse gedegradeerd, had een strikt financieel plan uitgetekend en de samenwerking met de Italiaanse landskampioen leek een buitenkans. Ook die relatie zou een stille dood sterven. Alberto Gallinetta werd na zes maanden teruggestuurd en verdedigt dit seizoen het doel van SP Cailungo in… San Marino, Albert Roussos speelt in de Griekse derde klasse en de Guineese spits Alhassane Soumah zit nog altijd zonder club. Conclusie? Ersatzvoetballers.

Cercle, dat sportief en financieel in zwaar weer zat, liet zich graag besnuffelen. Van een officiële samenwerking was nog geen sprake, maar in Brugge waren ze tevreden over de eerste maanden van Raphaël Diarra, in de zomer van 2016 gratis ter beschikking gesteld door AS Monaco. Een tip van Filips Dhondt, ex-algemeen directeur van Cercle Brugge én Monaco, en bij de Monegaskische club nog Conseiller du Vice-Président.

Ook die piste was niet nieuw. Drie jaar ervoor had Dhondt al gesproken met toenmalig technisch directeur Sven Jacques en dat leidde tot de komst van Gaetano Monachello. Een Italiaanse spits die op zijn 19e al een lang parcours achter de rug had: Internazionale, Parma, Metaloerh Donetsk, Olympiakos Nikosia en – in juli 2013 – Monaco. Een maand later werd hij naar Brugge gestuurd, zijn moment de gloire speelde zich af Achter de Kazerne van Mechelen, waar hij groen-zwart met een goal en assist naar een 1-2 dirigeerde. ‘Ik hoop dat Cercle een mooi seizoen kan beleven én dat ik nog iets kan tonen. Brugge vind ik tof.’ Vier maanden later speelde hij in het shirt van Ergotelis, een Griekse meeloper in eerste klasse… Monaco zou de spits voor een half miljoen verkopen aan Atalanta Bergamo (2015), op zijn 25e voetbalt hij bij tweedeklasser Pordenone Calcio – de 13e club in zijn carrière.

De ervaringen met Diarra waren (aanvankelijk) positiever, waarna aan de winterstop nog drie huurlingen naar Brugge werden gestuurd. Paul Nardi, doelman, bleek een voltreffer en was 2,5 seizoenen onbetwist titularis. Tafsir Chérif was een probleemkind: amper 14 minuten gespeeld en doorgestuurd omdat hij nog maar eens een training had gemist. Zijn pote, linksachter Mehdi Beneddine, was betrouwbaarder. Toch op het veld… Want toen hij de auto van een jeugdspeler verkeerd had geparkeerd en niet bepaald met de politie wilde meewerken, bleek dat hij geen rijbewijs had. Zes maanden rijverbod en 2.080 euro boete! Sinds vorig seizoen voetbalt hij samen met Diarra bij US Quevilly-Rouen Métropole, een Franse derdeklasser die het Cercleduo overnam van Monaco. Transfervrij.

Les Monégasques

‘Door een kapitaalsverhoging zou het verlies van dit jaar gedekt worden – bijna één miljoen euro – en is er ook de garantie voor het dekken van verliezen in de komende jaren’, kondigde Thomas Tousseyn, bestuurslid van de cvba, in februari 2017 de nakende deal met AS Monaco aan. Op voorwaarde dat Cercle ook het volgend seizoen in 1B zou spelen. Dat lukte net.

In het eerste seizoen na de competitiehervorming werd het in de degradatiepoule met Tubeke en OH Leuven derde, net voor Lommel United dat naar de amateurs degradeerde. Toen Les Monégasques in de lente de titel vierden, de eerste in 17 jaar, werd de samenwerking officieel bezegeld. Of, beter: de overname. Want met een kapitaalsverhoging van om en bij de 2,5 miljoen en het creëren van extra aandelen nam AS Monaco een meerderheidsparticipatie. De krachtlijnen van de overeenkomst, volgens Frans Schotte in Sport/Voetbalmagazine: ‘Monaco zal investeren in spelers en structuur om zo snel mogelijk te promoveren. Hun belang is dat ze hier talenten, die ze wereldwijd rekruteren, kunnen stallen en laten groeien. ‘

Nardi kreeg het gezelschap van zeven jongens met wie hij ooit de kleedkamer op La Turbie had gedeeld. Tristan Muyumba blesseerde zich meteen en zou in een volledig seizoen amper 5 (vijf!) minuten op het veld staan, ook Anderson López liep een blessure op en speelde in twee seizoenen 13 minuten. Jonathan Mexique stond één keer in de basis en vertrok aan de winterstop uit Brugge, maar de Nigeriaanse flankverdediger Elderson speelde zich met twee basisplaatsen in WK-selectie van Gernot Rohr. Niemand die het in Brugge begreep of zich er vragen bij stelde, want er werd gefeest: groen-zwart was kampioen in 1B.

Jordy Gaspar en Guévin Tormin – ook goed voor een rijverbod voor het rijden zonder rijbewijs – hadden hun aandeel, maar de schijnwerpers stonden op Irvin Cardona die in de beslissende match voor een assist en een goal tekende. Een talent, maar te veel geblesseerd: slechts 38 matchen in 2 seizoenen, maar toch 15 goals en 8 assists. En: samen met Nardi de enige speler die Monaco eind vorig seizoen – telkens voor 1,5 miljoen – kon verkopen. Hij trok naar Stade Brest 29 (Ligue 1), Nardi verdedigt het doel van FC Lorient (Ligue 2).

Technisch directeur François Vitali kon kampioenenmaker Frank Vercauteren niet overtuigen om Cercle ook in 1A te coachen, het nieuwe huurlingenleger kwam onder het bevel van Laurent Guyot. Minzame man, maar de selectie was matig. Van de zeven Monegasken die vorig seizoen in Brugge waren, mocht alleen Adrien Bongiovanni (2 goals, 1 assist) blijven.

Kévin Appin, Yoann Etienne, Pierre-Daniel Nguinda en Nabil Alioui voetballen bij Monaco B, Franck Irie werd af getest bij Stade Lavallois (derde klasse) en zit momenteel zonder club. Ook Adam Traoré, in juli 2015 voor 14 miljoen in Rijsel weggekocht en na zes maanden Cercle verhuurd aan FC Metz, dreigt een verliespost voor Monaco te worden. ‘Iedereen weet wat de volgende stap in het project is: proberen mee te doen voor plaats zes’, was algemeen coördinator Marc Vanmaele in mei in dit blad strijdvaardig. ‘De kern zal gevoelig verkleind én versterkt worden.’ Dat is nog niet gebleken.

Julien Serrano en Giulian Biancone hadden met Monaco al even van Ligue 1 en Champions League geproefd, Jordi Mboula werd twee zomers geleden voor 3 miljoen op La Masía (FC Barcelona) weggeplukt, Lyle Foster verhuisde begin dit jaar voor iets meer dan een miljoen van Orlando Pirates naar Monaco en voor Jonathan Panzo betaalde Monaco vorig zomer 3 miljoen aan Chelsea. Talenten, daar is iedereen van overtuigd. Aan Bernd Storck om nu een ploeg te bouwen.

Trainers laatste vijf seizoenen

2015-2016: Frederik Vanderbiest

2016-2017: Vincent Euvrard (tot 10/2016) José Riga

2017-2018: José Riga (tot 10/2017), Frank Vercauteren

2018-2019: Laurent Guyot (tot 05/2019), José Jeunechamps

2019-2020: Fabien Mercadal (tot 10/2019), Bernd Storck