Paolo Maldini (36), icoon van AC Milan en boegbeeld van het Italiaanse voetbal, staat twintig jaar aan de absolute top. Maar aan stoppen denkt hij nog niet, hij wil nog minstens één trofee de lucht in steken.
IJzig koud was het op 20 januari 1985. In heel Europa, ook in Italië. Op die dag debuteert in Udine de zestienjarige Paolo Maldini in het eerste elftal van AC Milan. Op een door sneeuw bedekt veld viel de nerveuze puber in. De duisternis in winters Udine viel die dag al vroeg in, waardoor nauwelijks waarneembaar was wie dat kleine ventje was die na de rust Sergio Battistini verving. Na de wedstrijd bevestigde de Zweedse trainer Nils Liedholm dat het Paolo Maldini betrof, zoon van Milanlegende Cesare. Kenners voorspelden dat de nieuwe Maldini een nog grotere voetballoopbaan dan zijn vader tegemoet ging. Zij kregen gelijk.
De tijdgeest zegt alles over de imposante loopbaan van Maldini. Twintig jaar prof. De verschillen tussen 1985 en 2005 plaatsen de prestatie van Maldini in een breed perspectief. In 1985 schrok de voetbalwereld van het Heizeldrama tijdens de Europacup-1-finale tussen Juventus en Liverpool, en trad Michael Gorbatsjov aan als de nieuwe Sovjetrussische partijleider. Don’t you forget about me was een nummer één hit van de Simple Minds. Toepasselijk, in het debuutjaar van een van de grootste Italiaanse spelers ooit. Huidige ploeggenoten als Andriy Shevchenko en Kaká waren respectievelijk acht en twee jaar oud. In Kiev trapte Shevchenko op een aftands speelveldje tegen een bal, in Rio de Janeiro probeerde Kaká voorzichtig te blijven staan bij zijn eerste passen.
In het weekeinde waarin Maldini debuteerde, vertolkten Michel Platini (Juventus), Diego Maradona (Napoli), Karl-Heinz Rummenigge (Inter Milaan) en Daniel Passarella (Fiorentina) de hoofdrollen. Toonaangevende spelers die in het midden van de jaren tachtig de Serie A destijds tot de topcompetitie in Europa maakten.
Je bent succesvoller dan je vader.
Paolo Maldini : “Ik ben trots op wat ik bereikt heb. Mijn twintigjarig jubileum als prof was een gedenkwaardige dag voor me. Twintig jaar is een lange tijd. Twintig jaar bij dezelfde club, in dezelfde stad waar ik ben geboren en waarmee ik me altijd zal identificeren. Ik word er bijna nostalgisch van.”
Was jouw debuut destijds een belangrijk moment voor je ?
“Het lijkt alsof het gisteren was. Ik denk er nog vaak aan terug. Ik ben de trainer van toen, Nils Liedholm, nog steeds dankbaar voor dat moment. Soms vragen mensen mij wel eens hoe mijn eerste wedstrijd tegen Juventus ging. Ik moet dan eerlijk bekennen dat ik geen idéé heb. Mijn debuutwedstrijd in Udine staat me beter voor de geest.”
Heb je last gehad van het feit dat je de zoon van Milanlegende Cesare bent ?
“Last is een groot woord, maar het speelde wel een rol. Al in mijn jeugd zeiden veel mensen dat ik bij Milan speelde, omdat ik de zoon van de grote Maldini was. Daarom heb ik drie keer zo hard gewerkt. Ik vond dat ik dat vooroordeel alleen op die manier kon tegenspreken.”
Heb je het als een voor- of een nadeel beschouwd dat je vader een beroemde topvoetballer was ?
“Het heeft drie voordelen. Je verliest niet gelijk je hoofd als je voor het eerst met kritiek van buitenaf te maken krijgt, je weet welke offers je moet brengen om te bereiken wat je wilt en je weet dat je carrière op een bepaald moment voorbij is. Over die drie zaken ben ik door mijn vader uitvoerig voorgelicht.”
Je vader was ook bondscoach toen jij international was.
“Dat was een zware tijd, voor ons beiden. De nationale ploeg werd in de media tot een familieaangelegenheid teruggebracht, zeker tijdens het WK in 1998 in Frankrijk. In die weken is mijn moeder tien jaar ouder geworden, omdat zij in de situatie werd meegezogen. Mijn positie was lastig. In de kleedkamer en op de training hoor je ook veel plezier te maken. Ook ten koste van de trainer. Maar als ik binnenkwam, veranderden de andere spelers telkens snel van gespreksonderwerp.”
Met de nationale ploeg haalde je nooit een titel, met Milan volop. Welke is de mooiste ?
“Mijn eerste Champions-Leaguezege als aanvoerder, in 2003 op Old Trafford in Manchester. Bijna veertig jaar daarvóór had mijn vader met Milan op Wembley de Europacup 1 gewonnen. Toen ik de trofee op mijn hoofd zette, was dat een onbeschrijflijk moment van vreugde en geluk.”
Wat was de pijnlijkste nederlaag ?
“De 0-1-nederlaag in de ChampionsLeaguefinale van 1993 tegen Olympique Marseille. Wij hadden voordien tien wedstrijden gewonnen waarin we slechts één tegendoelpunt kregen. In de finale waren we oppermachtig, maar gingen als verliezer van het veld. Die herinnering wil ik het liefst uit mijn gedachten verbannen.”
Je hebt met veel grote spelers gespeeld. Wie was je belangrijkste ploeggenoot ?
” Franco Baresi. Van hem heb ik veel geleerd. Vooral dat je iedere tegenstander moet respecteren. Eigenlijk hebben we niet veel met elkaar gesproken, we zijn beiden geen grote praters.”
Wat vind je van kritiek in de pers ?
“Ik lees bijna geen sportbladen. Ik zou me er te veel over opwinden. Mijn week is nu veel minder stressvol en in evenwicht. Wat televisie kijken betreft hetzelfde. Ik zie graag de wedstrijden, maar al dat gediscussieer hoeft van mij niet. In Italië heeft iedereen een mening over voetbal. Dat is een kant van het Italiaanse voetbal die me niet aanstaat.”
Jij scheidt werk en privé ook strikt ?
“Als ik op Milanello ben, denk ik alleen aan voetbal. Daarna is het over. Ik heb twee zonen, een vrouw, kennissen, vrienden. Voetbal is thuis een heel klein thema.”
Je brengt veel tijd op Milanello door.
“Milanello is mijn tweede huis. Ik heb er mijn eigen kamer. De kleinste en oudste van allemaal. Ik ben eraan gehecht, ik hoef geen andere.”
Was je altijd al fan van Milan ?
“Het gekke is dat ik supporter van Juventus was, toen was ik heel jong en wíst ik nog niet beter. Toen ik voor Milan ging spelen, was ik direct supporter.”
De familie Maldini komt oorspronkelijk uit het noordoosten van Italië, ter hoogte van de grens met het huidige Slovenië. In Triëst liggen de wortels van de Maldini’s. In 1954 pakten Cesare en Marisa Mazzucchelli (de ouders van Paolo) hun spullen en vertrokken naar Milaan. Paolo is de vierde van in totaal zes kinderen. Eerst was de kleine, schattige Paolo het lievelingetje van zijn oudere zussen Monica, Donatella en Valentina. Uiteindelijk completeerden Alessandro en Piercesare het gezin. Met drie meiden en drie jongens had moeder Marisa een druk bestaan. Vader Cesare was als succesvol prof vaak van huis. Paolo woonde nooit in Triëst, hij is op en top Milanees. Getogen en opgegroeid tussen Milanisti.
Hij trouwde in 1994 met Adriana Fossa, een model met Italiaans-Venezolaanse roots. De twee hebben twee zoons, Christian en Daniel. Opvallend is dat de goedlachse en immer modieus geklede Paolo altijd het idool van Italiaanse vrouwen is geweest. Zijn sponsorovereenkomsten en reclame-uitingen met en voor L’Oréal, Opel en Nike dragen ongetwijfeld bij aan zijn enorme populariteit.
Maldini kan na twintig jaar nog altijd bogen op een grote supportersschare. Hij verlengde zijn contract tijdens dit seizoen opnieuw, maar dat het einde nadert, weet ook Maldini. Maar de ambitie nog één keer prijzen te pakken overheerst bij de verdediger. Met Cafù, AlessandroNesta en Jaap Stam beschikt Milan momenteel over de meest ervaren verdediging van Europa. Met Alessandro Costacurta, Giuseppe Favalli en Kakha Kaladze als alternatieven is de Milanese verdediging nauwelijks te kloppen. Maldini speelt af en toe zelfs weer als linksachter. Geen probleem voor de plichtsgetrouwe Milanees. Ooit trapte Maldini zijn eerste bal in de jeugd van AC als rechtsbuiten. Dat een bestaan als aanvaller niet voor Maldini was weggelegd, werd snel duidelijk en zo belandde Maldini als linksback in het elftal.
De laatste jaren ambieert hij een centralere rol, maar zijn oud-ploeggenoot en huidige trainer Carlo Ancelotti sprak met Maldini af dat hij in het belang van de ploeg en de club soms als linksachter aan de aftrap begint. Het siert Maldini dat hij geen bezwaar maakte. Het respect voor de club en zijn collega’s overheerst. Maldini is de ideale prof.
door Oliver Birkner en Chris Tempelman
‘Milanello is mijn tweede huis. Ik heb er mijn eigen kamer.’
‘Mijn debuut? Het lijkt alsof het gisteren was. Ik denk er nog vaak aan terug.’
