Ontdekt worden spelers op een EK of WK nooit, tenzij door het grote publiek. Een van de toekomstige smaakmakers van het Europese topvoetbal en voor de tweede keer op een groot toernooi is Luka Modric, het nieuwste toptalent uit Kroatië.
Helden creëer je niet, profielen evenmin. Met heel grote reclameborden probeert Nike de jeugd aan de voeten van Luka Modric te krijgen. Zoals dat Adidas lukte met David Beckham, de metroseksueel die in 2002 heel Azië wist te bedwelmen tijdens het WK in Japan en op tournee met Manchester United, zoals hij eerder al half Europa (de vrouwelijke helft) had veroverd. Of zoals Nike het deed met CristianoRonaldo, stilaan qua uitstraling en sexappeal de grootste ter wereld. Twee sterren die zich niet slecht voelen bij de aandacht die hen overvalt en nu en dan voor een schandaaltje zorgen.
Luka Modric is op dit moment voor zo’n campagne nog wat te bescheiden. De manier waarop hij hier op twee persconferenties het woord nam, maakt duidelijk dat hij nog niet klaar is voor een rol in de spotlights. Bescheiden, stil, mompelend haast. Geef hem maar het veld en de bal. Het lijkt daarom ook geen toeval dat hij straks voor Tottenham gaat voetballen, een ploeg waar hij verder in de schaduw kan rijpen. En zijn keuze voor rugnummer 14? Wil hij Johan Cruijff achterna? Neen, 14 was het nummer dat hij droeg toen Kroatië op Wembley van Engeland won. De kleine Luka, ongeveer half zo zwaar als die grote van Bayern, is geen nieuwe Cruijff. Modric is Modric.
Al in 2006 schreef FIFA.com een profieltje over hem in de aanloop naar het WK. Naar zijn komst werd reikhalzend uitgekeken, maar zijn stempel op het team drukken kon hij niet, daarvoor was het nog wat vroeg voor de speler die met Dinamo Zagreb drie keer na mekaar kampioen werd.
Ballen op de rotsen
Tot 1992 woonde de familie in Zaton, vlakbij Dubrovnik. Ze speelden toen vaak in de buurt van rotsen, zegt Modric, en hij vond het wel fijn om zo’n onvoorspelbaar botsende bal op de ongelijke stenen dood te maken met de voet. Maar in ’92 moesten ze vluchten voor de burgeroorlog en de gevechten met de Serviërs. De familie kwam in Zadar terecht in een hotelletje, waar ze schuilden op een kleine kamer. Toen het oorlogsgeweld luwde, sloot Modric zich aan bij NK Zadar. Daar kwam Dinamo Zagreb hem in 2002 weghalen. Te jong om al te voetballen met een van de beste ploegen van Kroatië, leende Zagreb hem twee keer uit: één keer aan het Bosnische Zrinjski Mostar, waar Modric prompt werd uitgeroepen tot voetballer van het jaar, en een tweede keer aan Inter Zapresic, een ploeg uit de buurt van de hoofdstad.
Vooral tijdens zijn Bosnische avontuur leerde hij van zich afbijten, zegt Modric. “Ze kwamen van alle kanten op me af, met vliegende tackles. Als je daar overeind kan blijven, kom je ver.”
Fysiek is hij geen indrukwekkende speler: 1,74 meter, geen 66 kilo, een beetje het postuur van Moutinho, ranker want iets groter en sneller zelfs. Perfect tweevoetig, hij kan zowel met links als rechts een corner trappen. Vaak in duel, Tomislav Ivic is lovend over hem. “Een fenomeen,” noemt hij Modric, “altijd in het spel, altijd in duel, met overzicht, vaak gevaarlijk. Doelgericht ook, al blijven zijn voornaamste kwaliteiten in de eindpass liggen.”
Leuren met talent
Zo’n talent blijft niet onopgemerkt en een jaar na het WK duiken de eerste transfergeruchten op. Een van de eerste ploegen die zich meldt, is Shakhtar Donetsk (de ploeg van Dario Srna), dat 20 miljoen op tafel wil leggen. Maar Modric heeft geen zin in een transfer naar het oosten. Iemand met een oog voor jong talent is Arsène Wenger en dus springt Arsenal ook voor hem in de dans. De Gunners willen in de zomer van 2007 een dubbeslag slaan: Eduardo én Modric samen bij Zagreb weghalen.
Eduardo is een Braziliaan die in 1999 naar Zagreb kwam en in 2002 de nationaliteit van het land verwierf. Net als Modric later wordt ook hij een tijdje uitgeleend aan Inter Zapresic om te rijpen. De twee zijn goeie vrienden, maar het lukt Wenger niet om Modric vast te krijgen. Zagreb wil voor hem het dubbele van de transfersom die het voor de Braziliaan vangt. Arsenal haakt af.
Als Eduardo op 23 februari tegen Birmingham City zijn been breekt en een kruis mag maken over zijn EK, is Modric de eerste om hem over de telefoon te troosten. Als een jaar later uiteindelijk Tottenham zijn nieuwe club wordt – de Spurs dokken 16,5 miljoen pond (21 miljoen euro) -, zegt Modric doodleuk dat hij een appartement wil in hetzelfde gebouw als Eduardo. De Noord-Londense rivaliteit Spurs-Gunners is hem duidelijk nog niet bekend. Of overstijgt vriendschap die?
Maar vóór Modric voor Tottenham tekent, hebben de verantwoordelijken van Dinamo Zagreb al lelijk met hem geleurd. Zoran en Zdravko Mamic, respectievelijk sportdirecteur en zaakwaarnemer, brachten het voorbije seizoen redelijk wat tijd door in Engeland om er te praten over de handtekening van Modric. Maar Newcastle, Manchester City noch Chelsea willen (of kunnen) de gevraagde 20 miljoen euro op tafel leggen. Evenmin Leverkusen of Bochum, twee Duitse clubs die zelf polsen.
Nieuwe generatie
De Kroaten hebben wat met de Bundesliga, ongeveer een derde van de huidige kern was of is er actief en ook bondscoach Slaven Bilic heeft een Duits verleden. Dat maakt het team zo sterk: het verdedigende compartiment telt wat oude ratten, die in de Bundesliga het klappen van de zweep leerden, terwijl in het offensieve compartiment de jeugd het voortouw neemt.
De ideale mix? Dat moet in de kwartfinales blijken. Davor Suker, hier als analist voor tv en met Kroatië nog derde op het WK in 1998, twijfelt aan de slaagkansen van deze missie: of ze zijn oud, of ze zijn piepjong ( Corluka, Krancjar, Modric en Rakitic). Suker mist iets tussenin, mannen van 27-28. S
door peter t’kint
