Sinds het duel tegen SV Zulte Waregem kreeg Frédéric Dupré zijn kans als rechtsachter bij Standard. De Gentse flapuit greep ze en groeit, in de rug van woelwater Sérgio Conceição, alsmaar meer naar zijn beste vorm. ‘We zitten nog niet aan ons maximale rendement.’
Na een nochtans sterke voorbereiding bekocht Eric Deflandre (33) met een verdedigende blunder Europees tegen Steaua Boekarest – waardoor een plaats in de Champions League verloren ging – de pijnlijke uitschakeling met zijn basisplaats als rechtsachter. Daardoor kwam Frédéric Dupré (27), uitgerekend tegen SV Zulte Waregem, in de ploeg. Een kleine toegift van Johan Boskamp, maar tevens ook een signaal dat hij klaar was voor een titularisstek. Het duel betekende de laatste wedstrijd van de goedlachse Nederlander. Dupré, die een contract tot 2008 kreeg op Sclessin, ontgoochelde niet en kreeg de daaropvolgende partijen ook het vertrouwen van Michel Preud’homme. Wekelijks neemt de vorm van de guitige Gentenaar toe. Tegen SV Roeselare maakte de oud-aanvaller zijn eerste doelpunt voor de Rouches, met een voor hem typische loopactie : de bal inspelen op een van de spitsen, in dit geval Igor De Camargo, kaatsen en dan infiltreren in de zestien meter. “Het gaf me een onbeschrijflijk gevoel”, vertelt Dupré. “Oprukken en scoren, het was ook mijn handelsmerk bij SV Zulte Waregem. Vorig seizoen maakte ik zo drie doelpunten en kon ik voor een surplus zorgen. Dat wil ik ook bereiken bij Standard. Ik acht ons nog in staat de achterstand op RC Genk en Anderlecht in te halen. We raken stilaan op toerental.”
Plafond bereikt
Frédéric Dupré : “Hoe raar het ook mag klinken, maar blijven bij SV Zulte Waregem was eigenlijk nooit een optie. Met de bekerwinst en de zesde plaats bereikten we ons plafond. Die unieke prestatie ooit nog evenaren, is onmogelijk. SV Zulte Waregem zal nooit constant meedraaien in de top vijf, laat staan top drie. Maar het was ook moeilijk om die vriendengroep, waarvan ik vier jaar deel uitmaakte, te moeten verlaten. Het werd een keuze tussen AA Gent, de club van mijn hart waar ik ooit langs de grote poort hoop terug te keren om de cirkel te sluiten, en Standard. Zij wilden me ook al in januari en boden vooral sportief mooiere perspectieven. De uitdaging leek me groter : ik kreeg de kans om Europees te voetballen met een pak goede voetballers, kwam bij een mythische club terecht en zou misschien meedoen voor de titel. Dat gaf de doorslag. Ik wil de tijd inhalen die ik in het verleden, deels door mijn eigen schuld, verloor.
“De zwaardere trainingen vormden de grootste aanpassing. Tijdens de voorbereiding zag ik toch af : in plaats van eenmaal per dag, stapten we op stage over naar een regime van drie sessies. Om zeven uur ’s ochtends een duurloop, om elf uur een pittige training en om halfvijf nog eens goed diep gaan. Mijn lichaam voelde dat, ik had snel last van vermoeidheid. Op het einde van de voorbereiding zat ik op mijn tandvlees. Bovendien moest ik weer mijn waarde bewijzen als voetballer, in een nieuwe taal en omgeving. Ook de mentaliteit kan je niet vergelijken : SV Zulte Waregem, dat was kameraden onder mekaar, bij Standard is het gewoon ieder voor zich. Je bent collega’s, want de onderlinge concurrentie bij een topclub blijft een moordende kwestie.
“Ik had er geen moeite mee dat ik niet aan de competitie begon. Eric Deflandre was gewoon beter, ik kreeg van Boskamp wel te horen dat mijn niveau hem kon bekoren. Ik begreep zijn keuze, het ontbrak me wat aan frisheid en scherpte. Het is geen eenvoudige opdracht om een clubmonument als Deflandre – een jongen van de streek en graag gezien bij de fans – uit de ploeg te spelen. Net voor het duel tegen SV Zulte Waregem bekende Boskamp dat hij niet had verwacht dat ik zo rustig zou blijven. Het was voor hem, en ook een beetje voor mezelf, een geruststelling dat ik zo positief had gereageerd. Het gebeurde natuurlijk wel eens dat ik me opjoeg en al vloekend thuiskwam. (lacht) Gelukkig weet mijn vriendin ondertussen wel hoe ze me dan moet kalmeren.”
Kippenvelmoment
Frédéric Dupré : “Dat ik mocht starten tegen SV Zulte Waregem, zorgde toch wel voor een ommekeer. Het betekende vooral een mentale opsteker. Boskamp vertelde me dat ik hem niet had teleurgesteld, wat me veel moed inpompte. Die sfeer in het stadion zorgde echt voor vleugels. Een kippenvelmoment, waardoor je graag een tandje bij wil steken. Vier jaar lang was ik bij SV Zulte Waregem een vaste waarde, nu moest ik toch even de knop omdraaien. Het was weer knokken voor een plaatsje. Ik toonde aan dat mijn mentale weerbaarheid de laatste jaren serieus toenam. Vroeger zou de rebel opgestaan zijn, nu kan ik alles beter relativeren. Ik wist dat er een inloopperiode nodig zou zijn. Die heb ik nu achter de rug. De laatste weken voel ik me alleen maar beter worden. Groot voordeel bij Standard is dat we mekaar scherp houden. Ook ik groei stilaan naar mijn beste niveau toe. Mijn prestaties worden constanter.
“Ik was tevreden dat Michel Preu- d’homme werd aangesteld als nieuwe coach. Hij kent het huis, wordt volop geapprecieerd en staat bekend als een echte voetballiefhebber. Johan Boskamp had het nadeel dat hij niet kon rekenen op Sérgio Conceição en in conflict kwam met Oguchi Onyewu. Hij wilde pressing spelen op de helft van de tegenstander, besteedde veel aandacht aan positiespel en techniek op de kleine ruimte. De wetten van topvoetbal zijn onverbiddelijk : als je geen resultaten boekt, vlieg je als trainer aan de deur. De terugkeer van Conceição vormde het keerpunt. Hij is en blijft dé patron, dwingt met zijn persoonlijkheid en uitstraling bijzonder veel respect af bij iedereen. Iedereen trekt zich op aan hem, hij stak weer het vuur in de ploeg. Tegen Lierse gaf hij al na tien minuten twee assists : dát getuigt van pure klasse. Op een moeilijk moment nam hij zijn verantwoordelijkheid op, door sportief voor een antwoord te zorgen op de malaise die er toen wat heerste. De trein was vertrokken. Ik speel nu in een zetel : je kan altijd de bal kwijt aan Sérgio, ook al staan er twee man in zijn rug. Hij maakt dan zelf de actie of zorgt ervoor dat je mee kan oprukken. Sinds hij er weer bij is, voetballen we veel gemakkelijker en intelligenter. Voor hem wil iedereen een metertje meer lopen. Sérgio praat ook veel met mij, geeft constant advies en stuurt bij. (grijnst) Maar hij aanvaardt het ook als ik hem iets toeschreeuw. Let op, het gebeurt met het nodige ontzag. Ik moet hem natuurlijk niet de huid vol schelden, want hij is een vulkaan, hé. Een scène maken, dat pikt hij totaal niet. Sérgio is de beste voetballer met wie ik ooit samenspeelde. Als hij honderd procent fit is, kan niemand aan hem tippen. Behalve Mbark Boussoufa misschien.”
Titelkandidaat
Frédéric Dupré : “In de kleedkamer en op het veld is de verstandhouding goed. De eendracht nam toe sinds het aantreden van Preud’homme. Hij hamert er constant op dat we meer als team moeten voetballen, dat iedereen zijn taken dient uit te voeren. Als verdediger moet ik mij meer aan mijn defensieve opdrachten houden. Bij SV Zulte Waregem mocht ik iets meer initiatief nemen, voor diepgang zorgen. Ik ben blij dat ik van Trond Sollied en Francky Dury leerde werken met looplijnen. Die ervaring komt me nu goed van pas. Oorlog voeren op het veld, er volledig voor gaan en een echte winnaarsmentaliteit tonen, dat zijn de aandachtspunten van Preud’homme. Er is ook meer herkenbaarheid inzake de veldbezetting en de communicatie verbeterde. Met alle respect voor Boskamp, maar hij kon zijn uitleg niet overbrengen in het Frans en het Portugees. Hij ondervond moeilijkheden om zich verstaanbaar te maken. Ik zie nu alleszins meer concentratie en discipline, ook al was Boskamp bijzonder veeleisend. Preud’homme heeft toch iets meer greep op de spelers, is verbaal sterker. De zogenaamde vedetten hebben veel respect voor hem. Hij durft elke speler met zijn beperkingen confronteren. Vaak details, maar hij probeert van iedereen een completere voetballer te maken. Die aanpak slaat aan. Naar de toekomst toe gaat dat zeker zijn vruchten afwerpen.
“Het mislopen van de Champions League kwam hier hard aan, want het omvatte een van de doelstellingen voor het seizoen. De uitschakeling tegen Celta de Vigo in de UEFA Cup was niet zo pijnlijk, omdat zij over twee duels te sterk waren, ook al kregen we behoorlijk wat kansen. Het toonde aan dat we over behoorlijk wat kwaliteit beschikken, we werden er niet overklast. Stilaan raken we onder stoom, de automatismen keren terug. Vooral de inbreng van Igor De Camargo moet voor een positieve impuls zorgen. Hij kan fungeren als targetman en goalgetter, iets wat we lange tijd misten. Igor is krachtig, technisch onderlegd, kopbalsterk en kan de bal goed bijhouden voor de opkomende mensen, zoals Karel Geraerts. Serhiy Kovalenko en Milan Jovanovic zijn ook sterke jongens, maar zij moeten het vooral hebben van hun snelheid en diepgang vanop de flank. Het zijn niet de grootste opportunisten. Dat is geen verwijt, alleen maar een vaststelling.
“Als ik zie over welk spelersmateriaal we beschikken, dan moet Standard altijd bij de eerste drie eindigen : Onyewu, Geraerts, Steven Defour, De Camargo, Siramana Dembélé, Milan Rapaic, nu ook nog Ali Lukunku als joker. Zonder Sá Pinto te vergeten : dat is een echte klasbak. Zelfs op training wil die alles winnen. We zitten met een ongelofelijke weelde. Het kampioenschap moet nog mogelijk zijn, onze inhaalrace kan beginnen, want de kloof is nog overbrugbaar. De competitie is nog lang. Het geluk van Anderlecht zal wel eens wegvallen, terwijl wij ons deel van de malchanceal kenden. Hopelijk kunnen we in de onderlinge confrontaties tegen de toppers wat punten inhalen. Ook RC Genk zal nog wel een terugval kennen. Ik zeg je : Standard is nog niet uitgeteld voor de titel, want we zitten nog niet aan ons maximale rendement. Wij kunnen ons nu volledig toeleggen op de competitie, terwijl de Europese verplichtingen van Anderlecht en Club Brugge hen zeker punten zullen kosten. Je voelt hier natuurlijk altijd de druk, vanuit het bestuur en het fanatieke publiek, om te winnen. Het is aan ons om te tonen dat we er mentaal en fysiek klaar voor zijn. Ik heb er het volste vertrouwen in. Wij gaan nog meedoen voor de prijzen.”
FRéDéRIC VANHEULE
