Vreemd eigenlijk dat vrijwel iedereen vorige week zo verrast reageerde op het ontslag van Dick Advocaat. Terwijl het begin december, toen de Nederlander ook nog eens AZ onder zijn vleugels nam, al duidelijk was dat hij een breuk voorbereidde. Hij leek conflicten te zoeken en wachtte op het juiste moment. In afwachting daarvan spande Advocaat rond zich een net van leugens.

Want hoewel hij het nu probeert te ontkennen, Advocaat zei wel degelijk herhaaldelijk dat er van een vertrek als bondscoach geen sprake kon zijn. Hij beklemtoonde dat toen hij in januari jl. de media samenriep in het kasteel van Dworp om, op een ietwat pedant toontje, over de duobaan bij AZ toelichting te geven. En bijna iedereen geloofde Dick Advocaat. Alsof hij God de Vader was, een man met een aureool van heiligheid, uit de hemel neergedaald om het Belgisch voetbal te redden.

Wat is er allemaal niet over Advocaat verteld en geschreven, hoeveel verhalen zijn er over hem niet gemaakt? De binnenkant van Advocaat, de buitenkant, de vrienden, de roots, de voetballers die onder hem werkten, telkens weer ontstond het beeld van een warme man, van een echte topcoach. We mochten Dick echt op de blote knieën danken dat hij de zieltogende nationale ploeg onder zijn hoede wou nemen, nog voor zijn eerste wedstrijd kreeg hij bijna een standbeeld.

Bizar dat bijna niemand in die periode nuanceerde en relativeerde maar blind meedreef op de golven van de adoratie. Het hoort bij dit tijdsbeeld, waarin er zeer zwart-wit wordt gedacht. Nu wordt Advocaat een deserteur genoemd, door mensen die hem een paar maanden geleden verheerlijkten.

De waarheid is dat Dick Advocaat zich altijd al liet verblinden door geld en eigenbelang. Hij vertrok al eens voortijdig bij PSV om naar Glasgow Rangers te gaan, hij hield het na twee maanden als bondscoach van de Verenigde Arabische Emiraten voor bekeken om Zuid-Korea tijdens het WK te leiden en tekende een contract als bondscoach van Australië terwijl hij nog bij Zenit Sint-Petersburg onder contract lag. Geen mens die daarover sprak of daar vraagtekens bij plaatste.

Nee, Dick Advocaat, dat was een wereldtrainer. Hij sprak heldere taal, maakte komaf met de nukken van verwende vedetten, alsof het niet de normaalste zaak van de wereld was dat een trainer duidelijkheid predikt en zich niet in allerhande bochten wringt om overeind te blijven. Maar kennelijk moesten we aan die directheid wennen.

En welke toegevingen werden er bij de voetbalbond door François De Keersmaecker en Philippe Collin niet gedaan om in een niet door iedereen gesmaakte solobeweging Advocaat te houden? Geen mens die even nadacht, die de emotie opzijschoof om rationeel te denken. Alsof Advocaat de enige was die ons voetbal kon redden.

Nu het masker van Advocaat afgevallen is en hij zich profileerde als de koning van de hypocrieten zijn de bondsbestuurders zwaar teleurgesteld. Zo klonk het vrijdag op een persconferentie. Was er dan niemand die dat zag aankomen, die zich bij zijn glibberig parcours vragen stelde over de manier waarop Advocaat met overeenkomsten omgaat? Nee, kennelijk niet. Dit moest even verwerkt worden, de heren zaten in zak en as. Wat een zielige vertoning. En nee, natuurlijk denkt François De Keersmaecker er niet aan om op te stappen, hoe durft u dat te vragen? Hoe diep kunnen mensen eigenlijk vallen? Wie bij de bond echt van het voetbal houdt, was bij deze reeks blunders al lang opgestapt. Met gebogen hoofd.

En zowaar, ook Dick Advocaat sprak de media toe. De man die met de Russische federatie praatte toen hij op kosten van de Koninklijke Belgische Voetbalbond naar de EK-loting in Warschau ging, voelt geen schuld. Hij begrijpt de commotie niet, hij vindt wat hij doet heel eerbaar. Meer nog: Advocaat is gepikeerd door de kritiek die hij nu krijgt. Hij wil niet meer met de Belgische media praten. Daar kunnen we alleen maar blij mee zijn: op de prietpraat van Dick Advocaat zit echt niemand meer te wachten.

Was het niet dezelfde Advocaat die een tijdje geleden over ethiek en fatsoen sprak, hij die zich alleen laat leiden door egoïsme en egocentrisme, die zijn woord breekt en kwaad is als hij daarop wordt aangesproken? De regels die hij andere mensen oplegt, gelden niet voor hem. Zo gaat dat in de leefwereld van opportunisten: daar zijn geen normen.

JACQUES SYS

Op de prietpraat van Advocaat zit niemand nog te wachten