Niets in het voetbal blijkt moeilijker dan de progressiemarge van een jonge speler in te schatten. In het begin van de jaren 70 bouwde de legendarische Duitse trainer Hennes Weisweiler op dat vlak een onkreukbare reputatie op. Met vrijwel uitsluitend talent dat in de regio werd opgedolven, bouwde hij Borussia Mönchengladbach uit tot een topformatie die vijf keer kampioen werd en twee keer de UEFA Cup won. Weisweiler ging later ook in Denemarken scouten waar hij onbekende voetballers vond die onder zijn vleugels openbloeiden. Ulrich Le Fèvre bijvoorbeeld, die nadien nog twee jaar voor Club Brugge speelde, maar ook Henning Jensen en Allan Simonson, die later naar respectievelijk Real Madrid en Barcelona vertrokken.
Geen trainer met zo’n oog voor talent als Hennes Weisweiler. Op een dag werd hem een spits van achttien jaar getipt. Weisweiler ging kijken maar sprak een vernietigend oordeel uit: onvoldoende voor de top. De aanvaller, Klaus Fischer, vertrok gedesillusioneerd naar Schalke 04. Hij maakte daar 182 doelpunten in 295 wedstrijden, werd één keer topschutter in de Bundesliga, speelde 45 keer voor de nationale ploeg en scoorde 32 goals.
Vergissen is menselijk en zo kan het gebeuren dat Club Brugge twee en een half jaar geleden Tom De Sutter op zijn twintigste liet vertrekken. Marc Degryse was toen sportleider, Trond Sollied (vertrekkende) trainer en De Sutter werd onder meer aangeboden bij SV Roeselare, Deinze en RC Waregem. Daar wilden ze hem niet. Uiteindelijk pakte derdeklasser Torhout de spits met de nodige reserves. Al die mensen die toen een verkeerd waardeoordeel uitspraken, willen daar nu liever niet meer aan herinnerd worden. In het voetbal blijkt het moeilijk om een inschattingsfout te erkennen.
Nu is Tom De Sutter dus de exponent van het vrij en vrank voetballende Cercle Brugge, dat in deze competitie blijft verbazen: afgelopen vrijdag werd Zulte Waregem koel en kil afgemaakt, vier kansen leverden drie doelpunten op. Twintig jaar geleden leidde Aad de Mos het toen uit een grijze periode komende KV Mechelen naar de top met voetballers die elders waren afgeschreven. Nu bestaat de typeploeg van Cercle, geleid door een bij Anderlecht weggestuurde trainer, uit elf spelers waarrond in het verleden stuk voor stuk veel twijfels hingen. Maar terwijl De Mos puur op rancune werkte, geeft Glen De Boeck zijn spelers vooral een goed gevoel. Hij benadrukt hun kwaliteiten. Dat straalt af op het elftal. Plots blijken voetballers die jaren in de anonimiteit baggerden volwaardige steunpilaren. Denis Viane en Anthony Portier bijvoorbeeld, de twee centrale verdedigers die hoog durven spelen en vorig seizoen op deze positie moesten wijken voor Jimmy De Wulf en Igor Gjuzelov. Ook zij symboliseren dat wat Cercle nu kenmerkt: vertrouwen en durf.
De grote verdienste van Glen De Boeck is dat hij de groep positief benadert, zonder zijn controle op de spelers te verliezen. Dat getuigt van een psychologische fijnzinnigheid die zeldzaam is bij een debuterende trainer. In de successen van Cercle wordt vaak de kracht van de continuïteit onderstreept, het gegeven dat er constant met dezelfde typeploeg wordt gespeeld. Juist de bekerwedstrijd tegen Club Brugge toonde hoe de ploeg daarin is gegroeid. Binnen zijn elftal voerde De Boeck na de rust vier positiewissels door en kreeg, na de uitsluiting van Serebrennikov met één man minder, greep op Club Brugge. Het toont hoe Cercle als ploeg is gegroeid en gerijpt.
Zo zet Glen De Boeck dit team stap voor stap naar zijn hand. Toen hem vrijdagavond in Waregem gevraagd werd of hij nu hoopte op een misstap van Club Brugge en Standard keek De Boeck verbaasd op. Die nuchterheid past bij Cercle. Ook in een periode dat het beste voetbal van het land wordt gespeeld, zweeft niemand op een wolk van euforie. Of laat zich kleinerend uit over een tegenstander. Ook in deze vaak opgezwollen voetbalwereld blijft Cercle een vereniging met waarden, met respect. Het is met dat respect dat Glen De Boeck al die spelers die zichzelf in vraag stelden, heeft bevrijd. S
door Jacques Sys
