Ronduit vertwijfeld moet Christoph Daum geweest zijn toen hij afgelopen zondag zag hoe Club Brugge door een matig Anderlecht met 3-0 werd weggezet. Het trainingskamp van blauw-zwart in Spanje was goed geweest, er werd pittig getraind en behoorlijk gevoetbald, de nieuwe krijtlijnen die Daum in de ploeg tekent, waren voor het eerst echt zichtbaar.
Maar op Anderlecht bleek afgelopen zondag, een redelijke eerste helft ten spijt, dat de weg naar de restauratie voor Club Brugge nog heel lang is. Hoewel Daum constant op concentratie hamert, begon Club slap en met te weinig concentratie aan de match, stond het snel achter en vertoonde het achteraan onrustwekkende hiaten. Ryan Donk won amper een duel, Michael Almebäck klungelde dat het niet meer mooi was en de na een lange blessure voor het eerst in een competitiewedstrijd spelende Fredrik Stenman miste ritme en werd constant voorbijgelopen.
Het zal nog een hele tijd duren voor Christoph Daum deze ploeg naar zijn hand heeft gezet. De verhoogde transferbedrijvigheid van de afgelopen jaren kan niet verbloemen dat er nog steeds te weinig balans in het elftal zit. De komst van de Colombiaanse spits Carlos Bacca is een nieuwe greep om het evenwicht te verhogen. Club heeft te veel voetballers die naar de bal komen en te weinig die van de bal weggaan. Bacca doet dat wel en zorgt voor de diepgang die nu ontbreekt. Maar het zal voor een Zuid-Amerikaan niet meevallen om zich aan de barre temperaturen aan te passen. Zo is het voor Club, dat nog twee andere nieuwe spelers wil, telkens weer herbeginnen. Met een nieuwe visie en een nieuwe filosofie, met een nieuwe spelcultuur en een andere trainingsaanpak.
Tegen die achtergrond lijkt niemand Anderlecht van een nieuwe landstitel te kunnen houden. De Brusselse club voerde vorige week intern de druk op en liet horen dat trainer Ariël Jacobs kampioen moet worden. De Brabander heeft al te veel meegemaakt om zich over dat soort kreten op te winden, al weet je nooit echt wat er zich in hem afspeelt en pleegt hij zijn echte gevoelens steeds weer te verbergen achter een masker van cynisme.
Tevreden is hij zelden en dat was ook zondag zo. Anderlecht domineerde te weinig nadat het tot 2-0 was uitgelopen. Maar het bewees bij vlagen dat het met Dieumerci Mbokani over een van de beste spitsen van het land beschikt. Het blijft jammer dat Mbokani het mentaal niet kan opbrengen om er in iedere wedstrijd te staan. Maar het laat zich zeker aanzien dat hij in de play-offs op scherp zal staan. Ook dat zou weleens een beslissende factor kunnen zijn in de titelstrijd. Samen met de verdere ontluiking van Matías Suárez, zondag met een goal en een assist een van de bezielers van de zege tegen Club Brugge.
Heel ingetogen had Suárez vier dagen eerder in het Casino van Oostende de Gouden Schoen in ontvangst genomen. En dit na een show die mijlenver stond van het voetbal op zich. Het blijft vreemd dat het niet mogelijk blijkt te zijn om rond zo’n evenement een programma te bouwen dat niveau haalt en waarin het voetbal centraal staat. Steeds weer moet er flauw worden gedaan in een paar taferelen die voor humor moeten doorgaan. Er was een gênant eerbetoon aan VRT-monument Rik De Saedeleer, die tot twee keer toe op het podium alleen werd gelaten, er waren ridicule en zelfs niet in een kleutertuin thuishorende vragen over het voetbalreglement en in de reportages die over Vadis Odjidja en Matías Suárez werden gemaakt, ging het niet om journalistieke relevantie maar om emo-tv waarin er vooral tranen moesten vloeien. En ook nu liepen er achteraf op de receptie net iets te veel glimmende macho’s en gedecolleteerde vrouwen. Schreeuwerige muziek overheerste en wie iets wilde zeggen, hield er een schorre keel aan over.
Twee dagen eerder werd in Zürich de Gouden Bal aan Lionel Messi uitgereikt. Los van het gegeven dat de publiciteitszieke voorzitter Sepp Blatter daar vier keer op het podium verscheen, ging het 90 minuten lang puur over voetbal. Achteraf konden voetbalmensen tijdens een diner bijpraten. Op de achtergrond weerklonk stemmige muziek.
DOOR JACQUES SYS
Niemand lijkt Anderlecht van een nieuwe titel te kunnen houden.
