Met z’n achten wonen ze een strak afstandsschot verwijderd van het Fenixstadion in bij het gastgezin van Willy Mraz (“Ik heb er veel respect voor hoe mijn vrouw dat allemaal klaarspeelt in het huishouden”) : Steven Defour, de gebroeders Limbombé, Kenny Van Belle, Marvin Ogunjimi en Sven Verdonck. “Het is hier een gezellige boel en dat werkt goed op je humeur”, zegt Defour. “Ik heb geen auto, dus als we tijdens de week vrij krijgen, moet ik naar school en op zondag trainen we, dus heb ik ook dan niet veel kans om naar huis te gaan. Maar ik zie mijn ouders, die gescheiden zijn toen ik zeven was, nog geregeld. Ze hebben onderling nog altijd een goed contact met elkaar, alleen ben ik bij mijn vader gebleven omdat ik dan voor het voetbal kon blijven gaan.”
Ook Faris Haroun, die inmiddels alleen ging wonen in Aken, verbleef enige tijd in het gastgezin en komt nog wel eens een of twee dagen per week overnachten. In samenspraak met Ronny Van Geneugden, zegt Willy Mraz, “want het is de bedoeling van de club om hem mentaal wat te helpen. Onder impuls van Johan Van Lierde zijn wij heel professioneel aan het werken. Hoe die als hartchirurg er ook nog eens in slaagt dat er allemaal bij te doen voor de jeugd, wekt echt veel bewondering.”
Met de uitspraak van Jos Vaessen dat de contractverlenging van Haroun een vergissing was, werd een voor de jeugdwerking delicaat onderwerp aangesneden. Maar, zegt Willy Mraz, die uitspraak werd enigszins uit de juiste context gerukt. Onbegrijpelijk is ze niet. “Kijk, wij waren natuurlijk niet gelukkig met die uitspraak van Jos Vaessen – al heeft hij het volste recht dat te zeggen – maar ze is eigenlijk wat in de verkeerde context geplaatst. Hij heeft die jongen een fatsoenlijk contract gegeven en dan mag je verwachten dat hij ook presteert. Maar die jongen heeft mentaal een omslag moeten maken, want zijn leven is helemaal veranderd. Dat gevaar loert altijd om de hoek wanneer een jonge gast heel snel groeit. Hij ging alleen wonen in Aken, wat als Franstalige niet evident is en waardoor je dingen misschien makkelijker opkropt als je na een training thuiskomt. Het is, denk ik, allemaal een beetje te snel gegaan. Faris heeft onder Vergoossen een aantal wedstrijden gespeeld, wat hoge verwachtingen creëerde, maar hij had het daarna wat moeilijk omdat hij ook de kwalificatiewedstrijden met de beloften voor het EK speelde in Zwitserland en dan volgens de trainer wat vermoeid terugkwam. Daarna speelde hij wat ongelukkige wedstrijden waarin hij tactisch misschien niet deed wat van hem verwacht werd, waardoor hij het wat moeilijk kreeg. Maar ik ben ervan overtuigd dat hij het weer zal maken.”
Steven Defour is, zegt Willy Mraz, een ander type en zo ziet hij er ook uit : jolige tred, modieuze haren, vlotte babbel. “Maar Steven mag ook geen stappen overslaan. Wat hij nu meemaakt, is mooi en zolang hij het aankan, moet hij het ook doen, maar wij als club mogen niet de fout maken alleen naar de negatieve punten te kijken als hij het eens moeilijk krijgt. Hij zit anders in mekaar dan Faris. Die was meer teruggetrokken, terwijl Steven zelf zijn doelen bepaalt en ervoor gaat. Steven is nu drie jaar bij ons en ik heb hem leren kennen als heel vastberaden en heel bezeten van voetbal. Hij voetbalde ook altijd met de klein mannen in de straat. Als hij iets in zijn hoofd heeft, is hij heel moeilijk van zijn stuk te brengen. Je moet met serieuze argumenten aankomen om hem te kunnen overtuigen. En dan spreek ik van kúnnen overtuigen, niet van overtuigen ( grijnst). Mentaal staat hij sterk en daar bewonder ik hem om.”
