Cadel Evans haalt in Mendrisio zijn grote gelijk en redt en passant het seizoen van Silence-Lotto.
Het is gewoon zo’n lastig ventje. Lastig voor zichzelf, maar zeker ook voor iedereen die met hem moet samenwerken. En dat is allemaal nog draaglijk zolang er gepresteerd wordt, maar als het eens een keertje minder is, dan is dat soort mannen bij de eersten die ze buiten willen werken. Nu gaan ze het bij Silence-Lotto in alle toonaarden ontkennen, maar wees er maar zeker van dat er na de Tour ernstig over is gedacht om Cadel Evans van de hand te doen. Stronteigenwijs, die Australiër. Nooit een woord van dank voor de helpers. Kan om het minste in een Franse colère schieten. Aanvaardt van niemand advies. Als er dan een jonger, sympathieker, beter kneedbaar én Belgisch alternatief klaarstaat met Jurgen Van den Broeck: waarom die Evans er dan nog bijhouden?
Wel, omdat het een fantastische coureur is natuurlijk. Op en top prof, altijd tot in het absurde voorbereid. Heeft een fenomenaal recuperatievermogen. Én, en dat is een goed bewaard geheim: er hebben in de geschiedenis van het wielrennen naar verluidt weinig coureurs rondgereden met een hogere VO2-max. De VO2-max is de maximale hoeveelheid zuurstof die het lichaam tijdens inspanning kan omzetten in energie. Voor wielerprofs is de VO2-max zowat de Heilige Graal. Het Australian Institute of Sport heeft die waarde eens getest bij Evans, lang geleden, toen hij nog mountainbiker was. De resultaten waren naar het schijnt bijna bovenmenselijk. Een andere coureur zou daarmee uitpakken, Evans niet. We hebben hem eens ooit om die cijfers gevraagd. Daar heeft niemand zaken mee, was het antwoord van de Australiër. Als hij kon kiezen, praatte hij nooit meer met een journalist. In feite, als hij het echt voor het zeggen had, dan sprak Evans waarschijnlijk heel zijn leven lang geen woord meer, tenzij dan tegen zijn beeldschone echtgenote Chiara. Misschien dat er voor Roberto Damiani, de zeldzame vertrouweling die Evans eigenhandig bij Si- lence-Lotto als ploegleider installeerde, ook nog een woord afkan. Om maar te zeggen dat het een vrij gesloten karakter is. Amateur-psychologen kunnen vermoeden dat dat mogelijk komt omdat Evans opgroeide in het afgelegen Northern Territory, een gebied dat binnen Australië bekendstaat als een totaal boerengat. Gemiddeld woont er 0,16 mens per vierkante kilometer. De nieuwe wereldkampioen voelt zich er als een vis in het water. De individualistensport mountainbike paste hem dan ook als gegoten. ’t Is dat hij in het wielrennen op de weg een grotere uitdaging zag, anders had Evans waarschijnlijk nooit de overstap gemaakt.
Professionalisme en toewijding
Probleem is dat wegwielrennen een ploegsport is. En een man die zelden spreekt en geen vrienden heeft, die wint ook niet al te vaak. Of in ieder geval in verhouding tot wat hij kan, eigenlijk veel te weinig. Ereplaatsen genoeg, en af en toe de beste in een ritje, of in een rittenwedstrijd van secundair niveau. Maar winnen als het echt telt? Nee hoor, Cadel Evans leek gedoemd om het altijd net niet te halen. Daar sta je dan, met je buitenaardse VO2-max.
Tenzij onze archieven mis zijn, was het WK in heel de carrière van Evans pas de tweede eendagswedstrijd die hij won. De eerste was het Beijing Test Event, een koers die een jaar voor de Olympische Spelen werd georganiseerd, zodat de Chinezen eens konden zien hoe zo’n wielerwedstrijd nu eigenlijk in elkaar zit. Evans was de enige renner met naam die erop af was gekomen. Opnieuw: professionalisme en toewijding heeft de Aussie te over. Of noem het gerust een aan waanzin grenzende koppigheid, want wie doet dat nu, naar China reizen tussen Tour en Vuelta, wanneer in beide koersen grote prestaties van je worden verwacht.
Bij Silence-Lotto weten ze ondertussen dat je Evans gewoon moet laten doen en dan maar hopen op het beste. Het is toch his way or the highway. En hij redt toch maar opnieuw het seizoen van de ploeg van Marc Sergeant. Silence-Lotto had met de komst van Thomas Dekker en vooral van Philippe Gilbert zwaar ingezet op wielerjaar 2009. Om vervolgens geen platte prijs te rijden, één Giroritje van Gilbert niet te na gelaten. Het team kreeg zo stilaan het aura van een echte loserploeg. Leif Hoste die in de laatste honderd meter van de Ronde van Vlaanderen verkeerd schakelt en verliest van Alessandro Ballan terwijl hij die dag tien keer zo sterk was, Cadel Evans die Tourwinst laat liggen door plots de slechtste tijdrit van zijn leven te rijden, Jurgen Van den Broeck wiens Tour voorbij is nog voor hij goed en wel is gestart nadat een mecanicien was vergeten om het zadel van zijn reservefiets vast te zetten: het grote blunderboek van Silence-Lotto is eigenlijk al vrij goed gevuld. Hopelijk zorgt de onverhoopte regenboogtrui van Cadel Evans voor een of andere déclic, want de tweede grote Belgische ploeg heeft echt meer in huis dan dat er tot nu toe uitkomt.
Het is voor het Belgische wielrennen kortom een goed wereldkampioenschap geweest. Silence-Lotto kan er een nieuw elan uit halen en de Belgische bond zag dat er weer een ploeg stond, na het ongelukkige WK van Varese. Tactisch reden de mannen van Carlo Bomans ditmaal de perfecte koers. Op de heuvels van Mendrisio wist iedereen dat ons land slechts een waterkans had, en die kans heette Philippe Gilbert. De Belgen hielden zich perfect aan die marsorders. In het Belgische kamp viel bovendien te horen dat men met deze rennerskern eigenlijk nog wel een paar jaar verder kan, wegens karakterieel een goeie eenheid waarin iedereen elkaar verstaat en het beste gunt. Voor grote afwezige Stijn Devolder is dat geen goed nieuws, maar de indruk leeft dat hij het bij zijn Belgische collega’s ook wat verkorven heeft sinds zijn tweede zege in de Ronde van Vlaanderen. Devolder is koppig, onbenaderbaar en niet altijd de gemakkelijkste mens om in de ploeg te hebben. Individualist tot in de kist. De Cadel Evans van België.
door jef van baelen
Bij Silence-Lotto weten ze ondertussen dat je Evans gewoon moet laten doen en dan maar hopen op het beste.
