“Onze generatie is op weg naar de uitgang”, zei Rafael Nadal toen hij in juni zijn negende Roland Garros won. “We staan al zo lang aan de top, dat het bijna vanzelfsprekend is dat we door jongere en betere spelers worden vervangen.” Een verrassende uitspraak. Nadal is amper 28 jaar, het nummer een van de wereld – Novak Djokovic – is zelfs nog een jaartje jonger. De samenstelling van de halve finales op Wimbledon gaven de Spaanse gravelbijter, in de vierde ronde door het negentienjarige Australische opslagkanon Nick Kyrgios uitgeschakeld, gedeeltelijk gelijk. Djokovic-Grigor Dimitrov en Roger Federer–Milos Raonic: tennisestablishment versus jonge leeuwen. The All England Lawn Tennis & Croquet Club kreeg zijn logische finale (en winnaar), maar toch: de sterren van morgen waren dagenlang hét gespreksonderwerp aan Church Road.

Zeker vanaf de kwartfinales, toen titelverdediger Andy Murray met een droge 6/1 – 7/6 – 6/2 door Dimitrov uit het toernooi gekegeld werd. De 23-jarige Bulgaarse stilist geldt al jaren als hét talent, maar zijn bijnaam – Baby Fed – leek te zwaar om te dragen. Kranten berichtten vaker over zijn relaties met Serena Williams en Maria Sjarapova – zijn huidige vriendin – dan over zijn tennisprestaties. Tot vorig jaar, toen hij in oktober in Stockholm zijn eerste ATP-titel won. Architect van het succes is Roger Rasheed, een bescheiden ex-tennisser en… voetballer (Australian rules football), die eerder al Lleyton Hewitt naar de nummer 1-positie loodste en ook met Gaël Monfils en Jo-Wilfried Tsonga succesvol was.

“Een jongen met enorm veel talent, die in 2008 de juniorentoernooien op Wimbledon en de US Open won, maar hij mist vooral wilskracht”, was Rasheeds eerste conclusie. “Hij heeft alles om nummer een van de wereld te worden, maar dan moet hij fitter en sterker worden. De volgende maanden willen we vooral op dat vlak stappen zetten.” Sinds zijn samenwerking met Rasheed won de Bulgaar vier ATP-titels. Dit jaar ontpopte hij zich zelfs tot dé allrounder na zeges in Acapulco (hardcourt), Boekarest (gravel) en Queen’s (gras). “Zijn werkethiek is in positieve zin veranderd, Grigor is hongeriger dan ooit.”

Op Wimbledon bleek Djokovic in de halve finale net iets koelbloediger, “maar we hebben vooral getoond dat de grote jongens met ons rekening moeten houden. Hier waren het Milos en ik, in andere toernooien zullen ook andere jongere tennissers een hoofdrol spelen”, klonk het bij de Bulgaar, negende op de wereldranglijst.

Milos Raonic (ATP 6), geboren in Montenegro en op zijn derde naar Canada verhuisd, kegelde in Londen onder anderen Kei Nishikori en Nadalkiller Kyrgios uit het toernooi, maar zeventienvoudig grandslamwinnaar Roger Federer was in drie sets te sterk. “De kloof tussen de absolute top en jongens als Dimitrov, Nishikori en Raonic – de exponenten van de nieuwe generatie – is bijzonder klein”, aldus Riccardo Piatti, Raonic’ coach, in USA Today. “Milos is vooral op het mentale vlak sterker geworden, waardoor hij ook op de moeilijke momenten in een wedstrijd rustig blijft.”

Maar, zegt Giorgio Di Palermo, lid van het ATP-bestuur: “Bij de mannen, en zeker op de grote toernooien, hebben Nadal, Djokovic en Federer toch nog altijd ‘iets’ meer. In het damestennis is de machtswissel wél volop aan de gang, ook al omdat de fysieke kwaliteiten er minder doorslaggevend zijn. Li Na en Serena Williams deden het in Parijs en Londen niet goed, maar frêle speelsters als Simone Halep (finale Roland Garros, nvdr), Eugenie Bouchard (finale Wimbledon, nvdr) en Garbine Muguruza (kwartfinale Roland Garros, na winst tegen Serena Williams, nvdr) hebben bewezen dat ze heel dicht bij de top staan.”?

DOOR CHRIS TETAERT