Zo zelfverzekerd hij overkomt in het rood-witte shirt van Standard, zo wanhopig was Jelle Van Damme toen hij enkele maanden na zijn transfer naar Wolverhampton al weg wilde uit Engeland. Hij speelde weinig en aardde ook privé niet. Van de lof die hij aanvankelijk had gezongen over het professionalisme bij zijn nieuwe club, bleef maar weinig over. “De Premier League wordt overschat”, besloot hij bij zijn terugkeer naar België.
Voor een speler die al eens eerder in Europa’s duurste kampioenschap voetbalde, was het een merkwaardig laat inzicht. Ondanks een degradatie in 2005 met Southampton stak Van Damme nooit onder stoelen of banken dat hij ooit opnieuw het Kanaal wilde oversteken. Toen hij vorige zomer zijn veruit beste seizoenshelft in vier jaar Anderlecht achter de rug had, werd zijn droom concreet. Anderlecht werkte mee aan de transfer, onder meer omdat de speler liet verstaan dat hij wegens zijn broze enkels geen lange carrière dacht te zullen maken en dus geen tijd te verliezen had.
Maar het gras is niet altijd groener aan de andere kant van de heuvel en Van Damme kreeg heimwee. Ten einde raad seinde hij Ariël Jacobs in dat hij graag naar Anderlecht wilde terugkeren. Jacobs bracht Herman Van Holsbeeck op de hoogte, die bracht het nieuws tot bij Roger Vanden Stock en besloten werd “een inspanning” te doen. Die kans zou Anderlecht uiteindelijk niet krijgen. Eind november vernam het uit de media dat de speler die op zijn knieën bij zijn ex-trainer had aangeklopt, voor Standard had getekend.
Jacobs viel haast van zijn stoel. Zeker toen Van Damme zich nadien in interviews ook nog eens laatdunkend over Anderlecht uitliet. Vanden Stock noemde hem “labiel”. Van Damme was immers niet aan zijn proefstuk toe. Tijdens de voorbereiding op zijn laatste seizoen in Brussel had hij zich al eens aangeboden bij Standard en diens toenmalige trainer Laszlo Bölöni. Ervan uitgaande dat het tot een transfer zou komen, weigerde hij toen Europees in actie te komen tegen Sivasspor. Anderlecht was not amused, waarna Van Damme inbond en met de staart tussen de benen toch maar de schoenen aantrok tegen de Turken.
Spons erover, dacht men dus in Brussel, niet wetende dat Van Damme zich vorig voorjaar in de week voorafgaand aan het kampioensduel op Club Brugge, ook bij Adrie Koster per sms had aangeboden. Anderlecht won met 0-2 en verzekerde zich van het kampioenschap vier speeldagen voor het einde van play-off 1. Kort nadien tekende Van Damme voor Wolverhampton en noemde hij Anderlecht “de club van mijn hart”. Spelers en stafleden die anders nooit iets van hem hoorden, keken raar op toen ze nadien sms’en ontvingen. Bij de teammanager bestelde hij vier kaartjes voor zijn eerste wedstrijd met de Rouches, op Anderlecht. Faut le faire, dacht men daar.
“Het probleem van Jelle is dat hij zich overal moet bewijzen”, meende een van zijn gerespecteerde ex-ploegmaats te weten. Bij de familie Clijsters, waar alles om Kim en haar man, de Amerikaanse basketbalspeler Brian Lynch draait. Bij zijn vrouw Elke Clijsters, die haar levensstijl graag spiegelt aan die van haar zus. En bij zijn club, waar hij altijd weer wordt geconfronteerd met zijn opeenvolgende mislukkingen bij Ajax, Southampton, Werder Bremen en nu ook Wolverhampton. Ook bij Anderlecht duurde het tot vorig seizoen voor hij de scepsis helemaal overwon.
Ondanks herhaalde verzoeken de voorbije maanden blijven Standard en Van Damme tot op vandaag elk interview weigeren.
