Fabian Cancellara verbluft in Milaan-Sanremo.

S

Er was lang een stilzwijgende consensus gegroeid dat het eigenlijk niet meer kon, één man die het haalt wanneer de rest hem gezamenlijk tegenwerkt. Mis dus. Fabian Cancellara kan het wel. De Zwitserse hardrijder won Milaan-Sanremo, normaal het exclusieve speelterrein van de spurters, en zette zo de verzamelde wielerwereld een ferme neus. De CSC-renner deed het een beetje à la Andrei Tchmil, door te profiteren van een onverwachte windstilte op twee kilometer van het einde. Een perfect getimede jump, perfect uitgevoerd en een knappe overwinning waar niks op af te dingen valt.

Spartacus was oppermachtig, maar er moet ook gezegd dat de sprintersploegen verrassend broos voor de dag kwamen. Rabobank en Milram bleken gewoon niet bij machte het peloton te mennen. Was dat dan de invloed van Le Manie, de extra berg die de organisatie noodgedwongen diende in te lassen? Of woog het sloopwerk van Bettini, Rebellin en Savoldelli uiteindelijk te zwaar?

Philippe Gilbert zal ondanks een podiumplek bijzonder ontgoocheld zijn. Milaan-Sanremo is de koers van zijn dromen en zo vaak valt het niet voor dat de sprinters het er laten afweten. Maar eerlijk is eerlijk: aan Fabian Cancellara leek niks te doen. Het seizoen van de Zwitser heeft nu al fenomenale allures. Hij won per ongeluk Tirreno-Adriatico, waar hij zich een aap schrok dat hij al zo goed reed. Ook Milaan-Sanremo was eigenlijk geen hoofddoel, maar winnen lijkt dit jaar voor Cancellara vanzelf te gaan. De Zwitser startte tot hiertoe in twee rittenkoersen en drie eendagswedstrijden. Alleen in de Omloop Het Volk won hij niet. Wat moet dat worden wanneer zijn werkelijke mikpunten – Parijs-Roubaix en, vooral, de Ronde van Vlaanderen – eraan komen? De concurrentie zal moeten hopen dat Cancellara nu eindelijk verzadigd is.

En zeggen dat velen in de Duitstalige Zwitser louter een tempobeul zagen, iemand die kon knallen in tijdritten en ook geknipt leek om zich aan kop van een sprinterstrein te zetten, zoals hij in het begin van zijn carrière voor Alessandro Petacchi deed. Maar Cancellara groeide uit tot zoveel meer. Hij is geschoold bij het beruchte jeugdteam van Mapei, waar destijds zowat alle topbeloften onderdak vonden. Filippo Pozzato, Michael Rogers en Allan Davis zijn andere voorbeelden. Toen dat team er in 2002 de brui aan gaf, haalde de veeleisende Giancarlo Ferretti hem prompt naar Fassa Bortolo. De loopbaan van Cancellara boomde met een proloogoverwinning in de Tour en ereplaatsen in Parijs-Roubaix. Bij CSC zet de machtsmens uit Bern zijn logische ontwikkeling verder.

Vorige week werd Cancellara 27, hij is ongeveer een half jaar jonger dan Tom Boonen. Zijn beste jaren moeten in principe dus nog komen. Je kan je afvragen op welk vlak het nog veel beter kán; dit seizoen valt immers op hoe goed de struis gebouwde Cancellara (80 kg voor 1,86 m) bergop rijdt. Zijn laatste overgebleven achilleshiel lijkt daarmee afgeschermd.

Jammer genoeg zal het niet volstaan om zijn ultieme wielerdroom waar te maken. Cancellara koos ooit voor de koers met de nadrukkelijke ambitie om vroeg of laat de Tour te winnen. Maar daarvoor zal Spartacus – de bijnaam komt overigens van gewezen ploegmaat Roberto Petito – altijd veel te zwaar wegen. Cadel Evans en co kunnen opgelucht ademhalen.