Sport

DE PERFECTIE NABIJ

Redactie Sportmagazine

25-09-2018, 21:00 Bijgewerkt op: 05-07-2022, 11:05

Na stevige investeringen in januari en deze zomer was het José Mourinho die Liverpool uitriep tot titelkandidaat. Vlot gaat het nog allemaal niet, maar aan de vooravond van een week met duels tegen Chelsea (uit), Napoli (uit) en Manchester City (thuis) lijkt de machine stilaan afgesteld.

Saai zijn teams van Jürgen Klopp nooit. Zijn Dortmund was dat in het verleden al zeker niet. Challenger én overwinnaar van Bayern München in de Bundesliga, waar Klopp Borussia Dortmund naar twee opeenvolgende titels leidde, en in stijl zorgde voor een eerste dubbel (beker en titel) ooit voor de Borussen. In de finale van de DFB Pokal ging Bayern er in 2012 aan met ruime 5-2! Twee titels, een beker én een finale van de Champions League later denkt de Gele Wand van Dortmund met enige weemoed terug aan haar trainer met de bril.

Toen Liverpool in oktober 2015 op zoek moest naar een opvolger voor Brendan Rodgers zocht men het over de grens. Buitenlandse coaches waren immers al lang in trek bij de topclubs. Als we Sir Alex Ferguson catalogeren als Schot, is Howard Wilkinson de laatste Engelsman die de titel in de Premier League pakte, met Leeds. Dat is inmiddels al geleden van 1992. Zo kwam men uit bij Klopp. Even terzijde: mocht die straks kampioen worden, dan zou dat de eerste Duitser ooit zijn in Engeland.

Op papier leek Klopp gemaakt voor de Reds. Zijn voetbalstijl: aantrekkelijk, aanvallend, fysiek. Zijn geheim: Gegenpress en een hoog tempo. Zijn muziekvoorliefde: heavy metal. Ideaal voor een verblijf aan de Mersey, waar ze houden van muziek en enige rebelsheid. Tenslotte waren de Beatles ook geen watjes, toch niet als het op drugs aankwam. En muziek, dat is de drug van Klopp.

Al snel werd Gegenpress, hoog druk zetten in feite, een modewoord in Engeland. Gegenpress versus tikitaka. Er de counter van het ‘omschakelingsvoetbal’ uithalen, door bij balverlies direct compact de man in balbezit op te jagen. Een hoog tempo opleggen, ook zonder bal, om op die manier mensen in de fout te dwingen. Met een beetje goeie wil – elke trainer heeft zijn variant – is het ook iets wat Tottenham, Manchester City of Bayern München spelen. En vroeger ook Duitsland, en op hun betere momenten de Rode Duivels, al kon met name Kevin De Bruyne zich vaak ergeren aan de niet-gecoördineerde pressing als het slecht werd uitgevoerd.

Gegenpress is iets wat vreselijk veel energie kost en een grote graad van afstemming op elkaar eist. Is er geen coördinatie, dan word je genadeloos uitgetikt en is het wat belachelijk hollen achter een ongrijpbare bal. Dat is wat Liverpool vorig jaar wel eens overkwam. Als we goed zijn, winnen we, was de conclusie op het einde van het seizoen, maar als we average zijn, verliezen we vaak. Soms zelfs stevig: vorig seizoen met 5-0 bij Manchester City, en met 4-1 bij de Spurs. Soms was het krapper: 2-1 bij United, of met 1-0 van Chelsea. Maar fout ging het tegen de topclubs bijna altijd. Tegen de groten van Engeland – de twee Manchesters en de grote drie uit Londen – kon vorig seizoen in de competitie maar één keer worden gewonnen: thuis met 4-0 van Arsenal. Hoe goed de campagne in de Champions League ook was en hoe sterk zijn individuele statistieken tegen Pep Guardiola ook zijn – in de stand met onderlinge duels staat het 8-5 voor Klopp – het was toch een opvallende constatering. Gegenpress werkte niet, of onvoldoende, in de topwedstrijden. Liverpool was daarin te kwetsbaar.

Klopp twijfelde aan zijn doelmannen: SimonMignolet kreeg nooit het absolute vertrouwen en LorisKarius verdiende dat niet. De verdediging bleek kwetsbaar: DejanLovren werd vorig seizoen op Wembley tegen Tottenham al na een half uur vervangen nadat Harry Kane hem gek maakte. Het middenveld had onvoldoende balans. Alleen op de aanval – met Sadio Mané, Roberto Firmino en Mohamed Salah van goudwaarde – viel amper wat aan te merken. Tenzij dit: dat het niveauverschil met de doublures – Divock Origi (deze zomer niet weggeraakt, en nu teruggezet naar de beloften), Daniel Sturridge, … – zeer groot was.

Spectaculair bleef het wel: de 1-0 onlangs tegen Brighton was pas de zesde 1-0 in 112 officiële wedstrijden met Klopp op de bank van de Reds.

Bredere basis

Toen Klopp in 2015 aan het roer kwam, geloofde hij in een eerste fase in de kwaliteiten van wie Brendan Rodgers aan boord had gehaald. In zijn eerste transferperiode – januari 2016 – kwam zo goed als niemand. De spelers die er waren, moesten eerst naar een fysiek hoger niveau worden getild, vond de man die zich voorstelde als The Normal One.

Normal waren zijn trainingen evenwel niet. Er werd keihard gewerkt, leerde navraag voor een verhaal dat het maandblad FourFourTwo aan het tijdperk Klopp besteedde. Afwerkingsvormen werden begeleid door spurtjes langs obstakels om de belasting te verhogen. In een wedstrijd moet je ook onder druk en met een hoge hartslag op doel schieten, niet in alle rust. Er kwamen muurtjes en kegels, waarop een bal rare botsen kon maken, ook zoals in een wedstrijd. Gehaat is/was de oefening met elf spurtjes – met en zonder bal – waarna spelers vanop afstand de lat moeten raken. Mis je, dan volgt een extra rondje.

Mohamed Salah is van goudwaarde voor de Reds.© BELGAIMAGE

In latere transferperiodes bleef Liverpool ook relatief bescheiden in het aanwerven. Er kwamen big signings – Mané in de zomer van 2016, Salah in de zomer van 2017 en Virgil van Dijk in de winter van 2018 – maar grotendeels werd toch verder gebouwd op wat er al was, aangevuld met wat jong of relatief jong talent: linksachter Andrew Robertson, een Schot, of de Engelse A-internationals Dominic Solanke (spits, weggehaald bij de jeugd van Chelsea) en Trent Alexander-Arnold, rechtsachter. Die komt uit de eigen jeugd en brak vorig seizoen door, hij speelde op het WK zelfs een groepswedstrijd tegen België.

Steeds beter werden de resultaten. In de competitie eindigde Liverpool onder Klopp achtereenvolgens achtste, vierde en vierde. Europees haalde hij met de Reds de finale van de EL en eentje in de CL. Maar een prijs pakken zat er nog niet in. Door bovenvermelde: tegen de topploegen was de kwaliteit nooit goed genoeg. Ook fysiek scheelde er wat, bleek uit de statistieken. Van alle ploegen uit de top zes slikte Liverpool vorig seizoen in de laatste tien minuten van de match het grootste aantal doelpunten. En het maakte er van alle zes in dezelfde periode ook het minste.

Daarom werd er afgelopen zomer uitgehaald op de transfermarkt, een beetje on-Klopps. Met de Braziliaan Alisson Becker kwam er een dure nieuwe doelman. Heel even zelfs de duurste ter wereld, tot Chelsea Kepa Arrizabalaga uit Spanje weghaalde ter vervanging van Thibaut Courtois. Alisson blunderde al eens dit seizoen, maar de kans dat we Mignolet – Karius is na zijn blunders in de finale van de CL naar Besiktas – nog snel onder de lat zien, lijkt minimaal. Dat weet de Truienaar, die daarom ook probeerde weg te komen. Naar Besiktas lukte voor hem niet, met Fulham kwam hij er financieel niet uit en Napoli bereikte met de Reds nooit een akkoord. Dus zit Mignolet vast op de bank. Roteren – bijvoorbeeld Europees – is immers niet aan Klopp besteed.

Met Van Dijk was in januari al de achterste linie komen versterken – en inmiddels legt JoeGomez naast de Nederlander ook Lovren het vuur aan de schenen. Zo is – in vergelijking met de zware nederlagen van ongeveer een jaar geleden – de achterste linie al op behoorlijk wat plaatsen aangepakt. Op het middenveld is de concurrentie ook zwaarder. De ploeg is nog steeds wat gebouwd rond aanvoerder Jordan Henderson, de opvolger van Steven Gerrard, maar met James Milner, met zijn 32 de ouderdomsdeken van de ploeg, Georginio Wijnaldum en sinds deze zomer ook Fabinho (overgenomen van Monaco) en Naby Keïta (weggeplukt bij RB Leipzig) is de basis breder. Want dat was een lacune, vond Klopp vorig seizoen: bijna steevast moesten dezelfde 12, 13 spelers worden opgesteld. De bank bleek niet sterk genoeg.

Voorlopig zijn nog een probleem: wat geblesseerden, de aanpassing van Keïta en vooral die van Fabinho aan het Engelse ritme. Wanneer gaat hij het oppikken? Dat is het thema de laatste weken op Anfield. Maar in afwachting doen Wijnaldum én Milner het uitstekend. Dat geen van beiden het WK meemaakte – voor Milner een eigen keuze, voor Wijnaldum een gedwongen door de afwezigheid van Oranje – speelt haast zeker een rol. Ze zitten allebei fris.

Ook vooraan is er versterking: je had al met Sturridge, Salah, Firmino en Mané vier man voor drie plaatsen. Solanke zit er ook aan te komen en nu werd ook Xherdan Shaqiri (26) gehaald. Ooit zag Bayern München wel iets in de geblokte Zwitser, maar hij ontbolsterde pas echt bij Stoke City. Nu krijgt hij zijn kans aan de top. Het geeft Klopp alvast nog iets meer mogelijkheden. Een man van kilometers, wijzen zijn statistieken bij het gedegradeerde Stoke uit. Vorig seizoen was Shaqiri betrokken bij 17 van de amper 35 doelpunten van zijn ploeg. In de top tien (zevende) van spelers die in Engeland vorig seizoen het meeste aantal kansen opzette, niet slecht voor een ploeg die voorlaatste eindigde. Een creatieve troef.

Drang naar succes

Een bredere kern, nog iets meer talent, en een iets betere organisatie: dat zijn de verklaringen voor het huidige succes. Zo is de verdediging minder te pakken op diepe ballen. Voorlopig wordt de concurrentie echter nog niet weggeblazen, maar de start is veelbelovend.

Fysiek nog sterker staan was een van de doelen. Vandaar dat op stage in Evian enorm hard werd gewerkt, met tot drie sessies per dag, veel loopwerk, en zelfs fietsen. Die ene kilometer die er lag tussen hotel en trainingsveld moest dagelijks met de fiets worden afgelegd, een steile helling.

Iets bewijzen tegen de topclubs was een andere stap die Klopp dit seizoen vooruit wilde zetten. Dat lukte al tot dusver. Na de interlandbreak werd bij Tottenham gewonnen met 1-2. Een krappe zege, maar wie de match zag, had altijd het gevoel dat het de Reds zouden zijn die gingen winnen. En vorige week ging PSG voor de bijl. De 2-0 werd nog weggegeven, maar in blessuretijd scoorde Firmino. Fysiek staan ze er.

Dé grote test volgt komende week, met duels tegen Chelsea en Napoli, en een thuiswedstrijd tegen het City van Guardiola. Dan kan Klopp echt conclusies trekken. Want de drang naar succes is groot op Anfield. Sinds 1990 geen titel meer, sinds 2012 (toen het de League Cup won) ook geen prijs (beker).

Hoog tijd dat The Normal One iets speciaals doet…