De gokchinees : hoe de voetbalbond het gokschandaal verzweeg. Sensationele kop vorige week in Humo, maar, zoals zo vaak met sensationele koppen, ook een misleidende kop.

De feiten. Het bezoek dat bondsprocureur René Verstringhe “begin 2005” krijgt van een bezorgde clubleider, dateert van enkele dagen voor Germinal Beerschot-Bergen, wedstrijd die wordt gespeeld op 30 april 2005. Geruchten over wedstrijdmanipulatie doen volop de ronde en een speler van Beerschot zou in die week zijn gezien in een Italiaans restaurant in Bergen in het gezelschap van een Belgische mooiprater uit de entourage van Zheyun Ye. Van AC Allianssi is dan nog geen sprake. Het eerste artikel over de overname van de Finse club door Ye en Olivier Suray verschijnt op 16 juni 2005 in de Gazet van Antwerpen. Waarna de bezorgde clubleider opnieuw contact opneemt met Verstringhe en hem zegt : ” Zie je wel dat ik gelijk had ?”

Over wat Verstringhe van de klokkenluider te horen heeft gekregen, bericht Sport/Voetbal Magazine vervolgens uitvoerig op 6 juli 2005. In een interview geeft de bondsprocureur toe dat de informatie vooral over Pietro Allatta ging. Hij zegt ook dat hij, in het kader van zijn onderzoek naar beïnvloeding op de kansspelen in Virton, heeft vernomen dat er een Chinese groepering achter andere ploegen zou zitten. En hij besluit met een verwijzing naar de fraudezaak rond de wedstrijd Geel-Waasland : zolang het strafrechtelijk onderzoek in die zaak loopt, zegt hij, kan hij zelf niet verder met zijn eigen onderzoek.

Dat doet hij tóch, want eind november 2005 spreekt de KBVB plotseling zware straffen uit in de zaak-Geel. Het parket is daar niet gelukkig mee. “Mevrouw de onderzoeksrechter heeft ons uitdrukkelijk verboden om ook maar íéts verder te onderzoeken in dit hele gokschandaal”, verdedigt Verstringhe zich in de kranten. “Ik kan dus niets doen. Ze blokkeren ons volledig.” En terecht, zoals Verstringhe ongetwijfeld weet : dat sommige betrokkenen nu sportief gestraft zijn, maakt het moeilijker voor het parket om hen later voor dezelfde feiten ook nog eens correctioneel te laten veroordelen.

Wat Verstringhe verweten kan worden, is dat hij de info van de klokkenluider, die hij zelf “vaag” noemt, vorig voorjaar niet heeft doorgespeeld aan de fraudecel van de politie. Daar waren ze al langer dan de wedstrijd STVV-La Louvière (29 oktober 2005) en de verklaringen van STVV-voorzitter Roland Duchâtelet nadien, bezig de handel en wandel van Zheyun Ye te onderzoeken. Veel langer alleszins dan de media, die le citron, zoals de gokchinees in La Louvière wordt genoemd, pas na Duchâtelets insinuaties (heel even maar) belangrijk vonden.

De vraag die bij alle uitgestelde verontwaardiging rijst, is : hoe konden Humo en de andere media het gokschandaal maandenlang verzwijgen ?