Nico Van Kerckhoven maakt een balans op van zeven jaar voetbal in de Bundesliga. ‘Ik vond hier mijn draai, maar op vrije dagen keerde ik toch liever terug naar Lint.’

Twee maanden voor het einde van het seizoen is Westerlo al klaar met zijn huiswerk. Opvallend : met Tom Van Imschoot, Bernt Evens en Nico Van Kerckhoven koos het voor drie nieuwe Belgen, waarvan twee met een pak ervaring. Vooral de terugkeer van Nico Van Kerckhoven is opmerkelijk. Na zeven jaar Duitsland wil de 34-jarige Antwerpenaar er zijn carrière in schoonheid afsluiten. Centraal in de verdediging, als opvolger van de Noor Haraldsen. En met ambitie. “Ik kom niet om uit te bollen. Als de trainer vindt dat ik het niet goed doe, moet hij me maar op de bank zetten. Het is niet omdat ik zeven jaar in de Bundesliga voetbalde, dat ik een basisplaats eis.”

Het behoud verzekeren met Borussia Mönchengladbach is nu evenwel de eerste bekommernis van de linkspoot, die eerder zes jaar voor Schalke voetbalde. Het was tot dusver een moeilijk jaar voor hem, moeilijker dan verwacht. “In Gelsenkirchen speelde ik altijd als ik fit was. Hier was ik een heel jaar fit, maar heb ik niet altijd gespeeld. Soms zat ik zelfs op de tribune. Pas als zoiets gebeurt, besef je hoe erg dat is. Oud of niet, het vreet aan je. Vraag maar aan mijn vrouw hoe ambetant ik liep.”

Een vergelijking tussen de twee clubs valt in het nadeel van Gladbach uit. Van Kerckhoven : “Schalke is al meer een topclub dan Gladbach. Ik schat dat Gladbach er nog drie, vier jaar over zal doen om die richting in te slaan. Je merkt dat in alles. Hier loopt veel kwaliteit en zijn de supporters geweldig, maar in Schalke is het toch nog wat anders. Het stadion… Dat van Gladbach is splinternieuw en heel mooi, maar ( grijns) ik heb wel een andere arena gekend. Verwarmd hoofdveld, verwarmd trainingsveld, die werkomstandigheden zal ik moeten missen. Deze voorzitter gooit er heel veel geld tegen aan, probeert aan een ploeg te bouwen, heeft ambities. Binnen dit en drie jaar willen ze aanknopen met het succes van de jaren zeventig, tachtig. Effenberg, Netzer, Vogts, Heynckes, Lienen, dat zijn allemaal bekende namen in Gladbach. Maar het loopt stroever dan verwacht. Vorig seizoen redden ze zich maar op twee speeldagen van het einde, vertelde Joris (Van Hout , nvdr) me. Dit jaar verwachtten ze ergens in de middenmoot te eindigen, maar dat lukt niet. Ons programma is nog heel zwaar, het zal niet makkelijk worden. Ik heb al gezien hoe moeilijk Schalke het had om met het nieuwe stadion om te gaan, en merk dat hier ook. Vroeger was de Bökelberg gemütlich : een keer winnen, een keer verliezen. Nu verwachten ze meer, ook omdat er bekende namen zijn. Ziege, Neuville, Elber, Sonck, de fans kennen die namen.”

Een constante in het Duitse avontuur van Nico Van Kerckhoven zijn de buitenlanders. Ze waren al met veel in Gelsenkirchen en dat is ook zo in Mönchengladbach. Van Kerckhoven : ” Huub Stevens vond dat we in de kleedkamers Duits moesten spreken. Ook onder landgenoten. Later viel die verplichting weg. Hier is het evenmin verplicht. Ik zou het wél verplichten, want ik merk dat het onrechtstreeks een invloed heeft. Wij hebben hier vijf Tsjechen, we zijn met vijf Belgen, je hoort klanken, namen, en weet nooit zeker of ze het over jou hebben. ‘Mogen we misschien niet horen wat jullie zeggen ?’ denk je dan. Onbewust hoor… Fi- lipDaems vond dat gek dat ik met hem Duits zou spreken, maar ik vind het voor het groepsgevoel niet slecht. Je moet je wat aanpassen aan een land als je daar je centen verdient.”

Kwam hij hier vroeger graag op bezoek ? Van Kerckhoven : “Mijn allereerste wedstrijd met Schalke was op de Bökelberg, tegen Gladbach. Mooi oud stadion, met 3-0 verloren. Toni Polster scoorde twee keer en ik speelde helemaal niet goed. Dat blijft je wel bij, je allereerste wedstrijd in Duitsland. Veel sfeer en een slechte match. Wat ik volgend seizoen zal missen, is het volk. Zeventigduizend man in Dortmund, zestig in Schalke, hier veertig- tot vijftigduizend man. Ik hoor dat het in Westerlo iets minder is… ( grijns).”

Waarom raakte de ploeg alsnog verzeild in de Abstiegskampf ? Van Kerckhoven : “Omdat we te bruusk naar de top wilden. We zijn begonnen met een andere trainer en ik zeg niet dat de resultaten toen goed waren, maar ik vond ze nu ook niet heel slecht. De trainerswissel kwam te vroeg en was niet op zijn plaats. Met alle respect voor DickAdvocaat… De resultaten zijn natuurlijk niet alleen zijn verantwoordelijkheid, het zijn onze resultaten, maar het is op dat vlak niet beter geworden. Zeven nieuwe spelers, voor je dat ingepast krijgt… Wat meer geduld en overleg waren op hun plaats geweest. Nu kwam de wissel er plots, een nieuwe trainer, grote status, groot verleden. Twee maanden keek Advocaat naar de trainingen, waarna hij vaststelde dat de kwaliteit onvoldoende was en ging bijsturen. Je merkt nu dat er te veel ontevreden spelers rondlopen. Natuurlijk zijn voetballers die niet mogen spelen altijd ontevreden, maar nu zijn het er toch wel heel veel. Jongens die in de heenronde nog op het veld stonden en nu op de tribune zitten. Heb ik ook meegemaakt. Zolang de resultaten goed zijn, hoor je daar niemand over, maar als die niet verbeteren, voel je dat allemaal.”

Hoe reageert Advocaat erop ? Van Kerckhoven : “Die man heeft veel ervaring. Ik heb bij Schalke vier jaar Huub Stevens meegemaakt, de Nederlandse manier van werken voel je hier ook. Alles met de bal, op dat vlak geen klagen. Zijn manier van aanpakken is wel anders dan die van Stevens. Advocaat praat heel weinig en laat veel over aan zijn hulptrainers, onder andere Pim Verbeeck. Vier weken geleden kwam ik opnieuw in de ploeg en dat moest ik van iemand anders horen. Van de hulptrainer. Ik zeg niet dat ik zoiets van hem moet vernemen, maar je voelt het ook op training. Wat is goed ? Wanneer de resultaten goed zijn… Als die uitblijven, bekritiseer je misschien wat meer elk detail. Laat het ons zo samenvatten : manier van werken ? Vraagteken.”

Nog een paar maanden en het is voorbij. Van Kerckhoven : “Ik heb er geen spijt van dat ik terugga, ook niet nu ik weer in de ploeg sta. Vorig jaar lag dat nog anders. Het was mijn eerste jaar als centrale verdediger en dat ging heel goed. Zo goed dat ze mijn contract met een jaar wilden verlengen. Al na twee gesprekken waren we rond, maar de definitieve ondertekening werd altijd maar vooruitgeschoven. Vlak voor de vakantie bleek het plots niet meer te kunnen, zelfs niet voor een miniem contract. Mijn geest had zich toen al ingesteld op een extra jaar Bundesliga. Er waren wat Belgische clubs geïnteresseerd, maar toen Gladbach kwam, heb ik niet lang getwijfeld. De club wou maar één jaar geven, voor mij was dat ideaal. Nu lag het anders. Ik heb het wel gezien, Duitsland, al de afzonderingen. Vorig weekend nog. Voor de thuismatch tegen Bochum gingen we in een hotel op afzondering dat op twee minuten van mij thuis ligt. Als de match dan pas om halfzes ’s avonds begint, word je echt zot. De anderen lachten wel, gatoch thuis slapen jong, maar dat doe je niet. Fysiek ben ik niet op, ik voel op training dat het nog goed gaat. Het is veeleer mentaal.”

Vond hij zichzelf goed passen bij Duitsland ? Van Kerckhoven : “Ik denk dat ik goed mijn kwaliteiten kan inschatten, daarom koos ik voor de Duitse competitie. Ik was geen speler voor Engeland of Italië. Dat wist ik zeven jaar geleden al. Het eerste jaar heb ik afgerekend met zware blessures, misschien was mijn gestel te frêle. Niet dat ik achteraf veel aan krachttraining deed, maar allicht moest mijn gestel wennen aan een hogere belasting. Denk nu niet dat we in België minder trainen dan in Duitsland, integendeel, onder Gerets werd intensiever en meer getraind dan bij Schalke, maar de rest vroeg meer van je. Altijd honderd procent gaan, langere verplaatsingen, afzonderingen, het hele plaatje. In België kan je als goeie speler in een goeie ploeg op zeventig procent van je capaciteiten spelen en toch domineren. Hier niet, elke speler moet zich in elke wedstrijd voor de volle honderd procent geven, anders loopt het fout.”

Zeven jaar levert honderden hectaren geheugen op. Welke zijn de mooie velden ? Van Kerckhoven : “Dan duik ik in het Schalke-archief. Twee bekeroverwinningen en een titel van vice-kampioen. Aan de ene kant is dat een bekroning van een mooi jaar, aan de andere kant was je wel maar vier minuten kampioen. Tot München scoorde uit een vrije trap. Nu die twee opnieuw aan de kop staan, worden die beelden af en toe uitgezonden en denk je er wel eens aan. Bayern haalt het straks weer, denk ik. Schalke heeft een moeilijker programma en Bayern is meer clever. Europees bracht Schalke iets te weinig. We hebben Champions League gespeeld, maar gingen eruit in de eerste ronde. In de Uefabeker vaak eerste of tweede ronde. Geen ideale mix, denk ik. Nationaal waren de mooiste matchen die tegen Dortmund. Dat is Lierse-Mechelen of een Antwerpse derby maal tien. Van de supporters moest je bij wijze van spreken op een seizoen slechts twee matchen winnen. En het gekke was, meestal wonnen we die ook, één keer uit met 0-4 zelfs. De trots van de supporters voelde je dan heel goed. Het blijven werkmensen uit de Ruhr Pot. Om de paar jaar daalden we met de club af in de steenkoolmijnen. Dan zie je wat het is, in onmenselijke omstandigheden van ’s morgens tot ’s avonds werken en nauwelijks je brood verdienen. Die mensen leggen veel geld op tafel voor matchen en verplaatsingen. Als je dan voor hen wat terug kan doen, geniet je daar dubbel van.”

Kent hij inmiddels wat van de geschiedenis van zijn Heimat ? Van Kerckhoven : “Amper. Ik ben overal in Duitsland geweest, maar heb nauwelijks wat meer gezien dan hotels, stadions, luchthavens en snelwegen. Niks eigenlijk. Misschien dat ik op mijn vrije dagen iets meer van het land had gezien, had ik verder van huis geleefd. Nu keerde ik gewoon terug naar Lint als we een dagje vrij hadden. Op zondagavond in het Hoeveke in Lier iets eten en drinken. Daar kwam ik Herman Helleputte altijd tegen. Daarom koos ik zeven jaar geleden ook voor Duitsland en Schalke. Als het mijn voeten uithing, stapte ik in de auto en was ik anderhalf uur later thuis.”

“Ik ben wel blij dat ik pas op mijn 28e en niet heel jong naar het buitenland vertrok. Dan had ik het na een moeilijk eerste jaar nooit gered. PSV was na mijn eerste seizoen een mogelijkheid, maar toen heb ik gezegd : de trainer staat achter me, de manager, laat het publiek maar roepen, ik bijt door en ga ervoor. Ben ik acht jaar jonger, dan vertrek ik zeker. Nu hebben de fans een positief beeld van Van Kerckhoven, iets wat na twee jaar het geval niet zou zijn.”

Van één ding heeft Van Kerckhoven spijt, dat het WK in Duitsland niet in 2002 viel. “Ik had het graag met Azië omgedraaid. De Duitsers verwachten er veel van. De vorige keer was het wat minder en met Klinsmann hebben ze nu een coach die als speler successen haalde. Het is thuis, ze hebben weer hoop. Ik had niet het gevoel dat ze jaren achterstand hadden, ze moesten alleen een generatie spelers vervangen en dat was niet makkelijk. Nu zijn er jonge talenten : Kuranyi, Jansen, Pander, enkele Duitsers die in Engeland spelen, Huth, Mertesacker van Hannover… Ballack heeft alles om dé regisseur te worden. Mijn enige bedenking is : het blijven vriendschappelijke wedstrijden. Wellicht speelden de Duitsers daarin niet met de handrem, maar de anderen misschien wel. Wij hebben dat voor het EK ook gemerkt, het is toch altijd anders eens zo’n toernooi begint. Ik vraag me ook af of ze met de druk van een thuistoernooi kunnen omgaan.”

Peter T’Kint

‘Dick Advocaat praat heel weinig en laat veel over aan zijn hulptrainers.’

‘Natuurlijk zijn voetballers die niet mogen spelen altijd ontevreden, maar nu zijn het er toch wel heel veel.’

‘In België kan je als goeie speler in een goeie ploeg op zeventig procent van je capaciteiten spelen en toch domineren. Hier niet.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content