Een jaar geleden werd Ron Jans ontslagen als trainer van Standard. Vandaag is hij weer succesvol als trainer in de Eredivisie met PEC Zwolle, de club uit zijn geboortestad.

Ik kijk liever vooruit dan achteruit”, zegt Ron Jans (55). Behoefte om nog eens terug te blikken op zijn periode bij Standard, waar hij uitermate geliefd was, maar moest opstappen wegens tegenvallende resultaten, heeft hij niet.

Vandaag is Jans een tevreden trainer én een gelukkig mens bij PEC, de club waar hij zijn jeugdopleiding kreeg en waar zijn vader ooit in het eerste elftal voetbalde. PEC stond na zes speeldagen verrassend aan de leiding en is nu een verdienstelijke topper in de Nederlandse Eredivisie.

Ron Jans: “PEC Zwolle is een club die bij me past. We doen het allemaal met elkaar, op een eerlijke en open manier, en dat spreekt me enorm aan. De club is in ontwikkeling, op echt allerlei vlakken. Voetballend met het tweede jaar in de Eredivisie, maar ook qua uitbreiding van het stadion, de grootte van de organisatie en in begroting. Ik moet de club meehelpen een volgende stap te zetten naar structureel eredivisieschap in de middenmoot.”

U praat vol passie en enthousiasme over uw nieuwe werkomgeving. En dan te bedenken dat uw kinderen grote twijfels hadden bij de keuze voor PEC.

“Daar zijn mijn drie zoons inmiddels al wel op teruggekomen. Maar het klopt dat ze kritisch naar de belangstelling van PEC keken. Ze dachten dat na het sterke eerste seizoen van PEC in de Eredivisie het afbreukrisico voor mij veel te groot zou kunnen zijn. Ik had beter kunnen wachten op een betere club, ook financieel. Misschien wel op een nieuw buitenlands avontuur. Toch ben ik eigenwijs tegen de stroom in gegaan. Geld speelde geen rol, het plezier is mijn drijfveer. En dat pakt tot nu toe heel goed uit.”

Het plezier is belangrijker geworden na uw ervaringen bij Standard Luik en SC Heerenveen?

“Dat speelt zeker mee, hoewel ik bij die clubs ook met veel plezier heb gewerkt. De periode bij Standard Luik heb ik absoluut niet als negatief ervaren en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Het is kort geweest, te kort, maar ik beschouw het als een heel leerzame en leuke tijd. Een nieuw land, met een andere cultuur, een andere taal en een nieuwe leefomgeving. Dat het fout afliep, had ermee te maken dat de visie van de clubleiding anders was dan die van mij over hoe een ploeg moet worden opgebouwd. Dat is ook een van de twee punten geweest die ik heb geleerd. Het andere is dat ik bij een club wil werken waarbij alle geledingen hetzelfde nastreven.

Ouderwets

Standard en Heerenveen waren uw eerste ervaringen met de donkere kant van de voetballerij?

“Dat valt in het niet bij al die andere mooie jaren. Ik voel me nog gewoon helemaal thuis in de voetballerij, ik ga me niet opeens anders gedragen. Wel laat ik onbewust dingen sneller van me afglijden. Zoals bepaalde meningen van buitenaf. Ik accepteer ook dat de maatschappij is veranderd. De smaak van de massa is niet altijd mijn smaak. Misschien klink ik nu ouderwets, maar de trend van scoren ten koste van alles is niet de mijne. Of het nou de politiek of het voetbal is. Alles draait steeds meer om schreeuwen, om de cijfers maar op te krikken en bepaalde status af te dwingen. De inhoud lijkt in de schaduw te staan van hoe hard mensen iets roepen. Dat vind ik weleens jammer, maar ik heb niet de illusie dat ik dat kan veranderen.”

Na uw ontslag bij Standard brak een voetballoze periode aan.

“Het klinkt gek, maar ik kan het iedereen aanraden. Ik ben bezeten van het spel en het vak, maar nu nam ik noodgedwongen even wat afstand. Ik kwam uit het dagelijkse ritme van trainingen en wedstrijden. We verhuisden naar Tynaarlo, een dorp in Drenthe op tien kilometer van de stad Groningen. Bekend gebied, dicht bij familie en vrienden, voor wie ik opeens veel tijd had.

Klaverjassen

Heeft uw familiegevoel meegespeeld in de keuze voor PEC Zwolle?

“Dat gevoel kwam pas tijdens de presentatie, waarbij mijn vader aanwezig was en ik hem vol trots zag glunderen. Het was ook wel een bepaalde manier van thuiskomen. Ik ben geboren in Zwolle, heb er de jeugdopleiding doorlopen en brak door in het betaalde voetbal. Maar vervolgens was ik 31 jaar weg bij de club, dus er is veel veranderd. Maar speciaal blijft het wel, ook voor mijn vader. Hij woont in Zwolle, is nog steeds supporter van PEC en maakt zo veel van dichtbij mee.”

Uw vader geniet intens van uw aanwezigheid in zijn buurt.

“Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en dat was niet makkelijk voor mijn vader. Maar hij houdt zich sterk en is positief ingesteld. Hij vindt het ook zo mooi dat ik nu in zijn stad, bij zijn club werkzaam ben. Laatst kwam mijn vader bij een training kijken. Was hij op zijn scootmobiel vanuit de andere kant van de stad naar het stadion komen rijden, hij was een halfuur onderweg geweest in zijn wagentje. Hij heeft de thuisduels met Feyenoord en FC Utrecht bezocht. Dan zit hij in zijn rolstoel bij de trappen, met mijn broer naast hem. Mijn vader ziet met één oog vijftien procent, met het ander vijf, heeft last van zijn hart, zijn nieren en zijn benen. Maar hij doet het erg goed en wil niets missen. Hij woont in een zelfstandig verzorgingshuis aan de andere kant van de stad, waar ze op een heel prettige manier met hem omgaan. Geregeld schuif ik aan om te klaverjassen. Die momenten koester ik.”

Velen zagen de keuze voor PEC Zwolle als een pas op de plaats. U bent minder ambitieus geworden?

“Ik wil mezelf nog altijd ontwikkelen, mijn zelfbeeld is ook echt niet veranderd, maar er is geen sprake meer van blinde drang naar het avontuur.”

DOOR FREEK JANSEN EN GEERT FOUTRÉ

‘Ik heb mijn periode bij Standard niet

als negatief ervaren. ‘