Eén jaar geleden flaneerden supporters van Borussia Dortmund en Bayern München vrij en vrolijk door Londen. De Duitse clubs speelden in de Britse hoofdstad de finale van de Champions League, de Bundesliga leek de sterkste competitie ter wereld en in Spanje vloeiden er bittere tranen. Barcelona en Real waren in de halve finale uitgeschakeld, er vielen doemverhalen te horen over de neergang van het Spaanse voetbal, dat geen enkel perspectief meer bood. Waren trainers als Pep Guardiola en José Mourinho, die ieder op hun manier voor een meerwaarde hadden gezorgd, intussen niet vertrokken?
Niets is in de voetbalsport sneller achterhaald dan dat soort voorspellingen. Supporters van Atlético en Real Madrid kleurden vorig weekend het stadsbeeld van Lissabon, hier en daar waren er ook aanhangers van Bayern München die zich al een kaartje hadden aangeschaft, nog voor de dubbele confrontatie met Real twijfelden ze niet aan hun team.
De Champions League 2014 bracht hommage aan het voetbal in Madrid en aan een competitie die op dit moment speltechnisch maar vooral tactisch op een zeer hoog niveau staat. Vooral bij Atlético Madrid verhief trainer Diego Simeone tactiek als het ware tot kunst. Ook Thibaut Courtois is er danig van onder de indruk. Defensieve stabiliteit, pressing op de helft van de tegenstander, weinig teams plegen de ruimtes zo efficiënt te benutten als Atlético.
Een schoonheidsprijs zal je er niet mee winnen. En niet altijd resulteert dat voetbal in succes. Zoals zaterdag in de finale van het kampioenenbal bleek. Anderhalve minuut kwam Atlético te kort nadat het een uur lang Real op een meesterlijke manier had vastgezet. Vervolgens werd het, duidelijk vermoeid, weggedrukt door het sterrenensemble van Carlo Ancelotti. Zo pakte Real de zo felbegeerde tiende Beker met de Grote Oren. En zette het het Spaanse voetbal, na eerder de winst van Sevilla in de Europa League, in de etalage.
Natuurlijk heeft de Spaanse dominantie iets contradictorisch. De totale schuld van de Spaanse clubs bedraagt nog altijd 3,5 miljard euro en de Europese Commissie is een onderzoek begonnen naar illegale overheidssteun die verschillende clubs – waaronder Real Madrid en Barcelona – zouden hebben gekregen. Het heeft amper voor een andere manier van denken gezorgd.
Juist die financiële wantoestanden maken de titel van Atlético sympathiek. De club torst weliswaar nog altijd een schuldenlast van 150 miljoen euro, maar door de verkoop van sleutelspelers is er veel afgebouwd. De intentie bestaat te streven naar financieel evenwicht. Van wilde weldoeners, zoals destijds de excentrieke Jesús Gil y Gil, heeft men daar de buik vol. In plaats daarvan staat er een ploeg met een sfeer van familiale warmte. Toen ex-aanvoerder Fernando Torres in de halve finale tussen Chelsea en Atlético de openingstreffer voor de Londense club maakte, juichte hij niet. Alsof hij te doen had met zijn voormalige ploegmaats.
Zelden vielen er in de finale van de Champions League zo veel spelers met krampen te zien als afgelopen zaterdag in Lissabon. Het seizoen was lang en slopend, het zal eropaan komen de nodige recuperatie in te bouwen met het oog op het komende WK. Ook daar wil Spanje de lijn doortrekken, al lijkt zich in de nationale ploeg het einde aan te kondigen van een gouden generatie.
In een sfeer van rust stomen ook de Rode Duivels zich klaar voor dit WK. Gesterkt door al die spelers die in buitenlandse competities hun grenzen verlegden. Want ook dat maakte de finale van de Champions League duidelijk: er wordt met zo veel aan technische perfectie gekoppelde snelheid gevoetbald, dat de Belgische competitie in vergelijking daarmee een vertraagde film lijkt. Dat heeft natuurlijk voor een groot deel te maken met budgetten. Alleen al het televisiegeld dat Real Madrid ontvangt, is hoger dan de begrotingen van Anderlecht, Club Brugge, Standard en RC Genk samen.
Niettemin heeft Marc Wilmots straks voetbalgoud in handen. Het zal eropaan komen op de juiste manier te laveren tussen alle vedetten. Zoals Carlo Ancelotti dat bij Real Madrid doet. De aristocratische Italiaan, wiens positie wankelde, verricht zijn werk in alle discretie. Na het laatste fluitsignaal moesten de spelers hem gaan halen om zich mee in het feestgewoel te storten.
DOOR JACQUES SYS
Nooit kregen zo veel spelers in een CL-finale krampen.
