Bree is de nieuwe en verrassende landskampioen in het basketbal. Met dank aan de Belgische reus Yves Dupont, die vanavond wellicht voor de tweede maal verkozen wordt tot Speler van het Jaar.

Voor de eerste maal in de clubgeschiedenis grijpt BBC Bree de Belgische landstitel, en dat door de gedoodverfde favoriet Spirou Charleroi met 3-1 weer richting Henegouwen te sturen. Vorige donderdag na de verlossende 67-60-overwinning in de eigen Expodroom, met 5500 uitzinnige Limburgers volgestouwd, volgde de ontlading bij spelers en bestuur. Bree kampioen !

Voor Yves Dupont (30) de tweede Belgische landstitel uit zijn carrière en vanavond (woensdag) volgt wellicht ook de tweede trofee van Speler van het Jaar, een prijs die de beste Belgische speler van de afgelopen competitie huldigt en die Dupont eerder in 2000 al mocht ontvangen. “Die trofee staat in de woonkamer van mijn appartement in Bree. Mijn dochter gebruikt hem af en toe als opbergplaats voor haar speelgoed. Zo’n trofee is een mooie beloning en het staat mooi op je cv, maar het belangrijkste blijft dat we met Bree kampioen werden.”

De finale van de Belgische play-offs tussen revelatie Bree en titelverdediger Charleroi draaide uit op een beklijvend duel, waarbij twee wedstrijden uitmondden in verlengingen. Bree begon als underdog aan de play-offs, maar volgens Dupont was de eerste finalewedstrijd in Charleroi een belangrijke mentale omschakeling. “Toen we die eerste wedstrijd in de Spiroudôme wonnen, wisten we : dit kunnen we wel aan. We snoepten hen het thuisvoordeel af en dat opende perspectieven. De finale was al een stunt op zich, maar was voor mij niet helemaal een verrassing. Mede omdat Bergen en Oostende het een beetje lieten afweten dit seizoen. Bree bengelde sinds nieuwjaar constant rond de tweede positie, ik denk dat we verdiend de finale haalden.

“Daarin was Charleroi de favoriet. Voor het seizoen dacht niemand dat Charleroi een wedstrijd zou verliezen. Ze hebben wel pech gehad met de vele blessures. Vooral de afwezigheid van Damir Krupalija, een van de betere spelers in België, heeft hen pijn gedaan. Charleroi heeft veel goede spelers : Marcus Faison, Ralph Biggs, Andre Riddick en noem maar op, maar ze moeten ook nog in ploeg kunnen spelen, hé. Misschien hebben ze wel te veel vedetten.”

Hoe is het zo ver kunnen komen met Bree ? In het begin van het seizoen viel de naam van de Limburgse club nergens te bespeuren in de lijstjes van favorieten. Een anoniem seizoen, zo werd voorspeld. “In het begin liep het ook niet goed”, moet Dupont toegeven. “Door onze verplichtingen met de nationale ploeg sloten Herbert Baert en ik pas later aan en op twee weken kneed je geen hecht blok. Coach Chris Finch legt de nadruk vooral op verdediging en zo snel mogelijk uitbreken met fastbreaks. We spelen op training veel twee tegen twee en twee tegen vier. Verdedigen is vooral een mentale kwestie : je moet elkaar wíllen helpen. Op basis van dat vertrouwen kan je een ploeg bouwen.

“Wat mij persoonlijk betreft, hamerde de coach er vooral op dat ik meer inside moest spelen en niet te veel uitstappen, wat ik vroeger te vaak deed. Een topschutter zal ik wel nooit worden, ik maak nooit veertig punten in een wedstrijd. Dat zit gewoon niet in mij.” Het talent van de tweevoudige Speler van het Jaar wordt zelden in vraag gesteld, zijn mentale kracht des te meer. Bree-manager Rudi Kuyl, die de boomlange center al eens onder zijn hoede had bij RB Antwerpen, stelde het ooit treffend : “Zit het goed in zijn hoofd, dan is Yves de strafste big man in België.”

Gouden handen heeft hij, zeker voor zijn lengte en body. Een zuiver hookshot – een met uitsterven bedreigde fundamental van het basketbal – ook. Maar o wee als hij eens enkele ballen mist. Dupont : “Dat klopt. Vroeger was dat nog veel erger dan nu. Als ik in het begin van de match twee shots miste, ging het kopje al omlaag. Maar dit seizoen kende ik een vrij regelmatig seizoen. Er zijn dit jaar zelfs wedstrijden geweest waarin ik mijn eerste vijf shots miste en de ploegmaats mij toch bleven aanspelen. Dat is goed voor het vertrouwen, want meestal herpak ik mij en winnen we alsnog de wedstrijd.”

Ook zijn ondertussen legendarische bescheidenheid krijgt hij maar niet van zich afgeschud. Ondanks de twee landstitels, de Belgische beker en de persoonlijke titels die hij al won. “Tja, zo zit ik nu eenmaal in elkaar”, zegt hij daarover. “Ik probeer daar niet te veel bij stil te staan. Ik heb in België alles gewonnen en meegemaakt. Maar zit ik aan mijn top ? Ik weet het niet, ik denk dat ik dit jaar een completere speler ben geworden. Ik pakte veel rebounds, verdedigde beter en deelde meer assists uit. Ik ben nu 30, ik draag dertien jaar eersteklasse-ervaring mee en daar profiteer ik van.”

Is het dan geen tijd om naar het buitenland te lonken ? Twee jaar geleden vervulde de Belgische reus al eens een interim bij de Italiaanse topper Cantú. Hij mocht opdraven in de play-offs en deed daarin zes wedstrijden mee. Het avontuur beviel hem. “Maar na die vijf weken was ik toch content terug in België te zijn. Ik heb graag mijn familie dicht bij mij en aan een gezonde, positieve werksfeer hecht ik enorm veel belang. Als ik echt in het buitenland wilde spelen, zat ik daar al vijf jaar eerder. Ik heb bij Bree nog een contract voor één jaar en ik voel mij hier perfect op mijn gemak, waarom zou ik dan weg willen ? Volgend seizoen doen we trouwens mee in de Ulebcup, dat is ook een schitterende Europese competitie. Ik kijk geweldig uit naar volgend seizoen, waarin we vertrekken als titelverdediger, dat is altijd lastiger. En door die Ulebcup zullen we een pak meer wedstrijden te verwerken krijgen. Ik ben benieuwd om te zien hoe we daarmee omgaan.”

Aan de (Amerikaanse) aanpak van Chris Finch zal het alleszins niet liggen. De tien kilogram die Dupont vorig seizoen kwijtspeelde op aanvraag van toenmalig coach Paul Vervaeck zijn er inmiddels al lang weer bij. “Vorig seizoen werden elke maand de vetpercentages gemeten, dat is dit seizoen afgeschaft”, verklaart den Bolle zich nader. “Deze coach hecht daar niet zo veel belang aan. Finch zegt : ‘Ik zie wel wie in vorm is.’ Met Vervaeck gingen we ’s ochtends om zeven uur lopen, dat deden we dit jaar niet. We zijn ook niet op stage geweest. De redenering van Finch is : waarom elders trainen als je de wedstrijden toch in je eigen zaal speelt ?”

Finch’ aanpak is losser, zegt Dupont, “en daar voel ik mij perfect bij. Je moet voor jezelf uitmaken wat kan en wat niet. Finch vertrouwt op de professionaliteit van zijn spelers. Akkoord, die tien kilo zijn er nu weer bij, maar ik voel mij beter zo. Toen ik minder woog, zocht ik minder het contact op onder de ring en dat is niet goed voor iemand op mijn positie.” Het sterke seizoen van Bree én Dupont bewijzen het gelijk van de ‘losse’ Finch. Benieuwd of het een trend wordt.

door Matthias Stockmans

‘Toen we die eerste wedstrijd in Charleroi wonnen, wisten we : dit kunnen we aan.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content