Net geen drie jaar is het geleden dat Georges Leekens aan zijn tweede ambtsperiode als bondscoach begon. Dat gebeurde met een thuiswedstijd tegen Bulgarije, een 0-1-achterstand werd in een dolle slotfase in een 2-1-zege omgebogen. Er zaten geen 15.000 toeschouwers in het Koning Boudewijnstadion, rond de nationale ploeg hing een sfeer van apathie, het was alsof je een premie verdiende als je naar die wedstrijden ging kijken.
Nu zijn er al 7000 supporters die op 6 september de verplaatsing naar de wedstrijd in Schotland willen meemaken. Ongeacht hoe de thuiswedstijd van dinsdagavond tegen Macedonië is verlopen: heel het land lijkt aan de voeten te liggen van de nationale ploeg, het almaar opborrelende optimisme zal ontploffen in pure extase als de deur naar Brazilië effectief wordt geopend. De Rode Duivels zijn niet alleen naast maar ook op het veld een nationaal product, met afgelopen vrijdag in Skopje zes Nederlandstalige en vijf Franstalige voetballers aan de aftrap.
Heel snel kan de perceptie veranderen. Waar is de tijd dat René Vandereycken in een thuiswedstrijd tegen Kazachstan aan de EK-kwalificatiecampagne begon en drie defensieve middenvelders opstelde? Dat was op 16 augustus 2006 en de match eindigde op een bloedloos 0-0-gelijkspel. Vandereycken legde achteraf op de persconferentie uit waarom hij niet offensief was gestart: omdat de ploeg niet op elkaar was ingespeeld en je de tegenstander vertrouwen geeft als je niet meteen scoort. Kazachstan was op dat moment de nummer 141 van de FIFA-wereldranglijst.
Precies vijf jaar geleden leden de Rode Duivels onder Vandereycken een pijnlijke 1-4-nederlaag thuis tegen Marokko, vrijwel alle spelers van de huidige lichting waren er toen bij. Marouane Fellaini had toen net voor België en niet voor Marokko gekozen, hij werd bij een invalbeurt door de Marokkaanse supporters uitgefloten en stelde zich achteraf ongetwijfeld de vraag of hij wel de juiste keuze had gemaakt.
Het is hoe je het allemaal aanpakt en verpakt: nadat Dick Advocaat in de stijl van een Feldwebel strakke regels invoerde en Georges Leekens enthousiasme probeerde te creëren werd na het missen van het WK in Zuid-Afrika het zoveelste hoofdstuk geschreven over een talentvolle vloot die nooit echt het internationale podium zou beklimmen. Nu blijkt dat er soms maar een kleine correctie nodig is om een ploeg op het goede spoor te zetten.
Timing is in het voetbal een belangrijke factor. Niet alleen in de carrière van een voetballer, ook in die van een trainer. Marc Wilmots bleek de juiste man om op het juiste moment bij de nationale ploeg aan de slag te gaan. Hij had het evolutieproces bijna drie jaar lang als adjunct vanaf de zijlijn meegemaakt. Hij zag hoe de discipline werd aangescherpt, hoeveel honger er in de groep sijpelde en hoe de winnaarsdrang groeide. En hij wist vooral hoe hij met deze groep diende om te gaan.
We herinneren ons een interview met Marc Wilmots tijdens het EK in Polen, in de bar van een hotel in Warschau. Na vriendschappelijke wedstrijden tegen Montenegro en in Engeland waren de twijfels hier en daar groot, maar daar ging de bondscoach op een zeer volwassen manier mee om. Zelden een relatief onervaren trainer gezien en gehoord die met zo’n onverstoorbaarheid aan zijn missie begon. Wilmots wilde met vaste lijnen voetballen, vooruit verdedigen en vooral niet bang zijn. En hij vertelde het zijn belangrijkste taak te vinden om iedereen op hetzelfde moment hetzelfde te laten denken. In de manier waarop de omschakeling moest gebeuren bijvoorbeeld.
Juist op dat vlak blijft er, zo bleek afgelopen vrijdag in Skopje, nog een weg te gaan. Verbazend om zien was het hoe behoudend de ploeg aan de match begon, hoe driftig Wilmots ook langs de lijn gebaarde dat het anders moest. Dezelfde beelden vielen eerder ook in Servië te registreren. Twee keer liet het geluk de ploeg niet in de steek.
Alle jubelverhalen rond de Rode Duivels mogen dan ook geen buitenissige proporties krijgen. Hoe fraai deze campagne ook begon, vooral in de uitwedstrijden blijkt dat er in dit elftal nog mankementen zitten. En buitenshuis zal er wellicht ook om groepswinst worden gestreden: op 11 oktober in Zagreb, tegen Kroatië. Dat is binnen ruim een half jaar. Een tijd waarin de jonge ploeg alleen maar kan groeien.
DOOR JACQUES SYS
Buitenshuis blijken de mankementen.
