Wat moet er zondagavond iets voor halfelf in het hoofd van Luciano D’Onofrio zijn omgegaan toen er aan de boorden van de Maas in een kolkende en bruisende ambiance een nooit vertoond volksfeest losbarstte? Tien jaar geleden streek D’Onofrio op Sclessin neer, op een moment dat de club tegen een schuldenberg van rond de 20 miljoen euro aankeek en tegen de rand van het faillissement zat. Nu bevrijdde de hele vereniging zichzelf van 25 jaar frustratie en gaven de supporters na de fel bevochten 2-0-overwinning tegen Anderlecht in een lange en dolle nacht de gevoelens de vrije loop. Ook Luciano D’Onofrio liet zich onderdompelen in een oceaan van vreugde. Hij die vaak werd verwenst en verketterd, maar uiteindelijk na een lange zoektocht het juiste recept vond: stevige fundamenten in plaats van los zand, een herkenbaar concept en niet langer gegoochel met spelers en wisselende veldbezettingen.
Dat Standard dit seizoen een haard is van continuïteit en bijvoorbeeld tijdens de winterstop geen enkele speler aantrok, staat haaks op een roerig verleden waarin er volop spelers werden geïmporteerd en geëxporteerd. Nu is het gezicht van de club jong, fris en Belgisch. Met de bouw en uitbouw van de Académie Robert Louis-Dreyfus veranderde de club van filosofie en zijn de krijtlijnen voor de toekomst – met volop aandacht voor het eigen patrimonium – duidelijk uitgetekend.
Eenendertig wedstrijden bleef Standard dit seizoen ongeslagen. Het incasseerde de minste goals, kreeg geen enkele strafschop tegen en stond van alle achttien clubs de minste hoekschoppen toe. Klasse en kracht in het middenveld en – op de beslissende momenten – dodelijke efficiëntie vooraan vulden die defensieve zekerheid perfect aan. Standard speelde vrij en vrank, met dynamiek en engagement en met een volwassenheid die opmerkelijk is voor dit jeugdige elftal. Voor het begin van de competitie heette het nog dat Standard over een te smalle kern beschikte en dat de ploeg te jong was. Wat smalend werd er over het peuterklasje van Michel Preud’homme gesproken. Maar de trainer maakte van het geheel een perfect geoliede ketting.
Begin vorig seizoen nog zag de ex-doelman zich bij Standard in de rol van technisch directeur functioneren, maar een verkeerde inschatting – het aantrekken van Jan Boskamp – dreef hem noodgedwongen weer naar het trainerschap. Preud’homme bereikte zondag definitief de heldenstatus en is de nieuwe goeroe van het Belgische trainerskorps. Toen hij vorige week met een halve invallersploeg naar de bekerwedstrijd op AA Gent trok en in wezen deze competitie degradeerde, rekende niemand hem dat aan. Met het binnenhalen van de titel haalde Preud’homme ook wat dat betreft zijn Grote Gelijk.
Het zal er nu voor Standard op aankomen de huidige kern te behouden en het budget via de Champions League verder op te krikken. Dat wordt niet gemakkelijk. Milan Jovanovic kondigde al bij herhaling zijn vertrek aan en sieraden als Steven Defour en Marouane Fellaini kunnen straks zwichten als buitenlandse clubs met bankbiljetten zwaaien. Bovendien dreigt Standard een aantal sterkhouders te verliezen aan de olympische ploeg, ook al zou je van een federatie eigenlijk verwachten dat clubs die van het kampioenenbal kunnen proeven, worden beschermd.
Het zou jammer zijn als Standard door externe factoren zijn groei en bloei niet kan voortzetten. De titel heeft binnen de groep voor een uniek gevoel van samenhorigheid gezorgd, dat in de loop van het seizoen steeds meer oversloeg op de supporters. De aanhang van de Rouches was in het verleden vaak kritisch, kregelig en ongeduldig, maar dit seizoen maakten ze van Sclessin een vurige hel. Die kwam zondag helemaal tot ontploffing toen uitgerekend de door Anderlecht weggestuurde Dieumerci Mbokani de twee gouden doelpunten maakte. Het was niet alleen de totale ontlading voor een club, maar voor een hele regio. Standard heeft definitief afgerekend met een aantal trauma’s en zijn status en standing herwonnen. Het is de absolute voetbalgrootmacht van België. S
door Jacques Sys
