Elke maand laten we hier een voetballer uit de lagere reeksen aan het woord. Deze keer: Gert-Jan Verhoeven, doelman bij tweede-provincialer Eendracht Mazenzele Opwijk in Vlaams-Brabant.
‘We waren thuis met zeven kinderen en je kunt gerust zeggen dat we uit een sportief nest komen. Mijn zus Astrid, die een aantal weken geleden op het EK in München 33e eindigde op de marathon, is veruit de beste atleet van de bende. Mijn broers Gérôme, Arne en ikzelf doen het niet onverdienstelijk als voetballer en sinds vorig seizoen spelen we samen bij Mazenzele.
‘Arne speelde al een tijdje bij de club en hij heeft onze naam laten vallen bij het bestuur. Ze waren verbaasd dat er van onze kant interesse was om naar tweede provinciale af te zakken, aangezien Arne en ik basisspelers waren in de amateurreeksen bij respectievelijk SK Londerzeel en Voorde-Appelterre. Na een eerste gesprek zag ik een transfer naar Mazenzele helemaal zitten. De ambities van de club strookten met de mijne, ik wilde dichter bij huis voetballen en de aanwezigheid van mijn broers was een extra stimulans. Gérôme heeft eventjes getwijfeld omdat hij toen 20 jaar was en het gevoel had dat hij nog hogerop kon gaan. Uiteindelijk hebben we nog binnen 24 uur bij Mazenzele getekend.
We spreken af bij onze ouders, eten daar een hapje en vertrekken van daaruit naar de wedstrijd.’ Gert-Jan Verhoeven
‘Drie broers die bij dezelfde club voetballen? Dat is iets unieks! Een jongensdroom die uitkomt. En voor mijn ouders is het ook leuk meegenomen. Vroeger was het kiezen tussen een van ons drie of moesten ze zich opsplitsen. Dat probleem is nu opgelost. Eigenlijk willen we nog zo lang mogelijk in dezelfde ploeg spelen en wie weet kunnen we met zijn drieën in de amateurreeksen uitkomen. Dan zou de cirkel rond zijn.
‘Weet je wat het echt speciaal maakt? Dat we vorig seizoen meestal samen aan de aftrap stonden. Arne moest één wedstrijd laten schieten wegens een schorsing, Gérôme was volgens mij twee duels geschorst en ik miste geen minuut.’
FAMILIETRADITIE
‘Dit wordt mijn tweede seizoen in provinciale en ik merk toch een verschil met mijn periode in het nationale voetbal. Het is minder belastend, er zijn minder verplichtingen en je speelt tegen ploegen uit de buurt. Verplaatsingen naar West-Vlaanderen of Wallonië zijn er niet meer bij. Het is allemaal heel gemoedelijk. Ik zal niet zeggen dat je elke week zomaar kunt afbellen voor een training, maar het gaat er net iets losser aan toe dan wat ik gewend was bij Eendracht Aalst, SK Londerzeel en RFC Wetteren in de nationale reeksen. Het voetbal in provinciale is in zekere zin ook geprofessionaliseerd. Vroeger werd wel eens gezegd dat je niet getraind moest zijn om op zondag te spelen, maar dat klopt niet meer. Ik zie met mijn eigen ogen dat zelfs spelers die actief zijn op het allerlaagste niveau zich goed verzorgen.
‘Ik woon in Opwijk op wandelafstand van het stadion. Gérôme en Arne wonen in buurgemeente Asse. Tijdens de week komt het niet goed uit om samen naar de training te rijden, maar op zondag lukt het wel. We spreken af bij onze ouders, eten daar een hapje en vertrekken van daaruit naar de wedstrijd. Hopelijk kunnen we die traditie, die vorig seizoen op een natuurlijke manier is gegroeid, voortzetten. Dat zijn het soort familiemomenten dat je moet koesteren. Maar zo’n autorit met de Verhoevens is een vreedzame bedoening. We kruipen niet opgefokt of gestresseerd in de auto en we hebben ook geen playlist samengesteld om ons in de juiste stemming te brengen. We leven rustig naar de match toe.
‘Mijn persoonlijke doelen voor dit seizoen? Blessurevrij blijven, net als vorig seizoen elke minuut spelen en een keer om de drie wedstrijden de nul houden. Vorig seizoen pakten we de titel in tweede provinciale en dat evenaren wordt onmogelijk. Nu besef ik ook: kampioen spelen met mijn broers was het mooiste moment uit mijn carrière. Qua gevoel schat ik het zelfs hoger in dan mijn debuut op mijn 18e met Eendracht Aalst voor 12.000 man op de Bosuil.’
