Heel graag vertelde Raymond Goethals altijd over de zeven seizoenen die hij in Sint-Truiden sleet, tussen 1959 en 1966. De Brusselaar werd lyrisch als hij het had over de kolkende ambiance van Staaien en over de onverzettelijkheid van de spelers. Ooit vroeg hij Toine Polleunis, de vader van de latere Gouden Schoen Lon Polleunis, in de rust in de kleedkamer te blijven omdat hij na een kopbalduel bloedde als een rund, maar daar wilde die niets van weten. ” Als wij verliezen, betaalt gij de winstpremie dan uit eigen zak”, vroeg Polleunis en stormde weer het veld op.
Dat kon Goethals wel waarderen. Hij introduceerde in Sint-Truiden een nieuwe manier van voetballen, met vier verdedigers op één lijn. Het defensief kwartet bestond uit Maertens, Boffin, Lemoine en Van Houdt, vier granieten voetballers die wel eens smalend boerkes werden genoemd, maar op het veld erg slim waren: ze brachten het concept, dat bij Anderlecht was ingevoerd door de Corsicaan Pierre Sinibaldi, op een perfecte manier in de praktijk. Met minder technisch vermogen dan bij paars-wit, maar met veel meer intelligentie. Tijdens het seizoen 1965/66 werden de Kanaries herfstkampioen. Sint-Truiden was toen zowaar het epicentrum van het voetbal in België, de ploeg eindigde uiteindelijk tweede in de competitie, na Anderlecht. Gedragen door heldhaftige krijgers met een ongebreidelde clubliefde. Ooit moest de ploeg eens twee wedstrijden spelen in twee dagen. Op zondagnamiddag werd Antwerp verslagen met 4-3, vervolgens doken de spelers het café in, dronken een pint en wonnen op maandagavond met 1-2 op Anderlecht. Toen Sint-Truiden vicekampioen werd, kreeg het een invitatie om tegen de Spaanse nationale ploeg te spelen. Met sterren als Amancio en Gento.
Niets is in Sint-Truiden nog zoals het is geweest. Na veertien seizoenen eerste klasse tuimelde de club afgelopen zaterdag naar tweede. Het is de tol van een zelden vertoond staaltje van wanbeleid. Na een periode onder Raymond Goethals kon Sint-Truiden nooit echt de lijn doortrekken. Bestuurlijke onenigheid, roddels en achterklap tierden wat al te vaak welig. Het leek bij de folklore van de vereniging te horen. Iedereen deed zijn zeg en vaak werden trainers opgeofferd op het altaar van het dispuut. Maar de ploeg beroerde de hele stad.
De schreeuw naar stabiliteit weerklonk luid en duidelijk. Toen Sint-Truiden in 2001 Jacky Mathijssen als trainer liet debuteren, leek dit het begin van een nieuwe periode. De ploeg was jong en had een regionaal gezicht. Sint-Truiden werd in 2003 vierde en haalde de bekerfinale. Heel Haspengouw kleurde geel en blauw. De 22.000 kaarten waren meteen verkocht maar in het Koning Boudewijnstadion van Brussel werd met 1-0 verloren van La Louvière.
Sint-Truiden zwom niet in het geld en de financiële injectie die de zakenman Roland Duchâtelet in 2004 gaf, was meer dan welkom. Sinds Marc Wilmots op dat moment een tijd van professionalisme moest inluiden, kwam het tot een kentering. Sint-Truiden, inmiddels omgedoopt tot STVV, leek zijn ziel te verliezen en gleed steeds dieper weg. Van een coherent beleid kon al lang geen sprake meer zijn: 50 nieuwe spelers de laatste vier jaar, waarvan alleen dit seizoen al 20. En daarbovenop: vijf trainerswissels in twee jaar, soms met groteske stijlbreuken. Het hielp niet.
Toen Roland Duchâtelet naar Sint-Truiden kwam, vond hij dat er moest worden opgelet voor snelle transfers. Hij stelde heel terecht vast dat er in het voetbal meer beslist werd met emotie dan met verstand en wilde die emotie bannen. Het bleken holle woorden. De voetbalsport heeft zijn eigen wetten, er is kennelijk geen plaats voor rede en zakelijkheid. Juist in Sint-Truiden regeerde de waan van de dag. Volgend seizoen is STVV verplicht tot de anonimiteit van de tweede klasse. Dat is bitter voor de hondstrouwe aanhang. De Hel van Staaien zal voorlopig niet meer branden. Wat voor sommigen blijft, zijn herinneringen uit een ver en vurig verleden. Als een schrale troost voor donkere dagen. S
door Jacques Sys
