DE TRILOGIE DER TITANEN

© GETTY

Voor de eerste keer in de geschiedenis staan voor het derde jaar op rij de Golden State Warriors en de Cleveland Cavaliers tegenover elkaar in de finale van de NBA. Een analyse van twee machines die niet door gewone stervelingen zijn gebouwd.

Het is de match waarop iedereen wacht, heel de planeet basketbal. Het is de zevende ontmoeting tussen de twee titelpretendenten. Aan de ene kant de Golden State Warriors, aan de andere kant de Cleveland Cavaliers. Na een 3-1-achterstand in de play-offs zijn de Cavs erin geslaagd om terug te komen tot 3-3. Nooit gezien.

Op het parket van de Oracle Arena van Oakland, in de thuishaven van hun voortaan gezworen vijand, besluit het vijftal aangevoerd door LeBron James om op die 19 juni 2016 geschiedenis te schrijven. Er resten nog 53 seconden op de klok wanneer de stand 89-89 gelijk is. Dan dribbelt Kyrie Irving zijn tegenstander Stephen Curry en scoort hij een waanzinnige driepunter.

Van de weeromstuit verliezen de Warriors de bal. King James stormt naar een dunk, Draymond Green maakt de overtreding. James scoort slechts één van zijn twee vrijworpen, maar dat volstaat om de tegenstander af te houden. Curry en Marreese Speights missen vervolgens hun pogingen. De buzzer klinkt als een doodsklok voor de Warriors. De machine kan de tijd niet terugdraaien.

Cleveland verovert zijn eerste titel op mentaliteit. Het is de eerste nationale lauwer-krans voor de stad in Ohio sinds de Browns in 1964 de National Football League wonnen. In 2015 waren de Cavaliers nog te licht bevonden en werden ze geklopt door de Warriors.

En nu staan de beide teams opnieuw tegenover elkaar, om hun palmares op te poetsen en hun namen in het grote recordboek te schrijven.

Fluwelen revolutie

Nochtans wees drie jaren geleden niets erop dat de gebeurtenissen zo’n verloop zouden kennen. In 2010 zet LeBron James een punt achter de idylle die hij zeven jaar eerder in Cleveland begonnen was. Het verhaal eindigt er in mineur, met een uitschakeling door de Boston Celtics. Op een surrealistische persconferentie maakt hij zijn beslissing bekend en kondigt hij aan dat hij een dream team wil vormen in Miami. The Decision jaagt een schokgolf door Noord-Amerika.

De Cavs verdwijnen weer in de anonimiteit en rijgen het seizoen erop zelfs 26 nederlagen aan elkaar. Hun laatste plaats in de Eastern Conference heeft ook een voordeel: huidig spelmaker Kyrie Irving wordt als eerste gekozen bij de draft en de sterke vleugelspeler Tristan Thompson als vierde. Aan de andere kant van het land komt een fluwelen revolutie op gang in Californië. Stephen Curry tekent in 2009 in Oakland, Klay Thompson volgt hem twee lentes later. Samen wekken ze een franchise die geen finale meer bereikt had sinds 1975 en wiens naam nog steeds verbonden werd met die van de (zeer) oude Wilt Chamberlain, opnieuw tot leven.

Aan beide kanten begint stilaan de mayonaise te pakken. Voor de grote ommekeer van 2014 neemt King James een nieuw besluit, dat ‘The Decision 2.0‘ gedoopt wordt door Sports Illustrated. Het is The Return of the King. Met twee ringen aan de vingers, gewonnen in 2012 en 2013, belooft hij een solide project met een welomlijnd doel: eindelijk zijn jeugdliefde de titel bezorgen. Kevin Love, de vedette van de Timberwolves, zal mee de vlam in pan jagen. Aan de overkant trekt de topschutter van de Bulls en de Spurs, Steve Kerr, naar de Warriors en belooft er een spelsysteem gebaseerd op zijn specialiteit: de driepunters.

Het duel tussen het trio Love-James-Irving en het duo Thompson-Curry tekent zich af in het seizoen 2014/15. Het trio wordt alsmaar sterker, het duo realiseert het beste reguliere seizoen uit zijn geschiedenis. Curry toont zich aan de ogen van de wereld met een stratosferische precisie op lange afstand. Bij de Warriors heersen de kleinere jongens, de handigheid en de snelheid eerder dan de fysieke présence onder de ring. Een tegenstelling van stijlen. Maar LeBron staat nagenoeg alleen en moet buigen (4-2). Curry wordt MVP van het seizoen en samen met Klay Thompson de lieveling van het publiek.

De shirts van Golden State tooien alle schouders en James heeft er de pest in. Hij sneuvelt tegen spelers die enkele maanden eerder nog nobele onbekenden waren, artiesten die iets nieuws doen met zijn speeltje, een sport die hem leek toe te behoren. Het volgende kampioenschap gaat op hetzelfde ritme van start. Golden State behaalt 24 zeges op rij – de beste start van alle grote Amerikaanse sporten samen – en eindigt het reguliere seizoen met 73 overwinningen, één meer dan het record van de Chicago Bulls van Michael Jordan in 1995/96.

Twee mastodonten

De Cavaliers en de Warriors kennen hun gelijken niet. Tenminste niet op dit moment. Je hebt natuurlijk Russell Westbrook of James Harden, maar die staan geïsoleerd, het zijn bomen die het moeten opnemen tegen een woud en zij worden vermorzeld door de pletwalsen van de competitie. Kahwi Leonard zou weerwerk kunnen bieden, maar kon, geblesseerd als hij was, niet vermijden dat de Spurs in de Western Conference werden weggeveegd door Golden State (4-0). Wanneer de Warriors donderdag het terrein betreden, zullen ze de voorbije 82 dagen slechts één nederlaag geleden hebben. Met twaalf opeenvolgende zeges in de play-offs – zonder één enkele nederlaag dus, ze versloegen Portland, Utah en San Antonio met 4-0 – doen ze beter dan de LA Lakers in 1989 en 2001.

De mannen van Mike Brown geven blijk van een bovenmenselijke dominantie. Maar ze zijn niet alleen. Cleveland begon ook aan de play-offs met 10 overwinningen op rij. Nooit realiseerden twee franchises tegelijk zulke prestatie. In de Eastern Conference scoorden de Cavaliers tegen de Boston Celtics een record van 135 punten, 44 meer dan hun tegenstander. Ze evenaarden ook het record van de franchise qua opeenvolgende overwinningen: 13. Voor de Celtics, die er toch in slaagden om de derde wedstrijd te winnen, was die 130-86 de zwaarste nederlaag in hun geschiedenis. De franchise uit Boston kende trouwens zelf, samen met de Lakers uit Los Angeles, een gelijkaardig duel der titanen in de jaren tachtig.

In de jaren van 1980 tot 1988 behaalden die twee clubs, aangevoerd door respectievelijk Magic Johnson en Larry Bird, acht van de negen titels. Ze troffen elkaar vier keer in de finale. Maar destijds spraken de Sixers en de Rockets ook hun woordje mee. Daarentegen laten de Warriors en de Cavs de laatste drie seizoenen amper wat kruimels over voor de concurrenten. Maar Adam Silver, de grote baas van de NBA, nuanceerde dat enigszins voor de microfoon van ESPN: ‘Je hoeft maar te kijken naar het aantal titels. De Celtics hebben er zeventien, de Lakers zestien. Ik denk dat de huidige twee tenoren nog een lange weg te gaan hebben om in die categorie te geraken.’

Silver antwoordde daarmee op de vraag van Amerikaanse experten die zich vragen stelden bij het algemene niveau van de andere franchises, want geen van hen schijnt in staat te zijn om de twee mastodonten een strobreed in de weg te leggen. Elke match van Golden State of Cleveland kan op ieder moment een heuse afstraffing worden. In de jaren negentig heerste Michael Jordan ook wel op een onvoorstelbare manier, maar hij had het niettemin heel moeilijk om jaarlijks de troon te veroveren. ‘En waarom zou dat slecht zijn voor het basketbal?’, vroeg Kobe Bryant, patron van de Lakers in de jaren 2000, zich luidop af. ‘Dat slaat toch nergens op? Is het slecht omdat het voorspelbaar is? Elke dag weet ik dat ik ’s morgens ga opstaan. Ik denk toch niet dat daar iets mis mee is?’ Eenzelfde geluid ook bij Tristan Thompson: ‘Ik denk niet dat het vervelend of wat dan ook is. Ik denk dat de twee teams gefocust zijn op één hoger doel en dat ze elke tegenstand zien als een obstakel dat uit de weg moet worden geruimd of vernietigd.’ Dat is gesproken.

Doodskistjes

De twee clans wisselen berichten uit, alsof ze proberen om in elkaars hoofd te kruipen en elkaar te tonen hoe sterk ze zijn. Elke boodschap heeft een precies doel, elk antwoord is raak. Tussen de twee clubs die elkaar moeten klein krijgen, vlamt de rivaliteit op.

De Warriors en de Cavaliers kruisten dus opnieuw de degens in de eindstrijd van de NBA vorig jaar. In de vierde wedstrijd kwam Draymond Green naar het blok. James werkte hem tegen de grond en veegde bijna zijn zool aan hem af. Green veerde op en beiden stonden neus aan neus. Er werden vast lieve woordjes gezegd.

Green werd geschorst voor de volgende match. In januari begonnen de twee tortelduifjes opnieuw. Wanneer James een counter op gang trekt, wordt hij stevig afgeblokt door Green. James gaat voor dood neer, Green imiteert hem tot algemene hilariteit. Een scène die veelzeggend is en teruggaat op wat er gebeurde in de play-offs van 2016. In de zesde wedstrijd staan er amper vier minuten op de klok wanneer Baby Face Curry in de raket van Cleveland opduikt. Zijn onschuldige lay-up botst op een monsterachtige riposte van papa James. Daarop maakt Curry een fout op hem. De fout te veel, want hij wordt uitgesloten en de Cavs komen terug tot een historische 3-3.

De duels tussen Curry en James behoren tot de levendigste uit het basket. Is het al niet het belangrijkste duel, dan toch in elk geval het meest bankable. Het is de strijd van de estheet, de chirurgisch precieze killer met het gave gezicht, tegenover de atleet, het beest met spieren dat trofeeën verzamelde. Het lijkt alsof LeBron James altijd een vijand nodig had om zichzelf te overtreffen, zoals hij zich voedde aan de prestaties en het enorme ego van een Kobe Bryant, die net met pensioen is. De match van Kerstmis, het duel waarin hij het moest opnemen tegen Kevin Durant, MVP van 2014 en nieuwkomer bij de Warriors, werd een bijna persoonlijke affaire: 36 punten voor Durant, 31 voor James (zie kaderstuk).

Maar niets kan tippen aan zijn tweestrijd met Curry. In 2016 werd Curry verkozen tot MVP van het reguliere seizoen. The Chosen One is de MVP in de play-offs. De twee mannen komen zowaar uit hetzelfde nest. Ze zijn beiden geboren in Akron in de staat Ohio, Curry ruim drie jaar na James. Nog meer ironisch toeval: Stephen Curry wordt geboren in maart 1988 op een moment dat zijn vader Dell de kleuren van de Cavaliers verdedigt. 29 jaar later behoort hij zelf tot de beste afstandsschutters in de geschiedenis. Sinds 2013 is hij degene die de meeste driepunters maakt en hij houdt ook het record binnen één seizoen (402 in 2015/16). Alleen Steve Nash toonde in 2007/08 een even grote behendigheid (een slaagpercentage van 50 procent).

Aan de andere kant brak LeBron James al op zijn twintigste door de barrière van de 2000 punten en hij staat zevende in de top tien van topschutters in de geschiedenis, vóór Jordan. Volgend jaar zou hij meester Jordan moeten voorbijsteken qua jaarinkomsten met een contract ter waarde van 33,2 miljoen dollar.

Laat het dus duidelijk zijn: beide rivalen komen van een andere planeet. En ook al wil hij niet spreken van ‘rivaliteit’, LeBron James denkt er wel voortdurend aan. Met Halloween in november vorig jaar serveerde hij zijn gasten heel speciale koekjes. Ze hadden de vorm van doodskistjes, met de volgende inscripties: ‘Klay Thompson 2015-2016’ en ‘Stephen Curry 2015-2016’. Zijn commentaar op Instagram: ‘Het dessert heeft geweldig gesmaakt!’ Het was in elk geval een voorsmaakje op het echte werk…

DOOR NICOLAS TAIANA – FOTO’S GETTY

De Cavaliers en de Warriors kennen hun gelijken niet. Tenminste niet op dit moment.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content