Frankrijk ontdekte de limieten van zijn team tegen Duitsland, dat gisteren voor de vijfde (!) opeenvolgende keer in de halve finale van een groot toernooi stond. Toch pakte het nog geen prijs. Hoe komt dat?

Hoezo, wij favoriet?” De Fransen snapten er niks van. Dat ze voor hun kwartfinale door de tegenstander in een rol van favoriet werden geduwd. Alleen omdat Duitsland moeilijk voorbij Algerije geraakt was? En zij dan, de Fransen, hadden toch evenveel moeite met Nigeria gehad?

Laat ons eens even het palmares van Duitsland erbij nemen. Sinds Nederland en Tsjechië in de groepsfase van het EK in 2004 een einde maakten aan de ambities van de Mannschaft, stonden ze élke keer minstens in de halve finale van een groot toernooi. WK 2006: 1-0-verlies in de halve finale van Italië. EK 2008: 1-0-verlies van Spanje in de finale. WK 2010: halve finale eruit tegen Spanje (1-0). EK 2012: halve finale verlies van Italië (2-1). Ervaring zat met topwedstrijden, want twee jaar voor 2004, op het WK in Japan en Zuid-Korea, waren ze ook al verliezend finalist. In het winnende kamp stond toen Felipe Scolari, bondscoach van Brazilië.

Nu, statistieken zijn één, maar wat koop je ervoor? Het team van Joachim Löw, in 2006 nog assistent van Jürgen Klinsmann, heeft inmiddels een boel wijzigingen ondergaan. Maar vergeleken met 2010 is de basis quasi dezelfde: LukasPodolski, Manuel Neuer, Sami Khedira, Bastian Schweinsteiger, Mesut Özil, MiroslavKlose, Thomas Müller, PhilippLahm, Per Mertesacker, Toni Kroos, JérômeBoateng, ze waren er toen ook allemaal al bij. Bayern München, hofleverancier van dit team, stond de voorbije vijf jaar drie keer in de finale van de CL. Twee jaar geleden heette de tegenstander Borussia Dortmund, de andere grote leverancier. Hoezo: Frankrijk favoriet?

Het Franse team presenteerde zich hier naar het beeld van zijn competitie: fysiek sterk. Tot voor de wedstrijd tegen de Duitsers slechts twee tegengoals (van Zwitserland). Naar het beeld van de keren dat ze in de WK-finale stonden: in 1998 incasseerden ze bij hun wereldtitel ook slechts twee goals, in 2006 drie.

Het gaf het jonge, Franse team hoop. Antoine Griezmann (23), Paul Pogba (21), Raphaël Varane (21) en MamadouSakho (24): veel minder ervaring dan de Duitsers, maar fysiek minstens even sterk. Er werd nog maar weinig ophef gemaakt over de afwezigheid van Franck Ribéry. Frankrijk had zijn ster verloren, maar aan teamgeest en solidariteit gewonnen, klonk het.

Ten onrechte, bleek tegen de Duitsers. Die match zat op slot, door de lage defensie van de Duitsers en de Fransen vonden de sleutel niet. Een paar keer werd Neuer wel bedreigd, maar zijn vuisten volstonden. Over twee jaar staan ze ongetwijfeld verder, maar ook dan zullen ze het creatieve genie van Ribéry nodig hebben, willen ze de titel in Parijs houden. Met fysiek en kracht alleen kom je er niet op het hoogste niveau.

Positiewissels

Hoeveel het gisteren in de halve finale tussen Duitsland en Brazilië werd, weten we niet, dit blad sloot maandagavond af. Maar allicht werd het spannend. Duitsland haalde tot dusver op dit WK één keer uit: tegen Portugal. Een man meer bij het rood van Pepe, een snelle goal, een strafschop,… Die middag zat het allemaal mee. Nadien ging het moeizamer: 2-2 tegen Ghana, 1-0 tegen de VS, 2-1 na verlengingen tegen Algerije, 1-0 tegen de Fransen.

Joachim Löw en zijn mannen kregen er op het thuisfront van langs. De euforische stemming na de zege tegen Portugal keerde helemaal om. Er werd te weinig gevoetbald van achteruit, vond men. De positie van Lahm, op voorbije toernooien flankverdediger, stond ter discussie. Daar had Löw zich voor het toernooi wel in een lastig parket gewrongen: “Lahm”, zo stelde hij in een interview met Die Zeit, “is mijn middenvelder en alleen ‘in uiterste nood’ kom ik daarop terug.” Tegen Frankrijk deed hij het. Officieel, omdat de ruimte op de flank lag en Lahm daar beter zou kunnen worden. Maar tussen de lijnen liet Löw ook verstaan dat het Franse middenveld “zeer sterk was, met veel kracht”. En dan ben je beter af met Schweinsteiger in zo’n centrale rol.

De man die de boter had gegeten was Mertesacker. Na de zege tegen Algerije viel de verdediger even uit zijn rol tegenover de cameraman van ZDF. Hij verstond al die Fragerei niet. Wilden ze misschien liever dat Duitsland werd uitgeschakeld met mooi voetbal? Ook Özil, in eerdere toernooien zo fris voetballend, kwam in het vizier. Hij speelt hier op de flanken, maar is te weinig aanwezig, vinden de fans. Löw behoudt nukkig het vertrouwen in de middenvelder van Arsenal, “omdat hij iets kan”.

Net daar ligt het kalfje gebonden voor Duitsland. Een abonnement op halve en hele finales, maar de laatste keer dat ze wat wonnen, dateert al van 1990 (WK) en 1996 (EK). Dat is toch al een tijdje terug. Wat ging hij anders doen om het dit keer toch te doen lukken? Löw wist het niet zo goed. Je zag hem denken: we zijn permanent bij de laatste vier en wonnen 28 van onze laatste 31 wedstrijden op toernooien, wat moeten we nog meer doen om erkenning te krijgen?

Geen Balotelli

Duitsland heeft zeer goeie spelers, maar geen uitzonderlijke, of het moet de onberekenbare Thomas Müller zijn. Bij Bayern speelt Müller vanaf de kant, in dienst van Arjen Robben of Ribéry. Dat is het verschil met de Mannschaft. Dienen versus bepalen.

Tegen Portugal vonden wij dat Löw het goed oploste, met veel beweging en verrassing en vooral Khedira in een opvallende, infiltrerende rol. Toen verderop in het toernooi Schweinsteiger terugkeerde en Duitsland anders ging voetballen, verdween dat effect. Nu het toernooi drie weken verder is, en Duitsland nagenoeg al zijn wedstrijden in de hitte afwerkte én er ook nog eens al die tijd in trainde, zijn ook de beste krachten weg. En dan merk je waar dit team in te kort schiet: individueel vernuft. Het vernuft dat Mario Balotelli wel had in 2012, of FernandoTorres in 2008, of de Spaanse Armada in haar geheel tijdens het WK in Zuid-Afrika.

Ze hebben vernuft, de Duitsers – de goal van André Schürrle tegen Algerije mocht er zijn – maar het komt er te zelden uit. Ook vroeger al, bij de generatie Ballack. Het is rekenen op de spits die al met voetbalpensioen zou kunnen zijn. Of op een vrije trap of een corner, via Mats Hümmels. Of dat volstaat voor een prijs, valt af te wachten.

DOOR PETER T’KINT IN SALVADOR EN SÃO PAULO

De Duitsers hebben vernuft, maar het komt er te zelden uit.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content