Elk land had de voorbije jaren wel zijn eigen LionelMessi. In Algerije luistert hij naar de naam Abdelmoumene Djabou. De Aziatische heet Seung-Woo Lee, de Turkse Recep Niyaz. En de Belgische Eden Hazard.

De enige échte was in tranen, in de nacht van zondag op maandag. Voor de vierde keer met zijn land in een finale, voor de vierde keer verloren. Hij ging voorop in de strafschoppenreeks die de Copa América voor het eerst sinds 1993 terug in handen van Argentinië moest brengen maar faalde. Eén jaar geleden eindigde hetzelfde duel tussen Chili en Argentinië ook al met penalty’s. Toen zette hij de zijne wel om, maar faalden andere landgenoten. Teleurgesteld door zoveel onmacht besloot Messi een einde te maken aan zijn interlandcarrière. Hoe groot ook in Europa, groter dan Diego Maradona zal hij in eigen land nooit worden. De voetballiefhebber in ons hoopt nu maar dat iemand hem tot inkeer kan brengen, en dat Argentinië over twee jaar mét Messi een nieuwe gooi doet naar goud.

Een paar uur eerder had de Belgische Messi wél zijn kunnen getoond. Niet voor het eerst in het shirt van de Rode Duivels of in dit toernooi, maar wel voor het eerst zo nadrukkelijk. Als Eden ergens zijn zinnen op zet, krijgt hij het, zei één van de Rode Duivels het achteraf. Dat had hij gedaan, in de eerste plaats om vrijdag eens te kunnen voetballen in dat gloednieuwe stadion van Lille. Maar ook om zijn land aan de trofee te helpen.

De tegenstand was zondag van het matige soort, middenvelders van Ferencvaros, en een rechtsachter van Videoton. De prestatie moet je nuanceren. Maar ook deze nuance moet je maken: als je tegen dat soort ploegen het tempo niet direct hoog legt, krijg je het moeilijk. De Belgen vervielen niet in gemakzucht, maar waren attent. Ze hebben hun zinnen gezet op dit toernooi. Of het allemaal kan, weten we op 10 juli, rond 11 uur. Of vrijdag al, tegen GarethBale en co, rond hetzelfde tijdstip.

Sinds het WK was er zeer veel kritiek op de Rode Duivels. Toch kan je ook na vijftig interlands onder Marc Wilmots de verlieswedstrijden in officiële interlands nog steeds op één hand tellen. Drie. Argentinië, Wales, Italië. Dat is top. Toch was er kritiek, op zijn aanpak, op het niet zo vloeiende spel van de Rode Duivels, op het gebrek aan automatismen.

Het is iets wat iedere bondscoach op dit toernooi constateert: de stress is groot, de verwachtingen hoog en de kritiek messcherp. Bij gebrek aan schandalen, de Fransen hadden hun KarimBenzema en de Spanjaarden David de Gea, ging het dan maar heel even over een sigaret, maar vooral over het spel. De Duivels gingen er de voorbije maanden losjes mee om. Terwijl de buitenwacht vroeg om duidelijke zeges met mooi verzorgd voetbal, predikten zij één ding: de cultuur van de zege. Hoe die tot stand kwam, kon hen amper wat schelen. Zelfs al had hun coach gezegd dat hij na het WK zou kiezen voor mooier voetbal. Toen dat er niet kwam, en de pijnpunten bleven, volgde de kritiek. Kritiek die de bondscoach kon plaatsen, maar zijn entourage minder. De daaropvolgende negen op negen verzachtte de pijn.

Voor het eerst in dit toernooi zagen we zondagavond een gedisciplineerd compact spelende ploeg die het blok wat lager zette, de tegenstand goed opjoeg en vervolgens vlijmscherp van de ruimte gebruikmaakte. Hongarije had voor de rust het balbezit, de Belgen de kansen. Na Italië trad Wilmots met zijn Duivels in discussie. Ze namen de handschoen op. Dat ging ten koste van Marouane Fellaini, de topschutter uit de voorronde, de man die de Belgen in Brazilië nog uit het slop hielp. Hij heeft het er zeer moeilijk mee, maar moet buigen. Het systeem staat er – plan B: lange halen in de box – is voor noodgevallen.

Wilmots heeft hier, na een voorbereiding vol hindernissen, gekozen voor een goeie organisatie, met als sluitstuk een betrouwbare doelman. Offensief blijft het rekenen op individuele bevliegingen. Romelu Lukaku moet blijven gokken op wat anderen doen. Daar hebben we ons bij neergelegd. Wilmots en de bond hadden dat anders kunnen oplossen, door na Brazilië de technische staf te verruimen. Gekozen werd voor een andere weg. Wie een Messikloon lopen heeft, kan dat.

Over één ding zal die niet klagen: de werkomstandigheden. Deze Rode Duivels worden in de beste omstandigheden aan de aftrap gebracht. En daarna is het aan hen. Aan de free style generation.

De verbeelding aan de macht. Genieten we daar niet allemaal het meest van?

DOOR PETER ‘T KINT

Deze Rode Duivels worden in de beste omstandigheden aan de aftrap gebracht.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content