Woensdag 8/12
Zij die altijd afgeven op de genadeloze strengheid waarmee de controleurs van Sport/Voetbal Magazine de scheidsrechters beoordelen, moeten hun mening bijstellen. Op de gulle negen op tien waarmee Kris Hermans werd bedacht tijdens Bergen-Lokeren hebben wij, zo menen wij toch, al gewezen. Thans brengen wij u onder de aandacht dat er nog veel strengere controleurs rondlopen. Die van Het Laatste Nieuws, om ze niet te noemen.
Wij lezen de quoteringen voor de spelers van Anderlecht, na de hoopgevende prestatie tegen het reserveteam van Inter Milaan. Dat vóór de match ook nog valiumtabletten had geslikt. De quoteringen in HLN gaan van 3 tot 10. Een beetje merkwaardig numeriek stelsel, als u het ons vraagt. Zevendelig, zouden onkundige wiskundigen of wiskundige onkundigen onder u misschien besluiten. Maar achtdelig is dichter bij de waarheid. Octomaal. Merkwaardig is dat nul, één en twee níet worden gehanteerd, maar acht, negen, en tien wél. Dat wijst op een soort structureel verplicht positivisme. Lamine Traore krijgt een 3, de laagst mogelijke score. In de legende lezen wij waar drie voor staat : schabouwelijk. Maar wat staat er ter verklaring naast zijn naam : “Secure eerste helft, maar na de pauze liet hij zich twee keer aftroeven door Martins.”
Secure eerste helft ! ! Dat staat er echt. En toch een drie. Stel dat ze bij HLN zijn eerste helft óók slecht hadden gevonden, hoeveel had hij dan gehad ? Min vier ?
Donderdag 9/12
Glenn Hoddle, gewezen bondscoach van Engeland, gaat aan de slag bij tweedeklasser Wolverhampton Wanderers. Wij zijn eens benieuwd hoeveel sterrenwichelaars, gebedsgenezers, kruidendokters, handenlezers, helderzienden, voodoopriesters, worteldiëtisten en sociopsychopatische kwakzalvers in het algemeen de nieuwe manager zullen vergezellen.
Bij de Wolves zijn ze gelukkig een en ander gewoon. Hoogten en laagten bijvoorbeeld, al liggen de hoogten al wel een tijdje achter de rug. We spreken dan over de jaren vijftig, toen ze met Stan Cullis als manager drie keer kampioen van Engeland werden. In die tijd, toen het internationale voetbal vooral vriendschappelijk was, kwamen de grootse Europese ploegen verliezen op Molineux, de homeground van de Wanderers. Het grote Honved Boedapest en het nog grotere Real Madrid incluis. Begin jaren zeventig was er een kleine opflakkering en bereikte Wolverhampton zowaar de Uefacupfinale, waarin het door Tottenham werd verslagen, maar daarna zakte de trotse club weg tot in vierde klasse.
Met het geld van Sir Jack Hayward klom Wolverhampton daar weer uit. Hayward is een vastgoedgigant, die zijn onmetelijke fortuin onder meer op de Bahama’s heeft verworven. Hij pompte meer dan drie miljard frank in de Wolves, en bracht hen terug naar eerste, al lagen ze daar even snel weer uit als ze erin waren geraakt. Het is nu aan de zoon van Sir Jack, Sir Rick (mijnheer Rik in Engelse adelvorm), om opnieuw naar de Premiership door te stoten.
Ooit heeft een authentieke dominee bij de Wolves gevoetbald. The Reverend Kenneth Hunt, een van de vele kleurrijke figuren uit de bijna 130-jarige geschiedenis van de club. De vicar, gevreesd om zijn messcherpe tackles, scoorde zelfs het derde doelpunt in de met 3-1 gewonnen FA Cup Final tegen Newcastle in 1908. Dat zien wij Rik Torfs zo gauw nog niet doen. Bovendien werd hij geselecteerd voor de Engelse olympische ploeg, die op de Spelen in Londen goud won.
Helaas eiste zijn pastoraal werk hem op en zo is een groot voetballer verloren gegaan. Hunt was nadien wel een van de drijvende krachten van het interscholenvoetbal en schopte het tot bestuurslid van de Football Association. Eén dag nadat Wolverhampton de FA Cup van 1949 had gewonnen, verwisselde een tevreden Reverend het tijdelijke met het eeuwige.
Bij een club die zo iemand in zijn rangen heeft gehad, zullen ze niet opkijken van de stoet haspelaars in het zog van Glenn Hoddle. Volgend jaar spelen de Wolves weer in de Premier League, dat staat nu al vast.
door Koen Meulenaere
‘De vicar, gevreesd om zijn tackles.’
