NIETS ZO VERRIJKEND ALS EEN ONGEHOORDE MENING DIE INSPIREERT. DEZE WEEK: IVES SERNEELS, BONDSCOACH VAN HET BELGISCHE VROUWENTEAM, OVER HOE HIJ HET VROUWENVOETBAL MEE OP DE KAART HELPT TE ZETTEN.
Ives Serneels: “Twee jaar geleden is WD Lierse ontstaan uit de vrouwenploeg van Vlimmeren. Maged Samy, die in Egypte ook een vrouwenploeg heeft, stond daar helemaal voor open. Mij werd gevraagd of ik dit erbij kon nemen, naast het jeugdcoördinatorschap bij Lierse. Ik had al eens een aanbieding gekregen van DVK Haacht, maar toen sprak dit mij nog niet aan. Als ik ergens aan begin, moet er een uitdaging in zitten. Ik hoorde verhalen dat het vrouwenvoetbal volop in de lift zit, maar om het cru te zeggen: er was hier omzeggens niets. Met al mijn ervaring dacht ik nu toch iets te kunnen bijbrengen, maar alleen op voorwaarde dat ik goed omringd werd. Mijn jeugdcoördinatorschap mocht er niet onder lijden.
“Het eerste wat ik als getrouwde man deed, was naar mijn vrouw stappen, want zo vanzelfsprekend is dit niet. Uiteindelijk is ze mijn ploegafgevaardigde geworden en waren we altijd samen. De grote vraag voor mij was: zal ik hierin kunnen functioneren? Ik ben een type dat zich moet kunnen uiten. Als het moet zelfs keihard. Op dat vlak heb ik me moeten aanpassen. De eerste maand was er na elke training wel een wenend meisje. Ik heb toen begrepen dat ik het wat zachter moest aanpakken. Dat ik vaker moet zalven dan bij jongens.”
Lieve vrouwen
“Vrouwen zijn heel anders dan mannen. Er is meer jaloezie. Als ik op training een speelster apart neem, zie je de anderen kijken. Waarom zij en niet ik? Zoiets ligt gevoelig. Ik probeer ook zo weinig mogelijk over de sterkte van de tegenstander te praten. Bij mannen is dat normaal, maar vrouwen hebben iets van: ben ik niet goed genoeg dan? In het begin liep er om die reden weleens iemand met een lang gezicht rond. Ik begreep toen nog niet waarom.
“Over het vrouwenvoetbal doen veel vooroordelen de ronde. Je hebt er lesbische meisjes, zeker, maar ook heteromeisjes. Bij sommige ploegen zelfs méér. Trouwens, bij de mannen lopen er ook homo’s rond. Misschien wel meer dan we weten. Nog zoiets is het niveau. De eerste wedstrijden die ik zag, waren echt niet goed. Het verbetert, maar de afstand met de toplanden is nog groot. Daar zie je echt goed voetbal. Meer dan bij de mannen.
“Dat komt omdat in een vrouwenwedstrijd de bal veel meer rolt. Fair play wordt er hoger in het vaandel gedragen dan bij de mannen. Ik stoor me daar soms aan. Niet dat ik geen fair play wil hanteren, maar als een bal een paar meter moet worden weggetikt zodat de tegenstander een vrijschop niet direct kan geven, dan moet dat kunnen. Dat lieve zit er bij vrouwen soms nog in. Daardoor ligt de bal veel minder stil. Op negentig minuten wordt er een kwartier meer gevoetbald dan bij de mannen. Dat maakt het fysiek ook zwaarder.”
Gratis en voor niks
“In januari 2011 belde de bond. Of ik bondscoach van de nationale vrouwenploeg wilde worden. Met alle respect: ook al is het van de vrouwen, voor mij is dat een hele eer. Bleek dat die meisjes al een heel jaar niet waren samengekomen. Mijn voorgangster Anne Noë heeft het een jaar of vijftien gedaan, in vaak niet de gemakkelijkste omstandigheden. Ik moet de rekening van vroeger niet maken, maar vandaag ligt het vrouwenvoetbal in een hogere la dan ooit het geval is geweest. Steven Martens komt uit het vrouwentennis en voelt heel goed aan waar FIFA en UEFA naartoe willen.
“Ik heb gezegd: ofwel doen we het goed, ofwel niet. Er moest eerst van boven waardering en respect komen voor de speelsters. We konden al die inspanningen van hen niet blijven vragen zonder tegenprestatie. Pas voor onze recentste interland, tegen Noord-Ierland, hebben ze voor het eerst een dagvergoeding gekregen en voor een premie gespeeld. Toen we vorig jaar een stage hadden in Frankrijk, zijn er van de dertig speelsters op mijn lijst maar veertien meegegaan. Sommigen moesten studeren, anderen kwamen met tranen in hun ogen zeggen dat ze geen verlof meer hadden. Dat was al helemaal opgegaan aan het voetbal. Gratis en voor niks.”
Tien centimeter hoger
“We staan tweede, achter IJsland, maar we hebben twee wedstrijden meer gespeeld dan Noorwegen. We moeten ons klassement relativeren, wat niet wegneemt dat we al ver staan na een jaar. Soms ben ik zelfs wat bang dat het te snel gaat. Na Noord-Ierland waren sommigen al zo ontgoocheld omdat we máár gelijkgespeeld hadden. Begrijpelijk, maar we mogen niet uit het oog verliezen waar we vandaan komen.
“Op korte termijn moeten we proberen uit die derde pot weg te raken. Er gaat altijd maar één land naar een groot toernooi en de nummer twee speelt barrages. Om de stap naar pot twee te zetten moeten we al veel wedstrijden tegen toplanden spelen én winnen. Binnen drie, vier jaar moeten wij een ploeg op de been kunnen brengen die elke wedstrijd aanvat met de gedachte: we zijn niet op voorhand verloren.
“We kunnen IJsland op twee manieren aanpakken. Zeggen: we hebben niks te verliezen, en dat is waar, maar dan blijft er een soort van laksheid in zitten. Of we kunnen voor de drie punten gaan. Ik denk maar aan één zaak: winnen. En ik doe er nog een schep bij: we staan twee punten achter op ons schema. Dus als na negentig minuten een punt een terecht resultaat is, dan nog wil ik er drie. Na een jaar vind ik dit het moment om de lat tien centimeter hoger te leggen, ook al mag ze misschien maar twee centimeter hoger.
“We kunnen voor een verrassing zorgen, maar we kunnen onze vier resterende wedstrijden nog verliezen ook. Het belangrijkste op dit moment is dat we het vrouwenvoetbal op de kaart zetten. Daar slagen we in. Ik zag onlangs enkele ex-spelers in Lier die me twee jaar geleden uitlachten toen ik de vrouwen ging trainen. Nu zeggen ze ‘chic’ en ‘goed bezig’. Ze volgen het. Dat is voor mij al een overwinning.”
Kippenvlees
“We zijn in De Zevende Dag geweest, in De Laatste Show en op de radio. Volgende week hebben twee van onze meisjes een fotosessie om de BeNeliga te promoten. Ik krijg daar kippenvlees van omdat zij dat ongelooflijk verdienen. Wat die speelsters jarenlang voor niks, respectloos soms, hebben moeten opofferen om voor de nationale ploeg te kunnen spelen, dat gelooft niemand. Dat heeft mij zo geraakt dat ik voor die meisjes het hele land af wil rijden.
“Met onze prestaties hebben we ondertussen respect afgedwongen binnen de bond. Er wordt nu op het uitvoerend comité ook over het vrouwenvoetbal gesproken. Onze laatste wedstrijd werd bijgewoond door zes leden van dat comité. Dat is nooit eerder gebeurd. Voor de wedstrijd tegen IJsland zal Steven Martens de BeNeliga voorstellen. Die gaat volgend seizoen van start. Het vrouwenvoetbal is een product geworden dat ze willen promoten. Het is een trein die aan het rollen is en dit is echt het moment om erop te springen. Anders is het te laat.”
DOOR JAN HAUSPIE
“Voor die meisjes wil ik het hele land af rijden, zo heeft hun inzet mij geraakt.”
