De Australian Open ontplooide zich mooi, maar eindigde lelijk met de opgaves van Kim Clijsters en Justine Henin-Hardenne. Het hoogtepunt van Amélie Mauresmo werd een anticlimax.
Zeven jaar heb ik erover kunnen nadenken. En nog weet ik niet wat zeggen.” Amélie Mauresmo stond perplex na haar zege op de Australian Open. Niet moeilijk na zo’n bizar parcours. In de veelbelovende eindstrijd moest Justine Henin-Hardenne opgeven met een ongestelde maag. Iets dat maar vier keer eerder in de honderdjarige grandslamgeschiedenis was voorgekomen. Eerder al had Kim Clijsters met een zware enkelverzwikking de Française een vrijgeleide gegeven naar die finale. En in de derde ronde was het opkomende talent Michaëlla Krajicek na één set gezwicht voor de loden hitte. De vloek van Amélie Mauresmo leek over dit toernooi te waren. Zijzelf zal het een zorg wezen. Het nummer drie van de wereld heeft haar langverwachte grandslamzege binnen. De ban is gebroken, de frustraties liggen achter haar. Zeven jaar vervelende vragen kregen eind vorig seizoen al een half antwoord toen Mauresmo in Los Angeles de Masters won. Enkele maanden later heeft ze haar demonen definitief bedwongen.
In 1999 had de Française de tenniswereld stormenderhand ingenomen door de finale op Melbourne Park te halen. Die verloor ze toen droog van Martina Hingis. Ophef makend met haar brede topspinslagen en haar openhartig liefdesleven naast de baan werd de pupil van Loïc Courteau een succesvolle toekomst voorspeld. De tegenwoordig in Genève levende Mauresmo ontpopte zich echter tot een zenuwleidster pur sang. “Ik was vroeger nooit zeker dat ik een groot toernooi kon winnen tegen een topper.” Buiten enkele halve finales op Wimbledon geraakte ze daarom amper voorbij een kwartfinale op een grandslamtoernooi. Vorig jaar nog werd de steun van Yannick Noah ingeroepen om haar naar een stuntzege op Roland Garros te leiden. Tevergeefs. Nog maar eens kon ze de druk van de verwachtingen niet inlossen. Tot november 2005 op de Masters, waar Mauresmo profiteerde van de metaalmoeheid van enkele toppers, Clijsters bijvoorbeeld, en de afwezigheid van enkele anderen, zoals Justine Henin-Hardenne. Een mentale stap vooruit voor de Française. “De reden waarom ik hier in Melbourne in de finale stond, komt voort uit mijn titel op de Masters”, gaf ze toe. Op deze Australian Open kreeg ze de Daphne Akhurst-trofee als het ware in de schoot geworpen. Niet dat haar eindoverwinning onverdiend was. Gezondheid is vandaag de dag het hoogste goed in het damestennis en Mauresmo is wat fysieke voorbereiding betreft voor het overgrote deel van haar carrière exemplarisch geweest. En zowel in de finale als in haar halve finale tegen Clijsters speelde Mauresmo overtuigend tennis. Haar forehand, vroeger het zwakke punt, hield stand en haar backhand beconcurreert die van Justine Henin-Hardenne qua efficiëntie en schoonheid. Bovendien hield ze haar zenuwen in bedwang, en bezat ze de beste benen.
Verbluffend benenspel
Wat niet gezegd kon worden van onze Belgen. Als een hoopje ellende zat Justine Henin-Hardenne erbij op haar persconferentie na de finale. Gefusilleerd door de overijverige fotografen terwijl ze worstelde met haar emoties. Wat een domper was dit voor de 23-jarige Waalse. Als een van de favorieten aan het toernooi begonnen, want uiteindelijk had ze ook al heel overtuigend het voorbereidingstoernooi van Sydney gewonnen, speelde ze elke wedstrijd een beetje beter. Oké, ze klaagde dan wel vanaf het begin over een opspelende schouderblessure, maar welke speelster was wel volledig fit ? ( zie kader) Dat een overgrote dosis ontstekingsremmers en pijnstillers het begin van het einde zou betekenen, was toen nog niet geweten. Want tegen Lindsay Davenport in de kwartfinale, zege die ze door haar tactische souplesse wist binnen te halen, kon haar maturiteit en sereniteit nog bekoren. In de halve finale speelde ze met Maria Sharapova de beste vrouwenmatch van de veertiendaagse. De achttienjarige Russische babe verraste met gevarieerd tennis in de eerste set. Nog steeds gestoeld op veel ritme en kracht durfde Sharapova de korte hoeken te zoeken, afgewisseld met hoge ballen in de backhand van de kleinere Henin-Hardenne. Enkel in het fijngevoelige werk, dropshots en gedurfde slices, bleek dat het Sharapova aan balgevoel ontbreekt en ging ze faliekant de mist in. Alleszins toonde Henin-Hardenne daar in die match dat ze op conditioneel vlak vooruitgang heeft geboekt. Door het werk van haar nieuwe conditietrainers, Marc Francaux en Eddy Kuypers die gelieerd zijn aan de universiteit van Louvain-la-Neuve, werkt ze meer op preventie en recuperatie. Het massieve is uit haar lichaamsbouw gevlakt, waardoor Justine zichzelf lichter voelt op de baan. Haar benenspel was alleszins verbluffend en werd zoals altijd gekoppeld aan een onuitwisbaar geloof in zichzelf. Mooie partij, knappe zege. Jammer genoeg werd die twintigste overwinning op rij in Australië – in 2004 won ze eveneens in Sydney en Melbourne – tevens de laatste op de Austra- lian Open 2006.
Zichtbare tegenzin
Twee dagen eerder had een even groot hoopje ontgoocheling, in de vorm van Kim Clijsters, de pers te woord gestaan na haar match tegen Amélie Mauresmo. Voor de Limburgse was het wel een half mirakel dat ze tot in de halve finale was geraakt. Op elk moment van deze Australian Open stond ze dichter bij opgeven dan bij succes. Haar lichaam brak stilaan af, waarbij de fatale enkelverzwikking een gevolg was van haar mentale en fysieke toestand. Alle ellende was eigenlijk al begonnen eind vorig jaar, toen Clijsters na een slopende comeback, negen toernooizeges op acht maanden tijd, niet voldoende rust vond om zich fatsoenlijk voor te bereiden op 2006. Lichaam noch geest zat fris om het nieuwe seizoen aan te vatten. Het exhibitietoernooi in Hong Kong begin januari werd ondanks winst slecht verteerd, waarop een heupblessure haar intrede deed op het toernooi van Sydney. Snel gevolgd door problemen aan de onderrug. Clijsters slikte tonnen pijnstillers en ontstekingsremmers en raakte strompelend en met dank aan de minieme tegenstand verder op de Australian Open. De match tegen Schiavone gaf hoop, was zelfs van een verbazingwekkend hoog niveau voor de nooit trainende Clijsters. Haar kwartfinale tegen Martina Hingis bracht de ontnuchtering. Clijsters kon met een overwinning het nieuwe nummer een van de wereld worden. En toch stond ze met zichtbare tegenzin op de baan. Nooit vertoond door de energierijke Clijsters en een duidelijk teken dat het nog twee lange jaren zullen worden tot haar pensioen. Dat ze één ronde later verplicht was op krukken het toernooi te verlaten, kon daarom als een spijtig ongeluk omschreven worden, maar evenzeer als een gevolg van haar mentale toestand. Zonder al te veel spirit aan een toernooi beginnen – Clijsters gaf zelf toe dat het voornamelijk het Australische publiek was dat haar op de been hield – met amper vijftig procent van haar fysieke mogelijkheden vergt veel toewijding. Al die doktersbezoeken, pillen, preventieoefeningen en kilometers tape elke dag vroegen enorm veel veerkracht. Op een bepaald moment kan het dan wel eens tegenzitten. Dat gebeurde in de wedstrijd tegen Mauresmo.
Kim Clijsters verliest door het scheurtje in haar gewrichtsbanden niet alleen haar rol als trekpleister op de Diamond Games in Antwerpen, ook haar eerste plaats op de WTA-ranglijst lijkt in gevaar. Met een verwachte retour begin april – Fedcup in Luik ? – staat haar alweer een revalidatie te wachten. De zoveelste. Belangrijker misschien nog wel is haar kans om ook het hoofd weer even in de familie- en vriendenschoot te laten rusten. Het lichaam van Clijsters heeft al heel wat klappen moeten verteren. Als de geest echter niet meer volgt, wordt zelfs de eenvoudigste opdracht een zware opgave.
Het vrouwentornooi was een zeer mager beestje. Geen goed tennis, geen spanning en veel blessures. Het kreeg bij wijze van spreken een finale die het verdiende. Voor Amélie Mauresmo zal het allemaal worst wezen. Zij heeft eindelijk een grandslamtitel achter haar naam en binnen tien jaar weet niemand nog dat ze hem eigenlijk op een presenteerblaadje kreeg voorgeschoteld. Survival of the fittest, gecombineerd met een grote honger, deed haar met de eerste prijs gaan lopen. De vloek van Mauresmo heeft zowat alle tegenstand uit de Lage Landen aangetast op deze Australian Open. De Française hief er wel haar eigen doem mee op.
FILIP DEWULF
