Met de (nipte) beslissing om alsnog met René Van-dereycken door te gaan en met hem gesprekken op te starten over een nieuwe overeenkomst profileert de KBVB zich nog maar eens als een stuurloos en verscheurd schip dat leeft bij de waan van de dag en niet bij machte is een strategie te ontwikkelen. Een paar weken geleden gaf voorzitter François De Keersmaecker nog aan dat er mogelijke opvolgers waren gecontacteerd en plaatste CEO Jean-Marie Philips onverbloemd kanttekeningen bij het functioneren van Vandereycken. Na een communautair geïnspireerde stemming blijkt de Limburger (voorlopig) toch de man te zijn die de Rode Duivels naar het WK 2010 moet brengen. Nadat hij eerder door velen haast werd gekruisigd, heet het nu dat Van-dereycken een paar dagen eerder zijn beleid met verve heeft verdedigd.

In een voetbalwereld waarin een hapsnapbeleid wordt gevoerd, getuigt het ergens van continuïteit om met een trainer door te gaan die een nieuwe ploeg heeft gebouwd. Los van het gegeven of de nieuwe generatie niet wordt overschat, is het anderzijds de vraag of Vandereycken met zijn realistische en rauwe voetbaldenkbeelden de ideale man is om deze aanvallend ingestelde lichting te coachen. Met Vandereycken doorgaan betekent bovendien haast zeker een nieuwe garantie op tal van botsingen die het enthousiasme rond de Rode Duivels niet echt zullen aanwakkeren. Het is nu de bedoeling dat er rond de stroef verlopen communicatie nieuwe afspraken zullen worden gemaakt, maar wie de bondscoach kent, weet dat hij geen concessies doet: hij is op alle domeinen overtuigd van zijn Grote Gelijk en sluit geen compromissen. Wie hem wil bewegen tot meer flexibiliteit en soepelheid voert een verloren strijd. Wat dat betreft, weet je met Vandereycken waaraan je toe bent: hij is altijd zichzelf en neemt nooit een pose aan. Een te waarderen eigenschap in een opgezwollen wereldje.

Het laat zich dan ook aanzien dat de straks beginnende contractbesprekingen moeizaam zullen verlopen. Als Vandereycken zichzelf niet verloochent, zal hij zich geen regels laten opleggen maar zelf eisen stellen. Een heikel punt is ongetwijfeld de Olympische Spelen van Peking waarvoor er een aantal A-internationals zal worden geselecteerd. Gegarandeerd kan hij zich daarin niet vinden omdat dit de voorbereiding op de WK-kwalificatiewedstrijden verstoort. De bondscoach weet dat hij zich geen uitschuiver kan veroorloven: bij een valse start breekt er gegarandeerd weer een storm van kritiek uit en dreigt er een onwerkbare situatie te ontstaan. Zeker vanuit de hoek van de Franstalige media, waar Vandereycken al langer alle krediet heeft opgebruikt.

De voetbalbond moet zich wapenen tegen een periode vol turbulentie en doet er dan ook goed aan de communicatie naar de buitenwereld beter te structureren en een aantal zaken heel duidelijk af te lijnen. Het heeft bijvoorbeeld geen zin om een woordvoerder aan te stellen als die helemaal niets mag beslissen en telkens weer door de feiten wordt gepasseerd.

Het is en blijft de vraag of de vreemde kronkel om met René Vandereycken door te gaan is ingegeven door een gebrek aan een alternatief. Buitenlandse trainers toonden geen interesse en/of zijn veel te duur. Bij de Belgen zijn er nauwelijks valabele kandidaten, wat veel zegt over het niveau van onze trainers. Michel Preud’homme – nog altijd ge-noemd voor het geval Vandereycken niet op het voorstel zou ingaan – lijkt niet te staan springen om Standard in te ruilen voor de nationale ploeg. En Erik Gerets zal zich ervoor hoeden om een rijkelijk betaalde job in Zuid-Frankrijk te laten schieten. Van een doorschuiven van Jean-François de Sart kon geen sprake zijn: de Sart verricht goed werk bij de beloften, maar hij weegt niet zwaar genoeg voor de A-ploeg.

Zo blijft dus voorlopig alles bij het oude en krijgt René Vandereycken de dwingende boodschap mee nu voor prestaties te zorgen. De fouten die tijdens de voorbereiding op het EK gebeurden, zo klonk het zaterdag in het bonds-gebouw, mogen niet meer voorkomen. Fouten? René Van-dereycken zal bij de contractbesprekingen graag horen wat hier wordt bedoeld. S

door Jacques Sys