Het leek wel een staatszaak in Genk. Na zijn beslissing om in te gaan op een aanbod van Al Jazira moest Frank Vercauteren ten koste van alles overtuigd worden om de club in de dubbele confrontatie met Maccabi Haifa te coachen. Het bestuur van RC Genk was bevangen door blinde paniek. Alsof de poort naar de lucratieve Champions League alleen geopend kon worden met Vercauteren op de bank.

Een vreemde gedachte. Iedereen weet hoe spelers aankijken tegen een trainer die vertrekt. Vooral ook als dezelfde trainer de apostel van het professionalisme uithing toen hij in juli een transferstop afkondigde. De spelers, zo stak hij zich toen in de rol van een belerende predikant, moesten uitsluitend met hun club bezig zijn. Op hetzelfde moment zat Vercauteren met Al Jazira aan de onderhandelingstafel en zouden er in april gesprekken zijn geweest met Standard. In volle titelstrijd. Hoe kan je als trainer met deze inconsequentie leven en, sterker nog, anderen lessen geven?

Dat Frank Vercauteren nu kiest voor de bankbiljetten waarmee in het Midden-Oosten wordt gewapperd kan je hem niet verbieden. De ene laat zich meer verblinden door het geld dan de andere. Maar het tijdstip waarop hij dat doet zegt veel over de waarden waarmee Vercauteren door het leven stapt. Hij praat over ethiek maar verandert in een pure opportunist als de omstandigheden dat vragen. Dan tellen er geen regels en principes meer maar gaat het om het eigenbelang. Andere trainers hebben het Vercauteren al voorgedaan. Dick Advocaat bijvoorbeeld die na enkele maanden als bondscoach van de Rode Duivels naar Rusland trok en achteraf andere redenen bedacht om die vaandelvlucht te verklaren.

Want dat is en blijft bizar: niemand wil bij dat soort overgangen toegeven dat geld de enige drijfveer is. Ook Vercauteren niet. Hij spant rond zijn vertrek een nevel van onduidelijkheid. Ten gepaste tijde, zo riep hij, wil hij over een en ander wel opheldering geven.

De vraag is wat je met dat soort uitspraken bereikt. Of je vertelt wat er aan de hand is of je houdt je mond. Zeker op het moment dat RC Genk voor de twee belangrijkste wedstrijden van het seizoen staat, gooi je geen extra olie op het vuur. Dan moet iedereen, om Vercauteren te citeren, helemaal geconcentreerd zijn op de club. Voor speculatieve randbemerkingen is er geen plaats. Vooral ook omdat een uitschakeling van RC Genk voor het kampioenenbal kan betekenen dat de leegloop verdergaat. De club bevindt zich dan ook op een niet onbelangrijk kruispunt.

Aan de figuur van Frank Vercauteren zat altijd al een wat donkere kant. Hij werd geprezen om zijn vakmanschap maar vooral in het begin van zijn trainerscarrière bleek zijn onvermogen om tactvol met mensen om te gaan. Dat hij met een verdraagzame man als Ariël Jacobs botste en op een gegeven moment zelfs niet met hem op een persconferentie wilde verschijnen is nog zo’n klein kantje. Moeilijk denkbaar is het in ieder geval dat Jacobs zo zou handelen als Vercauteren dat nu doet.

Na zijn wrang afgelopen avontuur bij Anderlecht en zijn kort intermezzo bij de nationale ploeg herstelde Frank Vercauteren zichzelf in Genk als trainer. Hij begon vorig seizoen ongerust aan de competitie omdat hij zich niet met de transferpolitiek kon vereenzelvigen. Dat was nu weer het geval. Hij zal het straks ongetwijfeld als een van de argumenten gebruiken als hij effectief over de redenen van zijn vertrek zal praten. Maar in wezen doet dat niet ter zake en verandert het niets aan de realiteit: Vercauteren heeft zich in de meest cruciale periode van het seizoen laten overhalen door de lokroep van het geld. Hij laat een club in de steek die hem de kans gaf zichzelf als trainer te rehabiliteren. Hij, de koning van het professionalisme, de veeleisende vakman die het belang van zijn club boven alles stelt, verscheen op een gegeven moment niet op een training en was voor iedereen onbereikbaar.

Onbegrijpelijk daarom dat het bestuur F. Vercauteren haast nog smeekte om even te blijven. Het had hem meteen de deur moeten wijzen. Onherroepelijk en onverbiddelijk.

DOOR JACQUES SYS

Het bestuur van RC Genk leek wel bevangen door blinde paniek.