Drie keer stond Glen De Boeck tijdens de derby tussen Cercle Brugge en Club Brugge recht om zijn spelers vanaf de zijlijn de juiste richting te tonen. Het was de weg naar voren. Het beeld deed ons denken aan dat van de Duitse bondstrainer Jürgen Klinsmann tijdens het WK 2006. Ook Klinsmann rekende resoluut af met starre denkbeelden en projecteerde vanuit een aanvallende voetbalfilosofie verfrissende denkbeelden op het elftal. Geen afwachtend voetbal, geen al te grote aanpassing aan de tegenstander, maar gewoon uitgaan van de eigen mogelijkheden, vrij en vrank. Klinsmann leidde de Mannschaft, die voor zijn komst vastgeroest zat in verouderde patronen, met avontuurlijk en herkenbaar voetbal naar de halve finale.
Als er in de aanloop naar de derby iets bleek, dan is het dat sommigen bij Club Brugge moeite hebben met de massale aandacht die Cercle plots krijgt. Dat toont dat verenigingen in de eerste plaats met zichzelf bezig zijn. Want het voetbal dat Cercle speelt, is en blijft een verrijking voor deze competitie. Ook in de derby, die Cercle in de eerste helft domineerde en waarin Club vanuit de achterste lijn met een soort raketvoetbal uitpakte : de ballen werd weggekegeld, Jeroen Simaeys en vooral Philippe Clement bleven nauwelijks overeind. Een gebrek aan koelbloedigheid verhinderde op dat moment een duidelijke voorsprong voor groen-zwart.
Dat Club de derby uiteindelijk met 2-1 won, was tegen alle logica in. De manier waarop de ploeg in de eerste helft bij momenten achter de bal holde, was pijnlijk om zien. Met uiterst matig voetbal handhaaft blauw-zwart zich bovenaan in het klassement. Paradoxaal genoeg belooft dat voor de toekomst want het is onwaarschijnlijk dat Club met dit materiaal op dit niveau verder gaat.
Toch blijft het verbijsterend dat de leider met defensieve problemen worstelt, in het middenveld tergend traag voetbalt en vooraan slagkracht miste. François Sterchele groeide vrijdag uit tot de matchwinnaar en werd als dusdanig bejubeld, maar dat mag de werkelijkheid niet verdoezelen : de spits, dé transfer van de voorbije zomer, zat voor de rest nauwelijks in de match, alle ijver ten spijt. Hij heeft voorlopig nog niet bewezen het niveau van een topclub aan te kunnen.
Pas echt alarmerend is het voetbal dat Anderlecht de voorbije weken bracht. Nadat het bestuur aanvankelijk gelaten reageerde op de ondermaatse prestaties werd een nieuwe treurmars, die op Germinal Beerschot, uiteindelijk Frank Vercauteren fataal. Enkele weken geleden beten de dirigenten nog fel van zich af toen er in de media over een ontslag van Vercauteren werd gespeculeerd. Nu leek dit de enige reddingsboei op de weg naar het herstel. De constructie die toen niet werd gevonden, is er nu wel : Ariël Jacobs, die in een eerste fase niet wilde overnemen, mag de competitie afmaken.
Het is verbijsterend naar welk lamentabel niveau de ploeg is afgegleden. Dat een speler als Marcin Wasilewski in de Poolse nationale ploeg schittert en aanvallende impulsen geeft en bij Anderlecht niet meer is dan een anonieme meeloper, staat model voor een vreemde gang van zaken. Mbark Boussoufa werd met de week slechter voor hij geblesseerd uitviel, Ahmed Hassan is een karikatuur van zichzelf nadat hij vorige zomer met al dan niet vermeende aanbiedingen zwaaide en het bestuur zich haastte om hem te houden. En de met veel trommelgeroffel binnengehaalde en dik betaalde Jan Polak draaft kleurloos mee in het middenveld. Vercauteren vond geen remedie tegen deze doffe ellende, hij kreeg de ploeg niet langer aan het voetballen en had steeds meer moeite met enkele opgezwollen ego’s. Ergens moet het ontslag voor hem een bevrijding zijn.
Niet eens een halfjaar is het geleden dat Anderlecht na het binnenhalen van de titel via een paar gerichte transfers de kloof met Europa wilde dichten. Na de kansloze uitschakeling in de Champions League spraken sommigen al van de finale van de UEFA Cup. De afgelopen weken viel het sommigen moeilijk een aantal zaken in een juist perspectief te plaatsen. Anderlecht gaat nu op zoek naar een nieuwe trainer. Een paar maanden geleden stuurde het Glen De Boeck, de coming man onder de Belgische trainers, weg. Hij paste niet meer in het profiel. S
door Jacques Sys
