Met drie opeenvolgende overwinningen lijkt Club Brugge eindelijk op de rails te staan. Bijna vijf maanden hebben de restauratiewerken van Michel Preud’homme geduurd en in die periode moet de trainer zich hebben afgevraagd of hij de spelersgroep niet zwaar had overschat. Maar als Club Brugge weer teruggrijpt naar zijn ziel blijft het een moeilijk in te nemen vesting. Stap voor stap heeft Preud’homme het vuur weer aangewakkerd en de collectieve gedachte in de ploeg geslepen, een moeilijke, soms delicate opdracht in een (sport)maatschappij die wordt gekenmerkt door individualisme en egoïsme.
Natuurlijk is het voetbal van blauw-zwart nog verre van flitsend en zullen vooral de komende wedstrijden tegen Standard en op Zulte Waregem (na eerst een verplaatsing naar OH Leuven) een indicatie zijn voor de kracht van de ploeg. Maar duidelijkheid heeft Michel Preud’homme wel gebracht. De manier waarop vooral Vadis Odjidja functioneert, staat daar model voor. De klasse van de middenvelder staat buiten kijf, maar met zijn vaak ondoordachte rushes verstoorde hij in het verleden geregeld het evenwicht in het middenveld en liet zeeën van ruimte achter zich. Nu denkt en voetbalt Odjidja collectief. Als de Brugse boss. Ook naast het veld. De manier waarop hij zich over de vorige week gepasseerde Maxime Lestienne ontfermde, was mooi om zien. Die speelde tegen KV Kortrijk eindelijk weer op niveau.
Dat Club Brugge straks Michel Preud’homme wil aanstellen als technisch directeur toont dat de bestuurlijke top na een lange zoektocht werk wil maken van een welomlijnde sportieve koers. Overal waar hij werkte, slaagde Preud’homme erin een grote inspraak af te dwingen bij het bestuur. Hoe hij na verloop van tijd mensen op zijn golflengte krijgt, werd vooral duidelijk in zijn periode bij AA Gent.
Juist in de Ghelamco Arena zijn ze, zoals bij zo veel andere clubs, op zoek naar sportieve continuïteit. Trainerswissels staan die steeds weer in de weg. Als AA Gent straks Mircea Rednic doorstuurt, staat volgend seizoen de vijfde trainer in twee jaar voor de groep, de korte interim-periode van Manu Ferrera niet meegerekend. Zo kan je nooit sportieve fundamenten bouwen. Maar die vloedgolf van wissels blijft in het door emotie geregeerde voetballandschap schering en inslag. Bij de zestien eersteklassers waren er de afgelopen twee en een half jaar vijftig verschillende trainers aan het werk. Dat is een gemiddelde van meer dan drie per club.
AA Gent heeft de afgelopen jaren uitstekend werk verricht. Eerst werd er een gigantische schuldenberg weggewerkt en met het nieuwe stadion hebben de Buffalo’s een voorsprong van minimaal tien jaar op de andere verenigingen. Maar achter dat stadionproject kan je je niet blijven verschuilen. Nu komt het eropaan een goede ploeg neer te zetten. En voor een betere interne communicatie te zorgen. Dat spelers afgelopen zaterdag tot een persboycot besloten zonder dat de bestuurlijke top en de trainer dat wisten, is veelzeggend. Los van het gegeven dat dergelijke boycots alleen maar een teken zijn van onmacht. Veel beter doet de groep eraan zelf voor de spiegel te gaan staan. Telkens weer blijkt dat een stuk moeilijker te zijn. Ook na de wedstrijd tegen Lokeren, waarin AA Gent zijn laatste kans op play-off 1 miste en in het laatste halfuur niet verder kwam dan ballen weg te trappen.
Heel moeilijk is het voor clubs ook om, binnen de eigen cultuur, de juiste technische mensen te vinden. Lokeren was lang een trainerskerkhof. Tussen medio 2005 en midden 2010 kwam het daar tot elf trainerswissels. Intussen slijt Peter Maes zijn vierde seizoen op Daknam. Sindsdien heerst er een bijna sacrale rust en komt de vroeger al eens met scherp schietende voorzitter Roger Lambrecht nauwelijks nog in de publiciteit. Tenzij vorig weekend toen hij in een interview vertelde dat Lokeren een probleem heeft als Maes vertrekt.
En rustig blijft het ook bij Standard. De door velen nog altijd niet serieus genomen Guy Luzon heeft daar op zijn manier iedereen meegekregen in zijn verhaal. Anders zet je niet zo’n imposante reeks neer. Met onder meer zeventien wedstrijden zonder tegendoelpunt.
DOOR JACQUES SYS
Elke persboycot is een schrijnend teken van onmacht.
