Toen KV Mechelen hem uit de Turkse tweede klasse viste, riep niemand hoera. Maar kijk: van alle zomeraanwinsten van Malinois speelde Sofiane Hanni al het vaakst. Zaterdag leert hij Anderlecht kennen. Of Anderlecht hem, dat kan ook.
Neen, zijn geboortejaar is het niet, dat rugnummer 94. Zijn moeder zette Sofiane Hanni vier jaar eerder al op de wereld. Maar dat getal op zijn shirt verklapt wel iets anders over de nieuwe wervelwind op het Mechelse middenveld. Alle postcodes van Val-de-Marne beginnen met 94 en in dat Franse departement, meer bepaald in Vitry-sur-Seine, spendeerde hij de eerste veertien jaar van zijn leven. “Met mijn rugnummer wil ik tonen dat ik niet vergeten ben waar ik vandaan kom”, aldus Sofiane – Soso voor de vrienden.
Lampen in de living
Hanni werd geboren op enkele kilometers van de Champs-Elysées. Zijn vader is ook in Frankrijk geboren en heeft Algerijnse ouders, zijn moeder is een Algerijnse die op haar negende naar Frankrijk verhuisde. “Thuis liep ik als klein ventje al de hele tijd achter een bal aan”, vertelt Hanni. “In onze living brak ik geregeld een lamp. Mijn moeder moest me vaak naar buiten jagen. (lacht) Mijn vader schreef me in bij een plaatselijke voetbalclub. Zelf was hij ook voetballer, ook een nummer 10. Ik ging elke zondag naar zijn match kijken. Ik wilde worden zoals hij.”
Eerst speelde Hanni in bescheiden clubjes, maar op zijn veertiende klopte plots FC Nantes aan. “Apetrots was mijn vader toen. Hem was het niet gelukt om zijn droom waar te maken – verder dan de Franse tweede klasse is hij nooit geraakt – maar misschien kon ik wel slagen als prof. Zelf was ik ook heel blij. Ik ging op internaat, op 400 kilometer van thuis. Dat was een grote stap, maar ik wou koste wat het kost mijn droom najagen. Ik was echt gepassioneerd door voetbal.”
Zijn grote doorbraak bij Nantes bleef evenwel uit en na zes jaar, op zijn twintigste, sprong Hanni ineens op een vliegtuig naar Turkije. “Nantes vernieuwde mijn contract niet en vanuit de rest van Frankrijk waren er niet echt interessante aanbiedingen. Een makelaar vertelde me over een nieuw project waar hij mee bezig was: spelers uit Frankrijk naar Turkije loodsen. Daar houden ze van voetballers uit de Franse school, zei hij. De bedoeling was om me daar eerst te laten groeien in de tweede klasse. Zo belandde ik bij Erciyesspor. In mijn tweede seizoen daar pakten we de titel, maar toen haalde die club de grove borstel boven. Fuat Capa werd trainer en bracht een resem spelers mee. Ik volgde mijn oude trainer naar Ankaraspor.”
Met die tweedeklasser was Hanni vorig seizoen weer op weg naar het hoogste niveau, maar toch begon hij te zoeken naar een nieuwe uitdaging. “Drie jaar Turkije was genoeg. Ik wilde weer dichter bij mijn familie zijn, en ook: ik wou eindelijk eens zien hoe hoog ik kan geraken in een goeie Europese competitie. Mijn makelaar, Jean-Charles Parot, sprak over mij met Olivier Renard (assistent van de sportief directeur bij KV Mechelen, nvdr) en die kwam me bekijken. Eind maart mocht ik hier dan een contract tekenen.”
Het spel beheren
Spijt van zijn tijd in Turkije heeft Hanni allerminst, zegt hij. “Ik speelde daar zo’n honderd matchen, ik scoorde 22 keer en gaf 35 à 40 assists. Toen ik naar ginder vertrok, was ik nog een groentje, ik had in de eerste ploeg van Nantes maar vier keer mogen spelen. In Turkije leerde ik een heel andere druk kennen, in een professionele omgeving, waar ze dan ook nog eens zot zijn van voetbal. Ik ben op het veld nu veel rijper.”
In Mechelen groeide Hanni deze zomer meteen uit tot een vaste waarde in de ploeg van Aleksandar Jankovic. Na tien speeldagen staan er tien basisplaatsen achter zijn naam. En twee goals en twee assists. Hanni speelde al als nummer 10 en als middenvelder vanaf de linkerflank. Hier en daar noemen fans hem al ‘de nieuwe Julien Gorius‘, verwijzend naar de voormalige spelmaker van KV die in 2012 naar Racing Genk trok. “Hanni is ook een beetje dat type”, zegt sportief directeur Fi Vanhoof. “Hij brengt technisch vermogen en is ook tactisch tamelijk sterk. We zijn tevreden over hem. Maar hij moet zich natuurlijk nog wat aanpassen aan het Belgische voetbal, zeker aan het fysieke aspect. Ik vind hem nog wat onregelmatig: hij heeft heel goede momenten, maar ook mindere. Hij moet zijn krachten nog goed leren doseren.”
Hanni zelf gaat niet echt akkoord: “Ik was nog nooit echt doodmoe op het eind van een match. De hoogtes en laagtes in mijn spel hangen eerder samen met de hoogtes en laagtes van de hele ploeg. En dat vind ik wel een werkpunt. Ik verwijt mezelf soms dat ik er nog niet in slaagde om het team door moeilijke momenten te sleuren. Op die momenten wil ik sterker en belangrijker zijn.”
Jankovic, de trainer van KV, zegt: “Een nummer 10 met zijn profiel kan het spel nog beter beheren. De voorbije maanden hadden we af en toe last met het tempo in de match. Soms moeten we het spel wat vertragen, zodat we ons eerst kunnen organiseren vooraleer in de aanval te trekken. Dat deden we niet altijd. Maar dat komt wel. En Hanni heeft daar de capaciteiten voor. Hij weegt op de groep en op het spel. En hij neemt verantwoordelijkheid. Hij is een playmaker die het kan maken in het moderne voetbal, want Hanni is niet zo’n jongen die de bal gewoon in de voet vraagt, hij beweegt veel en duikt goed in de ruimtes tussen de linies. Hij heeft intelligente looplijnen en verstuurt de juiste pass op het goeie moment. Geef hem gewoon nog wat tijd. Dit is een fysieke competitie en veel ploegen spelen erg gesloten. Dat is een nadeel en een uitdaging voor een technische speler. Wat Hanni gewoonlijk op een grote ruimte doet, moet hij nu ineens op een zakdoek doen.” ?
DOOR KRISTOF DE RYCK – BEELDEN: BELGAIMAGE
“Hanni weegt op de groep en op het spel.” Aleksandar Jankovic
