Er resten Anderlecht nog negen wedstrijden om zijn plaats in play-off 1 veilig te stellen. Eén ding weten we nu al: Anderlecht zal afzien om zijn doel te bereiken.
‘Het komt wel goed’, liet Vincent Kompany zich ontvallen na het flauwe 0-0-gelijkspel tegen KAA Gent. Kompany valt al drie maanden lang in herhaling. En hij juicht de progressie van zijn ploeg en de individuele spelers toe. Maar één conclusie dringt zich op na de povere prestaties tegen RE Mouscron en de Buffalo’s: Anderlecht heeft zijn werf nog niet onder controle. Het spel van paars-wit bekoort niet. Op Le Canonnier was de staat van het veld een geldig excuus, maar Anderlecht heeft geen enkel argument voor de non-match tegen Gent in het eigen Lotto Park. De doelpogingen binnen het kader waren op één hand te tellen en Anderlecht zette daarmee zijn onwaarschijnlijke reeks zonder veldgoal gewoon voort. No penalty, no party. Tijdens de wintermercato slaagde het bestuur erin om enkele chirurgische ingrepen in te plannen, maar daarmee heeft het zijn kansen om bij de eerste vier te eindigen niet vergroot.
Eigenlijk staat het al vast dat de kern voor volgend seizoen er grotendeels anders zal uitzien dan nu. En Kompany zal zich daarnaar moeten schikken.
OP ZOEK NAAR LEIDERS
Matt Miazga en Hannes Delcroix zagen er vorige week niet goed uit in Moeskroen toen ze het scenario van een lachwekkend tegendoelpunt in elkaar prutsten. Bij die fase moesten we spontaan terugdenken aan een interview dat Kompany enkele weken geleden gaf aan Eleven Sports en Sport/Voetbalmagazine. Op de vraag of er geen type-Kompany ontbrak in de as van de verdediging, een zone die essentieel is in een elftal, moest hij schoorvoetend ja antwoorden. ‘De speler Kompany zou in principe niet op Anderlecht moeten rondlopen. Het is dus niet realistisch om die vergelijking te maken. Laten we vertrekken van de spelers die er wel zijn en hen beoordelen op hun kwaliteiten. En die jongens halen een niveau dat meer dan voldoende is voor de Belgische competitie. Deze ploeg is onervaren en er zijn inderdaad niet evenveel leidinggevende spelers als in de teams van Anderlecht die in het verleden grote successen hebben behaald. Maar we hebben toch een paar spelers die ondanks hun jonge leeftijd het leiderschap durven opeisen. Ik denk dan aan Albert Sambi Lokonga en Hendrik Van Crombrugge. ‘
Kompany liet de naam van Adrien Trebel bewust niet vallen aangezien hij toen in de lappenmand lag. Maar de Fransman maakte intussen zijn comeback in Moeskroen en tegen Gent en hij toonde meteen wat hij dit Anderlecht kan bijbrengen. In het spel, maar ook op mentaal vlak. Trebel is een geboren leider en kan met zijn charisma de rest van de ploeg meeslepen. Hetzelfde kan gezegd worden van Van Crombrugge, die nog in volle revalidatie is. Paars-wit wacht ook op de terugkeer van Elias Cobbaut en Yari Verschaeren, twee spelers die probleemloos hun plaats in de basisploeg kunnen innemen, maar die niet bepaald het profiel hebben van een kopman.
SPRANKELEND TRIO
We zijn over halfweg de competitie en Kompany zal niet kunnen ontkennen dat zijn middenveld een grote bouwput is. Al had hij daar niet alleen schuld aan. Hij kon er bijvoorbeeld niet veel aan doen dat Trebel op het einde van de maand september, op een moment dat hij zich opwierp als motor van de ploeg, uit beeld verdween door een blessure. En hij heeft moeten aanvaarden dat Percy Tau in het begin van het jaar vervroegd terugkeerde naar Engeland.
Daarnaast waren er ook tal van vruchteloze pogingen van Kompany himself. Vince gaf te veel krediet aan jongens als Peter Zulj en Michel Vlap. Van alle middenvelders die sinds de zomer een kans kregen zijn er eigenlijk drie die altijd in de ploegen zouden moeten staan: Tau, Trebel en Sambi Lokonga. Vandaag moet Kompany op zoek gaan naar een vervanger voor Tau en zonder ongelukken wordt die plaats vrijgehouden voor Abdoulay Diaby. Indien Trebel geen terugval kent en Diaby zijn niveau terugvindt, zal Anderlecht kunnen uitpakken met een uitgebalanceerd middenveld. Giet de efficiëntie van Diaby, de elegantie van Sambi Lokonga en de grinta van Trebel bij elkaar en je krijgt een middenveld waarmee je al eens kan vlammen in de Jupiler League. Tot voor kort, voor de overgang van Vlap naar Arminia Bielefeld, beschikte Kompany zelfs over negen spelers voor drie posities. Josh Cullen en Anouar Ait El Hadj werden de voorbije weken vaak in de ploeg gedropt, maar ze zullen wellicht de rekening betalen zodra Trebel en Diaby helemaal fit zijn. Yari Verschaeren herstelt nog van een blessure, terwijl Marco Kana een bijzonder moeilijk seizoen beleeft. En dan is er ook het geval Majeed Ashimeru, die recent overkwam van Salzburg maar op conditioneel vlak nog een achterstand moet wegwerken.
GROTE FLEXIBILITEIT
Kompany vertelde een tijdje geleden dat Anderlecht de ploeg is met de grootste groeimarge in België, maar hij beseft dat het voetbal dat hij voor ogen heeft niet zomaar aangeleerd kan worden. Hij rekent hiervoor op het aanpassingsvermogen van zijn spelers en hun werkethiek. ‘Ik prijs mij gelukkig met het parcours dat ik heb afgelegd, maar ik heb niets cadeau gekregen. Niets is vanzelf gekomen. Ik heb niet het traject gekend van een Lionel Messi, ik heb dus moeten zwoegen om alles voor elkaar te krijgen. En ik heb gedurende mijn carrière vooral moeten knokken tegen van alles en nog wat. Ik heb tienduizend blessures opgelopen en ik ben elke keer teruggekomen. Ik heb mij moeten aanpassen aan verschillende speelstijlen die, volgens bepaalde mensen met kennis van het internationaal voetbal, niet voor mij waren weggelegd. Toen Roberto Mancini bij Manchester City aankwam, heb ik gehoord dat hij geen trainer voor mij was. Hij had het zogezegd meer voor spelers die op verdedigend vlak solider waren dan ik. Ik was te speels, ik was te dat, et cetera. Ik heb de mening van die mensen kunnen veranderen. Daarna kwam Pep Guardiola en er werd opnieuw gesuggereerd dat het onder hem moeilijk voor mij zou worden. Maar het is goed uitgedraaid omdat ik mij flexibel heb opgesteld. Aan de voetbaltop moet je in staat zijn om je aan te passen. Die zaken geef ik door aan mijn spelers. Ik reik het aan zonder te eisen dat ze dingen doen waar ze misschien nog niet klaar voor zijn.’
Toen Kompany twee maanden na de competitiestart zijn beste speler verloor aan Stade Rennes klonk hij bijna fatalistisch. ‘ Jérémy Doku was een belangrijke speler in ons systeem. Hij had een actie in de benen en was beslissend. Hij heeft ons goede diensten bewezen, maar nu is hij er niet meer. Morgen is het misschien een andere speler die zal vertrekken.’
BEPERKTE GELDRESERVE
Doku werd vervangen door Paul Mukairu en binnenkort mag Jacob Bruun Larsen zich misschien op de positie van linkerwinger settelen. Kompany deed ook niet moeilijk toen Tau teruggehaald werd door Brighton en hij zet nu alles in op Diaby. Vorig jaar stond Kompany op het punt om Anderlecht te verlaten en terug te keren naar Manchester City om er assistent te worden van Guardiola. Vince stoorde zich namelijk aan de houding van Marc Coucke, die niet wilde ingaan op de vraag om extra middelen vrij te maken voor transfers. Intussen heeft Kompany er vrede mee genomen dat de situatie niet snel zal veranderen. Hij weet maar al te goed dat het einde van het bloedvergieten nog niet voor meteen is. Door de financiële toestand van de club komen verhandelbare spelers als Verschaeren en Sambi Lokonga elke mercato in aanmerking om verkocht te worden. Mocht Anderlecht opnieuw naast play-off 1 en een Europees ticket grijpen, dan zullen er de komende maanden nog een aantal basispionnen van de hand worden gedaan. In dat opzicht liet sportief directeur Peter Verbeke de namen van Trebel en Van Crombrugge vallen. Deze keer zal Kompany dus niet uit de lucht vallen, want er werd hem duidelijk gemaakt dat Anderlecht een club geworden is met een beperkte geldreserve.
Eigenlijk staat het al vast dat de kern voor volgend seizoen er grotendeels anders zal uitzien dan nu. En Kompany zal zich daarnaar moeten schikken. Vorige zomer kreeg Verbeke om en bij de vier miljoen euro om versterkingen te halen – naar Anderlechtnormen was dat een bedroevend laag bedrag – en vorige maand moest hij het doen met een lege enveloppe. Anderlecht is niet meer in staat om geld te spenderen aan inkomende transfers. Wat erop neerkomt dat Verbeke veroordeeld is tot het jongleren met een lege kas en verplicht is om koopjes te doen op de tweedehandsmarkt. Sinds zijn intrede bij Anderlecht in februari van vorig jaar heeft hij al een veertigtal transacties afgerond en op Doku na waren het allemaal armtierige verrichtingen. De Brusselaars grossierden in huurovereenkomsten, al werd er voor Ashimeru (2,5 miljoen), Mukairu (3 miljoen) en Diaby (3,5 miljoen) telkens een aankoopoptie bedongen. Zelfs als die spelers in de laatste rechte lijn van de competitie ontploffen, zal Anderlecht niet bij machte zijn om de opties te lichten. De kapitaalsinjectie van vijf miljoen euro, die vorige week in extremis tot stand kwam, zal daar niets aan veranderen. Dat geld zal vooral dienen om de clubkas te spijzen en geen onvoldoende te krijgen van de licentiecommissie.
Volgens Verbeke is Miazga niet tegen een verlengd verblijf op Anderlecht en hij zou ook Lukas Nmecha en Larsen kunnen overhalen om hun Belgische avontuur te verlengen. Maar dat plan valt of staat met het halen van Europees voetbal. Tegelijkertijd doet Verbeke zijn beklag dat hij op inkomend vlak niets kan plannen zolang er geen bijkomende geldmiddelen gedeblokkeerd worden. Maar in de wandelgangen wordt gezegd dat de club 70 miljoen euro aan vers kapitaal nodig heeft om op structureel vlak weer gezond te zijn en om zijn sportieve status van vroeger terug te winnen.
VERSCHILLENDE TRANSFERPROFIELEN
Als je over amper vier miljoen euro beschikt en drie miljoen ervan spendeert aan een speler wiens kwaliteiten niet overeenkomen met het spel dat de trainer wil ontwikkelen, dan zit je gegarandeerd met een probleem. Dat is de problematiek waarmee Anderlecht geconfronteerd werd met Mustapha Bundu. Die kwam vorige zomer over van Aarhus en werd zojuist uitgeleend aan FC Kopenhagen. Bij Anderlecht kwam hij uit op negen wedstrijden, waarvan hij er slechts één helemaal uitspeelde. Dat Bundu zo hard flopte in het Lotto Park is deels toe te schrijven aan het complexe samenlevingscontract dat Frankie Vercauteren en Kompany met elkaar afsloten. De twee hadden meningsverschillen wat betreft de tactische en technische invulling van elke positie. Kompany was voorstander van een hoge pressing, terwijl Vercauteren een voorzichtige aanpak predikte. En dat had tot gevolg dat ze elk bij verschillende profielen uitkwamen. Vercauteren was bijvoorbeeld fan van Derrick Luckassen – om die reden werd zijn huurovereenkomst in eerste instantie verlengd – en Kompany van zijn kant neigde meer naar een Pieter Gerkens. Vercauteren won uiteindelijk het pleit, maar na zijn vertrek werd Luckassen helemaal aan de kant geschoven. Waarna zijn contract abrupt werd beëindigd. ‘Vincent was deze zomer nog niet de Vincent die hij vandaag is’, legde Peter Verbeke uit in een interview met enkele Nederlandstalige kranten. ‘Hij is de eerste om dat toe te geven. Vincent ziet nu veel beter wie past in zijn voetbal en wie niet. Mochten we begin september over de huidige kern beschikken, dan stonden we vandaag boven Genk.’
Waar is de typeploeg van Kompany?
Toen Jacob Bruun Larsen vorige week na rust mocht invallen op Moeskroen was hij de 35e speler die dit seizoen opgesteld werd door Anderlecht. Het is een verbijsterende statistiek, die deels toe te schrijven is aan de personeelswissels in de kleedkamer en blessures, maar het geeft ook dat Kompany alle moeite heeft om een echte basisploeg te vinden die enkele weken kan blijven staan. Het lijkt alsof hij na al die maanden nog in een experimentele fase zit. Ter vergelijking: Club Brugge liet 24 spelers opdraven, Genk 26 en zowel Standard als Antwerp zitten aan 28. Het is dus niet verwonderlijk dat het elftal van de Brusselaars al een paar keer van kop tot teen veranderd is sinds het begin van de voorbereiding. Een overzicht.
