door Koen Meulenaere

Maandag 28/10

Alarmerend bericht op de ochtendradio : ze gaan de weg Hasselt-Eindhoven ondertunnelen in Helchteren. Een tunnel van vijf kilometer ! Met twee verdiepingen, als wij het goed begrepen hebben. Straks halen ze er nog kolen uit de grond. ‘En dan’, zal u verveeld opmerken. Het antwoord luidt : SK Lommel.

De weg Hasselt-Eindhoven, wij hebben het er al over gehad, is de meest waanzinnige weg van het land. Stel : men wordt uitgestuurd om een wedstrijd aan de Gestelsedijk te verslaan, zoals ons ooit is overkomen. Men rijdt vanuit Brussel via de autostrade Leuven-Lummen. Afrit Houthalen-Helchteren. ‘Ik ben er’, denkt een dwaas de eerste keer dat hij Lommelwaarts reist. Jan dag Jan. Een tweede verplaatsing begint, drie keer zo lang als de eerste. Na een eindeloze eeuwigheid door de donkerste donkerte te hebben gereden, meestal regent het ook nog en ziet men geen steek voor de ogen, rijdt men over een niet-geëlektrificeerde spoorlijn en bereikt men de ring rond Lommel. Het stadion ligt in vogelvlucht achthonderd meter verder.

‘Ik ben er’, denkt dus diezelfde dwaas van daarnet. Vergeet het maar. Thans begint een derde verplaatsing, nog langer dan de vorige twee samen. Men volgt namelijk de wegwijzers naar het stadion en wordt tot zijn verbijstering veertien kilometer rond geleid. Een grotere cirkel rondom Lommel beschrijven dan via het volgen van deze wegwijzers is onmogelijk. Op een gegeven moment betreedt men een stuk heide waarvan niet duidelijk is tot welk land het behoort : België, Nederland, Duitsland wellicht, of toch al Denemarken ? En elke paal, elke tegel, elk plukje helmgras is eigendom van Louis Van Velthoven.

Welnu, op dat tweede traject, dat ook bekend is bij atletiekliefhebbers die de Nacht van Hechtel gaan bijwonen of bij handbalfans die voor hun sport zelfs de verplaatsing naar Neerpelt over hebben, daar gaan ze dus een tunnel graven. Op die weg vindt men een kolossale villa naast een schroothandel. Daarna een viswinkel, een megadancing, een kerk en een bordeel. Een flatgebouw, een supermarkt, een school, een steengroeve, een pretpark en een oude molen. Gevolgd door een pottenbakkerij, een zaak van tuinkabouters, een bejaardentehuis, een verffabriek, een atoomcentrale en een showroom van Mitsubishi. Dan ligt er een mijnterril, een Chinees restaurant, een dubbele gezinswoning, een McDonalds, een bushokje, een camping en een dure merkkledingzaak. Weer twee villa’s verder volgen een frituur, een groepspraktijk van Geneeskunde voor het Volk, een belastingkantoor, een kippenkwekerij, een museum…

Wij kunnen deze hele rubriek vullen met wat zich op de weg Hasselt-Eindhoven bevindt. Hét voorbeeld van onze befaamde Belgische ruimtelijke ordening. Op het laatste stuk naar Lommel, dat plots door het Zwarte Woud leidt, vliegen er bij helder weer bokkenrijders door de lucht. Het enige wat nog ontbreekt is een tunnel, volgend jaar beginnen ze eraan. Duur van de werken : een jaar of dertig. Althans, dat vermoedt uw scout die in de tunnelbouw is opgegroeid. Hoe wij in tussentijd in Lommel moeten geraken, is ons niet meteen duidelijk. Wellicht langs Berlijn. Of per bok.

Zaterdag 2/11

Wij hebben hier een tijdje gelden verteld hoe Ivan Sonck als hij over de autostrade rijdt de verlichtingspalen telt, dat aantal vermenigvuldigt met de gemiddelde snelheid waarmee hij de afstand van de eerste tot de laatste paal heeft afgelegd, en dan uit het blote hoofd berekent hoeveel palen hij zou gepasseerd zijn als hij gemiddeld vijftien kilometer per uur sneller had gereden over het dubbele van de afstand.

Wie dacht dat dit om te lachen was heeft zich vergist. Sonck heeft het in zijn vierwekelijkse column in De Standaard zelf toegegeven. “Van de zeven seconden”, schreef Sonck die vanzelfsprekend een ander talstelsel hanteert dan het tien- of zestigdelige, “ben ik er zes aan het rekenen. De zevende denk ik aan seks. Maar aangezien ik daarin heel wat minder uitblink, begin ik ook in die periode weer koortsachtig berekeningen te maken. Indien zeven miljoen spermatozoïden zich met een snelheid van zes centimeter per achtste seconde een weg banen vanuit mijn zak naar het geslachtsdeel van mijn toevallige partner, hoe snel moet dan de eicel vluchten om te verhinderen dat…”

“Voor ik het weet”, sloot Ivan zijn column af, “zit ik met een erectiestoornis en ga ik van lieverlee maar opnieuw rekenen.” Waar de zakjapanner afhaakt, komt de ware aritmetische meester aan de oppervlakte : de mens. Of toch de mens in zijn gesublimeerde gedaante, meer bepaald Ivan Sonck. Die rookte noch dronck, zoals wij eens in Humo hebben geschreven. Dat was na zijn eerste ontwenningskuur.