Geboren op 2 oktober 1977.

Voor welke sporter heb jij veel bewondering ?

Tiger Woods. Sedert enkele maanden hebben mijn ploeggenoot Frederik Boi en ikzelf de golfmicrobe serieus te pakken. Eén keer per week doen we een parcours, daarnaast volgen we twee keer per week praktische les. Golf is voor mij pure ontspanning. Je mag enkel met dat spelletje bezig zijn, als je met iets anders in je hoofd zit, kan je niet goed spelen. We hebben pas een reis gemaakt waarbij we iedere dag een ander parcours afwerkten en vijf uur lang in ongelooflijk mooie natuurlandschappen rondwandelden. Dat maakt je rustig, zelfs als je niet goed speelt. De tijd staat dan een beetje stil.”

Voor welke maaltijd mogen ze jou ’s nachts wakker maken ?

“Scampi’s op gelijk welke manier, liefst met pureepatatjes, hoe raar dat ook klinkt.”

Kook je zelf ?

“Af en toe wel, ik doe dat graag. Momenteel woon ik nog steeds bij mijn schoonouders, waar ik gebleven ben na de dood van mijn vriendin Nele eind vorig jaar. Mijn vriendin en ik waren samen begonnen aan de bouw van ons huis, eind dit seizoen zou het klaar moeten zijn en dan kom ik op eigen benen te staan. Dan zal ik mijn potje wel moeten koken.”

Je hebt op jonge leeftijd een heel zwaar verlies moeten verwerken. Waaraan heb je het meest steun gehad ?

“Aan haar. De herinneringen, de bouw van het huis. We hebben die bouw geen moment achterwege gelaten, steeds verder gewerkt. Het voelt alsof je dat toch nog samen doet, je gaat er als het ware nog samen door. Nele is er nog altijd bij. Als ik voor ons huis zaken ga kiezen – of dat nu de vloer of de keuken is – dan probeer ik altijd haar gedachtegang te volgen. Ik heb ook heel veel steun gehad aan mijn schoonouders en de familie van Nele. Wat zij allemaal voor mij doen, dat grenst aan het onwaarschijnlijke. Maar als je ’s avonds alleen in je bed ligt, dan komt er toch maar één persoon terug die je sterk houdt, die je aanspoort om door te doen en dat is Nele.”

Heeft wat je hebt meegemaakt jouw visie op het leven veranderd ?

“Dat voelde ik al terwijl ze ziek was ( Nele leed aan leukemie, nvdr). Daarvoor waren wij een koppel dat om halfzeven arriveerde als mensen zeiden : ‘Rond zeven uur moet je hier zijn.’ Toen Nele ziek was, hadden we al zoiets van : ‘Als we er om zeven uur niet zijn, ach ja, dan wordt het halfacht.’ Ik zeg niet dat dat de goede ingesteldheid is ( lacht), maar ik bedoel : je neemt meer tijd voor jezelf, je laat je minder opjagen. De beperkte familiekring wordt ook veel belangrijker dan de buitenwereld die van alles zegt en denkt.”

Kan je beter relativeren ?

“Dat moet nog komen, denk ik. Nu ben ik opnieuw iets kalmer, maar vorig seizoen kon ik me enorm druk maken over kleine dingen, terwijl ik dat vroeger nooit deed. Nadat ik zoiets tegenkwam op training, dacht ik enerzijds ‘dat ben ik niet’, maar langs de andere kant voelde ik me dan ook weer een stukje bevrijd. Het was alsof ik een soort frustratie moest kanaliseren. Nu begint dat geleidelijk te verbeteren, ik word weer meer mezelf. Gelukkig was de spelersgroep heel begripvol. Ze hebben me enorm gesteund. Vanaf het moment dat ik wist dat Nele ziek was, heb ik de groep ingelicht en hen gevraagd om het uit de pers te houden. Dat hebben ze altijd gerespecteerd.”

Sta jij nu als een optimist of als een pessimist in het leven ?

“Als een realist. Ik zal de goede dingen zien, maar altijd aan de slechte denken. Ik probeer de zaken te bekijken zoals ze zijn.”

Wat is je slechtste gewoonte ?

“Dat ik slordig kan zijn met papieren. Normaal was dat iets wat Nele deed en nu krijg ik nog heel wat extra papieren op me af gestuurd. Dan had ik wel eens de slechte gewoonte om dat opzij te leggen en te ‘vergeten’, maar daar komt alleen maar miserie van, heb ik gemerkt.”

Aan welke mensen kan je je ergeren ?

“Mensen die opgejaagd zijn zonder reden. Als je bijvoorbeeld naar de winkel gaat en in de rij staat die niet vooruitgaat – en daar heb ik een talent voor – en er staat dan zo’n mens achter je te blazen en te zuchten en te proberen om de kassierster op te jagen, dan heb ik altijd veel zin om te reageren.”

Wanneer heb je voor het laatst hard gelachen ?

“Ik lach eigenlijk veel, het is een beetje mijn natuurlijke gelaatsuitdrukking. Maar echt hard gelachen ? Dat zou ik niet meteen kunnen zeggen. Het zijn eerder veel keer kleine beetjes.”

Loes Geuens

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content