Zondag televisiedag. Dat wordt bij mij stilletjes aan een traditie, het heeft waarschijnlijk met mijn gezegende leeftijd te maken. Het veldritseizoen zit erop, de prijzen zijn verdeeld, de vakantie kan beginnen. Niels Albert daarentegen had nog een zware opdracht. Hij had beloofd te voet van Oostmalle naar Scherpenheuvel te trekken als hij wereldkampioen werd in Koksijde. Die belofte werd ondertussen uitgesteld … Ik ben benieuwd hoe Onze-Lieve-Vrouw daarop gaat reageren.
In Nederland daarentegen heeft men andere zorgen. Hun prins Friso is er erg aan toe, nadat hij op wintervakantie gegrepen werd door een lawine. Regelmatig schakel ik mijn televisietoestel over naar een of andere Nederlandse post om op de hoogte blijven van de evolutie van zijn situatie, want ik ben op mijn oude dag een royalty watcher geworden. Denkelijk was er weinig nieuws te melden, want ik kwam terecht op het WK allround schaatsen, nu niet direct mijn favoriete sport. Mijn afstandsbediening is defect, en om mijn kapotte knie niet onnodig te belasten bleef ik maar een tijdje kijken. Zoals bij ons in het veldrijden hebben onze noorderburen geen enkele buitenlandse tegenstand in deze discipline. Voor ik indommelde, kon ik nog net de medaille-uitreiking meepikken. Drie Hollanders op het podium … Wat een verrassing! Met op het hoogste schavotje: de onvermijdelijke Sven Kramer. De eerste tonen van het Wilhelmus heb ik nog gehoord, toen ging het licht uit. Ik werd juist op tijd wakker om de voetbalactiviteiten op onze Belgische velden te volgen.
Ik werd bijna onmiddellijk geconfronteerd met verschrikkelijke beelden en was direct klaarwakker. Fredrik Stenman verstapte zich en scheurde zijn achillespees af. Wat moet er omgaan in het hoofd van zo’n jongen? Hij had water en bloed gezweet om terug te komen na een zware heupblessure, en nu dit! Wellicht één jaar buiten strijd en met een pijnlijke revalidatie voor de boeg, men zou voor minder de handdoek in de ring gooien. Hoe onrechtvaardig kan het leven zijn? Het hele geval deed mij denken aan Ronald Vargas, van wie men amper nog hoort op Anderlecht, na zijn tweede blessure aan dezelfde knie. From hero to zero is geen vaag begrip in de voetballerij. In ieder geval een zware aderlating voor Club Brugge na het vertrek van Nabil Dirar en het uitvallen van Vadis Odjidja. Wie kampioen zal worden en wie play-off 1 zal spelen, is nog niet beslist. Wie in de barragewedstrijden voor de degradatie aan de bak moet, is mits een mirakel wel al een uitgemaakte zaak.
Waar is de tijd dat iedere ploeg met knikkende knieën naar het Kuipke trok? Nietwaar Anderlecht? Dertien spelers missen is voor een club als Westel van het goede te veel. Als Jan Ceulemans over heel zijn effectief had kunnen beschikken dit seizoen, dan hadden de Kempenaars moeiteloos kunnen meedraaien in de middenmoot. Daar ben ik van overtuigd. Het is overigens niet de eerste keer dat de Caje, weliswaar toen nog als speler, moet vechten tegen de degradatie. Tijdens het seizoen 1981/82 moest Club Brugge tot de laatste match bikkelen om niet te zakken naar de vergeetput van de tweede klasse. Ik voetbalde toen ook op het zinkend schip. De allesbeslissende wedstrijd was een thuismatch tegen RWDM, die absoluut gewonnen moest worden, wat dan gelukkig ook gebeurde: 5-0. Ik moet toegeven dat de Brusselaars nu niet echt de zolen van onder hun schoenen gelopen hebben die avond. We werden in dat rampseizoen ook gegrepen door een lawine, maar dan van geblesseerde spelers. Voor een match moest ik soms aan sommige jonge spelers, die uit noodzaak voor de leeuwen werden gegooid, hun naam vragen. Ik voelde mij bij momenten een babysitter!
Voor STVV is de situatie nog rampzaliger. Ik ben er zeker van dat Raymond Goethals hierboven nerveus rondloopt, de ene sigaret na de andere rokend en roepend: ” Nie te geluven!” Of het veel zal helpen, daar heb ik zeer sterke twijfels over …
“Ik voelde mij bij momenten een babysitter.”
