Wie was vroeger je favoriete Teletubbie? “Tinky Winky, omdat die paars was, de kleur van den Beerschot. Vanaf mijn twaalfde tot mijn veertiende ging ik met pa altijd naar die ploeg kijken. Bob, mijn drie jaar jongere broer, had thuis een rode Teletubbie als knuffel. Po was dat, geloof ik. Toen die serie hier echt doorbrak, voelde ik me daar eigenlijk wel al wat te oud voor. Ik stam uit de periode van de Power Rangers. Daar was ik hevig fan van. Ik had zulke mannetjes in mijn speelgoedcollectie, die lagen tussen mijn spullen van Playmobil, waar ik nog meer verzot op was. Bob en ik vochten vaak oorlogjes uit met Playmobilventjes: de ene had een kamp van indianen, de andere een van cowboys. En dan mochten we met een klein balletje proberen zo veel mogelijk manschappen van de andere om te gooien. Keer op keer eindigde dat in een gevecht tussen ons tweeën. ( lacht)

“We hadden ook kleine, plastieken soldaatjes waarmee we hetzelfde deden. ’s Zomers bouwden we onze legers op het harde zand van het strand. Ieder jaar trokken we met het gezin naar Knokke, waar we een appartement huurden. Mijn bompa was daar ook meestal. Met hem ging Bob of ik ’s morgens mee naar de bakker, mijn broer de ene dag, ik de andere. Daarvoor stonden we altijd direct klaar, want bompa stopte met ons elke keer aan het gazettenwinkeltje. Dan mocht een van ons voor hem sigaretjes halen, en de krant. En dan mochten we voor onszelf ook iets meebrengen: een snoepje of zo’n zakje soldaatjes. Dat was een ritueel. Een heel schone tijd.”

Liet je ooit eens iets ontploffen in de microgolfoven?

“Nee, ik zette er enkel eens boter in die steenhard was geworden in de ijskast. Ik liet die dertig seconden opwarmen, maar dat was blijkbaar wat te lang. In mijn potje lag nadien iets wat meer leek op room dan op boter.”

Als je een boek leest, spiek je dan op de laatste pagina om te weten hoe het verhaal afloopt?

“Ik ben nooit een lezer geweest. Mijn vader vond dat vroeger heel erg. Hij is vertegenwoordiger bij een uitgeverij. Ons huis in Ranst, dat is eigenlijk één grote bibliotheek. Als ik een boek van pakweg Marc de Bel wilde, dan kon pa daar heel snel en gemakkelijk aan geraken. Hij probeerde me altijd aan te sporen om te lezen, maar dat lukte niet. Hij is daar gelukkig nooit kwaad om geworden. ‘Dit moet je echt eens bekijken’, probeerde hij dikwijls. Maar dan las ik meestal enkel de achterflap. Alleen uit de reeks ‘Kippenvel’ heb ik er ooit een doorploegd.

“Als ik op school een boek moest lezen, nam ik meer dan eens slechts de eerste twintig pagina’s door. En de laatste bladzijde, omdat daar toch wel nog wat informatie staat. Maar ik viel meestal door de mand. Dan kwam ik naar huis met een 4 op 20.

“Strips interesseerden me wel. Heel mijn jeugd las ik er net voor het slapengaan een van FC De Kampioenen of van Kiekeboe. Die kleine, Konstantinopel, was mijn lievelingspersonage. Maar als Fanny een hoofdrol kreeg, was ik ook altijd wel content. En als ze stripte, las ik die pagina twee keer. Ik vond eerlijk gezegd dat ze veel te weinig uit de kleren ging.”

Welke babe is een klein beetje jouw Fanny in het echt?

“Ik heb het nogal voor Hanne Troonbeeckx.”

Als je naar de hemel kijkt, herken je dan bepaalde sterrenbeelden?

“Geen enkel. Maar ik zou wel, denk ik, de poolster kunnen aanwijzen. Die schijnt het felst, weet ik nog uit mijn schooltijd. Soms kan ik ’s nachts naar boven zitten staren. Dit jaar was er in Turkije, waar ik met Jelle Vossen en David Hubert op vakantie was, een avond waarop ik wat vermoeid was. Ik ging naar mijn kamer en zette me nog even op het terras, het was dertig graden. Toen keek ik naar de hemel en werd ik even stil. Mijn bompa is vorig jaar gestorven. Op een of andere manier vond ik die plots tussen de sterren. Raar, hè? Dan denk je aan al die mooie momenten. Ik vond het een perfect moment om even met hem te babbelen.”

KRISTOF DE RYCK

Als Fanny stripte, las ik die pagina twee keer