Filip Daems, ex-speler van onder meer Lierse en Gençlerbirligi, is eindelijk hersteld van een hardnekkige blessure aan de hiel. De verdediger is er dit seizoen op gebrand om de Borussen terug naar de Bundesliga te loodsen.

Toen Gladbach in 2001 na twee seizoenen in de tweede Bundesliga weer promoveerde, waren de fans er zeker van: “Nooit meer tweede klasse.” Het draaide anders uit, en na een eenzame laatste plaats vorig seizoen speelt Duitslands vierde populairste club weer op het tweede niveau. Als het van Filip Daems (29) afhangt, zien we de vijfvoudige kampioen volgend jaar echter terug in de Bundesliga.

Gladbach heeft een heel nieuw elftal in vergelijking met vorig jaar. Toch lijkt iedereen goed op elkaar ingespeeld.

“Vorig seizoen kon voor ons niet slechter eindigen: we wilden graag een plaats in de middenmoot bereiken, maar uiteindelijk werd het een ticket naar de tweede klasse. Het is logisch dat er dan veel spelers andere oorden opzoeken. Elf jongens vertrokken en er zijn dertien verse krachten binnengehaald. Als het seizoen dan begint, heb je toch een aantal wedstrijden nodig om het ritme binnen de ploeg te vinden en op elkaar ingespeeld te raken. Ook de coach moet dan helemaal opnieuw beginnen met de samenstelling van de ideale ploeg.”

Dat was duidelijk bij het begin van het seizoen. Jullie haalden amper twee punten uit de eerste drie wedstrijden, en dat terwijl jullie titelkandidaat waren.

“De start van de campagne was inderdaad allesbehalve goed. We wisten dat de kwaliteit er was, maar na die start sloop de onzekerheid in de ploeg. Je hoort de fans al een beetje mopperen, en zo wordt de druk meteen een pak groter. Ik denk niet dat we de kwaliteit van de andere ploegen hebben onderschat. Als degradant weet je dat het een zware strijd zal zijn om direct weer te promoveren. Je hebt de drie ploegen die uit de Bundesliga komen, een aantal teams dat vorig seizoen net naast de promotie greep, en nog een tweetal outsiders. Zo kom je al snel aan een achttal promotiekandidaten. Al van bij het begin punten verliezen is dus eigenlijk uit den boze. Gelukkig kwam daarna de ommekeer, en bleven we vijftien wedstrijden ongeslagen.”

Ook vlak na de winterstop zaten jullie in een mindere periode.

“Elke topploeg heeft wel eens een dipje, en dan is het zaak om daar zo snel mogelijk weer uit te raken. Vlak na de winter speelden we twee keer gelijk tegen ploegen die vechten tegen de degradatie, en dan verliezen we ook nog van rechtstreekse concurrenten Hoffenheim en Mainz. Na zo’n reeks weet je dat je weer negatieve aandacht van de pers krijgt. De coach is er toen gelukkig in geslaagd om ons zo ver mogelijk weg te houden van al die kritiek. Doordat de rust in de ploeg bewaard bleef, hebben we ons snel herpakt en meteen daarna een tien op twaalf neergezet.”

Momenteel staan jullie al sinds de negende speeldag aan de leiding. Is er in zo’n situatie nog veel druk?

“Het vertrouwen is natuurlijk groot op dit moment. Het was van in het begin van het seizoen de bedoeling om bij de eerste drie te eindigen en zo promotie naar het hoogste niveau af te dwingen. Het lijkt me logisch dat iedereen liever de titel pakt dan de derde plaats, maar uiteindelijk blijft het eindresultaat hetzelfde. Heel de ploeg wil het verblijf in de tweede klasse liefst beperken tot een seizoen. In de resterende wedstrijden kan alles nog gebeuren, kijk maar naar hoe we het seizoen zijn begonnen. We hebben het voordeel dat we eerst staan en dat de ploeg vertrouwen uitstraalt, maar in deze reeks kan iedereen als het ware van iedereen winnen. Ik denk dat het afwachten zal worden tot de laatste speeldag om te weten wie er met de promotietickets gaat lopen.”

De kinesisten van Gladbach

Je kan Jos Luhukay moeilijk een ervaren coach of bekende naam noemen. Hoe is hij eigenlijk als trainer?

“Hij is misschien niet heel ervaren als hoofdcoach op hoger niveau (Luhukay coachte in 2005/06 tweedeklasser Paderborn, nvdr), maar je mag niet vergeten dat hij drie jaar assistent was bij Keulen. Hij kon er onder meer leren van Huub Stevens, en dan pik je toch wel iets op. Voor Luhukay had Borussia meestal grote namen als Heynckes en Advocaat, maar ook met hen lukte het niet. Toen Luhukay overnam in februari van vorig seizoen, was het kalf eigenlijk al verdronken. Hij is toen meteen beginnen te bouwen aan het elftal voor dit seizoen, waar vooral de nadruk ligt op spelers die kunnen werken. Hij is heel rustig en probeert je veel informatie mee te geven, en ik heb de indruk dat de meeste spelers die aanpak appreciëren. Door de resultaten hangt de groep ook goed aan elkaar, en dan is het als coach natuurlijk ook aangenamer werken dan wanneer je elke week moet vechten tegen veel sterkere clubs.”

Door een zware voetblessure speelde je geen minuut vorig seizoen, en kon je de ploeg niet helpen om de degradatie te vermijden. Hoe kijk je daar nadien op terug?

“Het blijft ‘maar’ voetbal, dus over een drama mag je eigenlijk niet spreken. Het was echt een verschrikkelijk seizoen, zowel voor mezelf als voor de ploeg. Ik wou zo snel mogelijk weer genezen, maar als de revalidatie dan wat trager gaat, begin je soms wel te doemdenken. Op mindere dagen vreesde ik soms dat het nooit helemaal ging genezen, maar uiteindelijk is het volledig aan jezelf om de juiste klik te maken. Als ik in die negatieve denkspiraal was blijven zitten, dan stond ik nu waarschijnlijk niet meer op dit niveau te voetballen. Ik maakte mezelf sterk dat het niet slechter kon, en dat het vanaf dat moment enkel maar beter kon gaan.”

Vreesde je voor je carrière?

“Het eerste halfjaar eigenlijk niet, ondanks de ernst van de blessure. Als je dan een tweede keer geopereerd wordt en je merkt niet veel beterschap, dan begin je je toch zorgen te maken. Vrezen is misschien een zwaar woord, maar ergens beginnen de twijfels dan wel op te borrelen. Ik ben toen gewoon nog harder gaan werken, en uiteindelijk sta ik er weer. De kinesisten van Gladbach weten gelukkig wat ze doen (lacht).”

Het duurde niet lang voor je weer basisspeler was.

“Luhukay heeft me rustig de tijd gegeven om ritme op te doen voor hij me weer in de ploeg dropte. Ik heb eerst zes weken meegetraind met de groep, en dan pas mocht ik proeven van het echte werk in de oefenwedstrijden. Na een paar invalbeurten in het begin van het seizoen bleek dat alles goed zat, en sindsdien heb ik elke wedstrijd meegespeeld.”

Gladbach is een ambitieuze club. Kunnen die ambities, in tegenstelling tot vroeger, nu ook waargemaakt worden?

“Het is een beetje voorbarig om al ver vooruit te kijken. Eerst en vooral moeten we dit seizoen de promotie afdwingen, en dan kunnen we van daaruit verder werken. De club kocht vorige zomer ook sterk in: veel jonge spelers, die toch genoeg ervaring meebrengen. Ik denk dat er op geen enkele positie een zwakke plek is. Mits een drietal gerichte aankopen moeten we ons met deze kern zeker kunnen redden in de Bundesliga. Ik vermoed ook niet dat we weer een uittocht zullen zien als op het einde van vorig seizoen. De nieuwe jongens hebben bijna allemaal een meerjarig contract, en de drang om te groeien is alomtegenwoordig binnen de groep.”

Bernd & Wesley

Hoe belangrijk zijn de fans?

“Gladbach is een echte traditieclub, en dat merk je ook in het stadion. De gloriejaren liggen al 30 jaar achter ons, maar het stadion zit bij elke wedstrijd goed vol. Dit seizoen speelden we al een paar keer voor een uitverkocht Borussia-Park, en spelen met meer dan 50.000 fans achter je is ongelooflijk. Bij hoeveel clubs in de tweede klasse vind je nog zo’n trouwe aanhang? Iedereen wil zo snel mogelijk weer een plaats opeisen in de subtop. Hoe je het ook draait of keert: dit is een verloren seizoen voor Borussia. Daarom dat ik ook zo veel respect heb voor de fans: zelfs bij uitwedstrijden zijn ze massaal aanwezig. Onlangs waren ze met meer dan 3000 man mee naar Augsburg, een trip van bijna 600 kilometer. Het enige waar ze rekening mee moeten houden, en dat zullen ze nu ook al wel doen, is dat de eerste seizoenen na de terugkeer op het hoogste niveau zeer zwaar zullen zijn.”

Je scoorde in de derby tegen Keulen de gelijkmaker. Kan je dan nog iets verkeerd doen bij de fans?

“De derby is en blijft de wedstrijd van het jaar voor beide clubs. Zelfs als buitenlander kan je er niet omheen. Al weken voor de wedstrijd maken de fans ons duidelijk dat de wedstrijd tegen Keulen eraan zit te komen, en dat er een goede prestatie van ons wordt verwacht. Als speler probeer je toch je hoofd erbij te houden, en blijft het in feite een wedstrijd als een andere. Het voornaamste doel is om te winnen, maar voor de fans en voor de club is een overwinning niet genoeg. Ze verwachten dat de ploeg zich volledig geeft en echt afstand neemt van de rivalen. Het is wel een belevenis om zoiets mee te maken. Voor mij was dat doelpunt extra speciaal, want in die thuiswedstrijd tegen Keulen stond ik voor het eerst weer in de basis. Als je dan scoort en het stadion hoort ontploffen, dat vergeet je niet snel meer. Een heel mooi gevoel.”

De coach en de critici zijn vol lof over je prestaties. Denk je dat je jezelf nog kan verbeteren?

“Voor de winterstop heb ik een heel constant niveau gehaald, maar vlak na de transferperiode ging het wat wisselvalliger. De laatste wedstrijden heb ik toch weer het gevoel dat ik opnieuw beter speel, maar ik denk niet dat ik al aan mijn top zit. Zelfs al ben ik er al 29. Het is altijd leuk als je goede commentaar krijgt en positieve dingen over jezelf leest. Na het rampjaar van vorig seizoen zit ik nu weer goed in mijn vel.”

Was je bang dat je, na je blessure, misschien hetzelfde zou overkomen als Wesley Sonck en Bernd Thijs?

“Na de blessure moest ik me natuurlijk wel opnieuw bewijzen tegenover de club. De coach kende me nog niet toen ik weer aansloot bij de kern, en blijkbaar is hij toch tevreden over me. De angst voor hetzelfde lot als Wesley en Bernd heb ik nooit gehad. Elke speler wordt hier objectief beoordeeld, dus je kan het niet op iemand anders steken als je uit de boot valt. Het was dus niet omdat ze toevallig twee Belgen opzijschoven, dat ik automatisch ook weg moest.”

Waarom moesten Sonck en Thijs eigenlijk vertrekken? Sonck werd met veel lawaai binnengehaald als redder en Thijs was twee jaar lang basisspeler.

“Tja, wat is er gebeurd? Er zijn veel mensen die me die vraag stellen. Er zijn vorig seizoen veel dingen misgelopen, en dan heb ik het niet speciaal over Bernd en Wesley. Als de ploeg niet goed draait, krijg je bijna als vanzelf een mindere sfeer in de kleedkamer. Soms koken de potjes dan wel eens over. Wat er precies met hen gebeurd is, weet ik zelf niet. Er zijn nog jongens die na vorig seizoen de deur gewezen werden, dus ik denk niet dat Bernd en Wesley echt geviseerd werden. De club wou ze uiteindelijk liefst weg, maar waarom blijft ook voor mij een vraag.”

Je tekende onlangs bij tot 2011. Ziet Borussia in jou een leider voor de toekomst?

“Ik ben iemand die heel trouw kan zijn aan een club, als ik me er goed voel. En dat is in Mönchengladbach zeker het geval. Borussia weet ook wat ik kan en wat ze van mij kunnen verwachten. Ik ben niet iemand die op het veld vier spelers in de wind kan zetten, maar ik geef me volledig voor de ploeg. Ik denk dat mijn polyvalente speelstijl misschien wel mijn grootste troef is. Luhukay heeft me dit seizoen al op drie verschillende posities laten spelen, en ik heb geen enkele keer met een vreemd gevoel rondgelopen. Natuurlijk heb je als speler een lievelingspositie, maar ik ben al blij dat ik de kans krijg om te spelen.

“Ik tekende bij omdat ik hier bij een fantastische club speel, en omdat ik bijna altijd in de basis sta. Zoiets kan natuurlijk snel veranderen en dan ben ik hier misschien wel al vroeger weg dan in 2011 (lacht).” S

door steven van duyse