Hoe zou Michel D’Hooghe gisteren, dinsdag, zijn 70e verjaardag hebben gevierd? In de intimiteit van zijn gezin, in zijn prachtige en rustiek ingerichte herenhuis langs de reien, in de onmiddellijke nabijheid van het Brugse patrimonium? Zou hij dan, zoals zo vaak bij familiale bijeenkomsten, een quiz hebben georganiseerd voor zijn kleinkinderen? Zou hij op een gegeven moment achter zijn piano hebben plaatsgenomen om, in een bui van melancholie, een klein concert te geven? Of hield hij het gewoon bij wat achtergrondmuziek van Wolfgang Amadeus Mozart, voor hem het grootste wonder van deze maatschappij omdat er van Mozart nooit een kopij is aangetroffen waarop ook maar één correctie stond? En filosofeerde hij tussendoor over het leven, praatte hij met bezorgdheid over het klimaat van angst waarin deze samenleving zich beweegt, over mensen die niet leren uit hun fouten, over het repetitieve karakter van oorlogen en conflicten?

Op het einde van de jaren zeventig hebben we Michel D’Hooghe voor het eerst geïnterviewd. Zijn relatie met de media was op dat moment wat onderkoeld en hij overwoog om voor het gesprek zelf een bandrecorder mee te brengen, een garantie voor het geval zijn woorden zouden worden verdraaid. Hij deed het uiteindelijk niet. Maar het tekende D’Hooghe toen wel. Hij had moeite met kritiek, reageerde vaak te emotioneel en te weinig rationeel, hij neigde naar impulsiviteit en had te weinig reflectie. Pas later gaf hij toe dat hij eigenlijk dankbaar moest zijn voor kritiek. Als die gegrond is, dan is ze heel leerrijk.

Wat zou er eigenlijk gebeurd zijn als Michel D’Hooghe in de zomer van 2001 niet had besloten om het voorzitterschap van de voetbalbond door te geven? Zouden er dan financiële wantoestanden zijn gegroeid, zou de eenheid zo zijn verbrokkeld en zouden de onderlinge beschimpingen zo luid hebben geklonken? Niet één keer heeft D’Hooghe openlijk kritiek gegeven over de soap die werd opgevoerd in Het Glazen Huis langs de Brusselse Houba de Strooperlaan dat onder zijn bewind verrees. Veel liever praatte hij over zijn realisaties, met het Euro 2000 als absolute orgelpunt. Dat moest toen een locomotief worden voor de toekomst, een springplank naar een betere jeugdwerking en een modernere infrastructuur.

En zou het Club Brugge anders zijn vergaan indien D’Hooghe na zes jaar voorzitterschap geen stap opzij had gezet? Uiteindelijk leidde de ongelukkige passage van Pol Jonckheere tot de aanstelling van Bart Verhaeghe en was er lang veel turbulentie in het beleid. D’Hooghe, die altijd had gepraat over pretentieloosheid en een verankering met de wortels van de club, dacht er ongetwijfeld het zijne over. Maar hij onthield zich van iedere commentaar. Veel liever praatte hij over de manier waarop hij de club saneerde en het financiële tekort van jaarlijks vier miljoen euro wegwerkte.

Zou het leven van Michel D’Hooghe er anders hebben uitgezien indien hij op 1 mei 2009 niet was getroffen door een hersentumor? Hij kondigde aan het rustiger aan te doen, ook al omdat hij voordien roofbouw had gepleegd op zijn lichaam. Maar D’Hooghe is iemand die alleen maar kan rusten door zeer actief te zijn. Zelfs bij het instuderen van een sonate geeft hij zichzelf helemaal. Zo veranderde er weinig aan zijn leven, vliegtuig in, vliegtuig uit, een globetrotter in maatpak, behandeld met veel egards, in dienst van de FIFA.

Zou Michel D’Hooghe er ooit aan hebben gedacht om zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap van de FIFA? Heel lang verdedigde hij de nu verguisde Sepp Blatter, de afgelopen maanden ging hij gebukt onder de gebeurtenissen en de beschuldigingen die ook over hem werden geuit. Maar zelf een stap opzijzetten, dat kan hij niet. Want het voorzitterschap van de medische commissie van de FIFA, dat is als het ware zijn levenswerk. Al jaren waarschuwt hij voor een te hoge belastbaarheid van voetballers, voor een aanslag op het menselijk organisme.

Over geneeskunde was het dat Michel D’Hooghe altijd het liefst praatte. In het Brugse AZ-ziekenhuis leefde hij zich tot aan zijn pensioen als diensthoofd helemaal uit. Hij sprak de patiënten toe met een mengeling van warmte en kordaatheid. Het was zijn wereld. Veel meer dan welk voetbalmandaat dan ook.

DOOR JACQUES SYS

Michel D’Hooghe kan alleen rusten door zeer actief te zijn.